Τις τελευταίες ημέρες, δυστυχώς για ακόμη μια φορά, την επικαιρότητα απασχολεί το θέμα της βίας στα γήπεδα, καθώς αυτή τη στιγμή ένας αστυνομικός έχασε το πόδι του και παλεύει για τη ζωή του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση καθώς στο πολύ πρόσφατο παρελθόν έχουμε θρηνήσει θανάτους νεαρών παιδιών και παρά τα όποια μέτρα κατά της βίας λαμβάνει η Πολιτεία βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο «μηδέν».

Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό;

Όλα ξεκινούν από μικρή ηλικία, όταν τα παιδιά αποκτούν αρχές και υιοθετούν αξίες. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα εκμεταλλευτούν την αγνή αγάπη των μικρών παιδιών για την ομάδα τους. Αν η οικογένεια αδυνατεί να εκπληρώσει τον ρόλο της, να σταθεί στο ύψος της, οι άνθρωποι γίνονται ευεπίφοροι σε κάθε δελεαστική μαζική πρόταση, με αποτέλεσμα να γίνονται «στρατός». Γι’ αυτό λοιπόν όπλο του ανθρώπου απέναντι στην βία, εντός και εκτός γηπέδων, είναι σε πρώτο βαθμό. η παιδεία!

Εδώ μπαίνουν στην εξίσωση δύο ακόμη παράγοντες. Ο πρώτος και πιο σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στα επεισόδια βίας είναι η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, η οποία καλλιεργεί την επιδίωξη της νίκης με κάθε μέσο, οξύνει τον ανταγωνισμό και δημιουργεί ακραίο κλίμα στους αγώνες.

Ο δεύτερος παράγοντας αφορά την ανοχή και υπόθαλψη του φανατισμού από παράγοντες του αθλητισμού αλλά και τη χειραγώγηση των οπαδών από αθλητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και από δημοσιογράφους που έχουν επαγγελματική σχέση και οικονομική εξάρτηση από ομάδες.

Σήμερα ο Έλληνας φίλαθλος έχει δηλητηριαστεί και πηγαίνει στο γήπεδο πρώτα για να αποδοκιμάσει, να βρίσει τον αντίπαλο ή τον διαιτητή και μετά να υποστηρίξει την ομάδα του, σε μεγάλο βαθμό όχι επειδή είναι αδικημένος αλλά επειδή έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου.

Στην προκείμενη περίπτωση, μετά το τελευταίο περιστατικό, η απάντηση της κυβέρνησης είναι να κλείσουν τα γήπεδα για τους οπαδούς. Χωρίς να υπολογίζουμε το ότι η μειοψηφία είναι αυτή που δημιουργεί τα επεισόδια. Χωρίς να υπολογίζουμε τους ανθρώπους που έχουν πληρώσει εισιτήρια διαρκείας ή που έχουν νοικιάσει σουίτες στα γήπεδα. Χωρίς να υπολογίζουμε τους ανθρώπους που εργάζονται στα γήπεδα αυτούς που θα απωλέσουν το μεροκάματό τους, καθώς δεν εργάζονται full time αλλά τις ημέρες που γίνονται αγώνες.

Με λίγα λόγια απλά παραδεχόμαστε ότι είμαστε έρμαιο μιας μικρής ομάδας χούλιγκαν, τους οποίους δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Δηλαδή, «πονάει κεφάλι, κόβουμε».

Ακούστε όμως τώρα το πιο περίεργο, πέρα από το τι δουλειά έχει η αστυνομία να φυλάει τα γήπεδα.

Νέα μέτρα κατά της βία δεν χρειάζονται.

Υπάρχουν τα μέτρα, υπάρχουν τα απαραίτητα εργαλεία. Υπάρχει ο νόμος 4326/2015 ή αλλιώς νόμος Κοντονή που Κάμερες (με ξεκάθαρες προδιαγραφές), κλείσιμο θυρών, διοικητικά πρόστιμα έως και 500 ευρώ στους ιδιοκτήτες ακινήτων όπου στεγάζονται γραφεία φιλάθλων χωρίς άδεια λειτουργίας, όπως και ποινικές συνέπειες στους οργανωμένους οπαδούς σε περίπτωση τέλεσης στο χώρο εγκληματικών ενεργειών.

Επιπλέον υπάρχει και ο νόμος Ορφανού, το περίφημο ιδιώνυμο, όπου ο οπαδός που θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί από το αυτόφωρο τριμελές πλημμελειοδικείο για αδικήματα που περιγράφονται σʼ αυτόν, οδηγείται αυτόματα στη φυλακή, χωρίς η ποινή να έχει εξαγοράσιμο ή ανασταλτικό χαρακτήρα, ακόμη και στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος ασκήσει έφεση.

Και ο Νόμος Κοντονή επί ΣΥΡΙΖΑ και ο Νόμος Ορφανού επί ΝΔ «απενεργοποιήθηκαν» από Κυβερνήσεις των κομμάτων τους, κάτι που βροντοφωνάζει ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση για να εξαλειφθεί η βία από τα γήπεδα.

Υ.Γ.: Σε όσους επικαλούνται τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τα όσα έπραξε στην Αγγλία να τους θυμίσουμε απλά ότι έστειλε τον χουλιγκανισμό έξω από τα γήπεδα. Δεν οδήγησε στην εξάλειψή του. Toν oδήγησε στους δρόμους, στις παμπ, στις γειτονιές και αυτό είναι ανεπίτρεπτο να επαναληφθεί.

*Η Σοφία Κατσίγιαννη είναι Διδάκτωρ Νομικής Αθηνών και αν. Γραμματέας Τομέα Τουρισμού του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ

Διαβάστε επίσης:

Η εγκληματικότητα ως δικαίωμα

Χωρίς κοινωνικό προϋπολογισμό

Η κρατική αδιαφορία γιγάντωσε τις εγκληματικές οργανώσεις