Μια πενθήμερη κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία ολοκληρώθηκε χθες βράδυ με την -αναμενόμενη- υπερψήφιση του κυβερνητικού προϋπολογισμού και την επίσης αναμενόμενη
καταψήφιση του από την αντιπολίτευση, όμως η όλη παρουσίαση και υπεράσπισή του από την ΝΔ έδειξε ότι θα προχωρήσει η χώρα χωρίς… πραγματικό κοινωνικό προϋπολογισμό.

Θα μου πείτε ίσως ότι ο κ. Μητσοτάκης σε μια ακόμη κίνηση «μπάλωμα» για βελτίωση της ελλειμματικής κοινωνικής αποτύπωσης του προϋπολογισμού του για την επόμενη χρονιά έδωσε ένα 20% στις εφημερίες στο ΕΣΥ για να προσθέσει την «πινελιά» του στα ψίχουλα για την υγεία που είχαν ανακοινωθεί. Αν ο πρωθυπουργός δεν θέλει να «δει» τα μεγάλα προβλήματα πχ στην υγεία παρά τις κριτικές, τις καταγγελίες, τα πολλά κενά και τις απώλειες στο προσωπικό τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η κυβερνητική «πεπατημένη» καλά κρατεί και συντηρείται όπως-όπως παρά τα διδάγματα (και) της πανδημίας. Το παράδειγμα για τον τομέα της υγείας δεν είναι το μοναδικό και αν αναφερθούμε και στην ασφυκτικά περιορισμένη «περίμετρο» στήριξης και ενίσχυσης των αδυνάτων και «χαμηλών» κοινωνικών τμημάτων, ιδιαίτερα μπροστά στην λαίλαπα της ακρίβειας που διαλύει τις (ελάχιστες) αντιστάσεις τους τότε ίσως κατανοήσουμε καλύτερα τι σημαίνει απόσταση από τις ανάγκες της ευρύτερης κοινωνίας και τι σημαίνει μεγάλο άνοιγμα της «ψαλίδας» υπέρ των «υψηλών» και ολίγων με τις πολιτικές της κεντροδεξιάς κυβέρνησης. Περισσότερο από άλλες συζητήσεις για τον προϋπολογισμό φέτος έχει σημασία ότι έχουμε μια πρόσφατα εκλογικά ισχυροποιημένη κυβέρνηση ενώ και τα πλεονάσματα έδιναν ένα βαθμό μεγαλύτερης «προσφοράς». Η σταθερότητα μπορεί να υπηρετηθεί με αποτελεσματικότερη κοινωνική αναδιανομή χωρίς να κινδυνεύει μια πορεία συνέχειας και χωρίς να «πιέζεται» υπερβολικά το «ασθενέστερο» κομμάτι των συμπολιτών μας. Όταν μάλιστα συνεχώς(και υπερβολικά) ακούμε για την επενδυτική βαθμίδα χωρίς να βλέπουμε ένα κοινωνικά σοβαρά αναβαθμισμένο προϋπολογισμό τότε μπορούμε να «εξηγήσουμε» τις πιο ουσιαστικές επιλογές της ΝΔ που συστηματικά ευνοεί πρωτίστως την αδηφάγο κερδοφορία και …όσοι «πιστοί» ακολουθήστε μας στην μονόπλευρη «ανάπτυξη».
Από την πλευρά της αξιωματικής και όχι μόνον αντιπολίτευσης παρά τις προσπάθειες για καυτηριασμό των ευθυνών της κυβέρνησης δεν πήραμε μηνύματα δομικής αντιπαράθεσης, ή για να το πω λίγο μεταφορικά δεν ακούσαμε κάποιο «εγερτήριο σάλπισμα» που λέει ο ποιητής, ώστε να δοκιμαστούν ή να προβληματιστούν όσοι «αναπαύονται» στα κυβερνητικά δωμάτια και στα διαρκώς διογκούμενα αδηφάγα υπερκέρδη. Με τον κ. Κασσελάκη να αναζητά «αδιαμεσολάβητες» σχέσεις με τους πολίτες (λες και η κυβέρνηση δεν έχει επαφές με τον κόσμο, θυμίζω ότι η ΝΔ παραμένει κόμμα με ισχυρή λαϊκή καταγραφή) και να υπόσχεται απλά και υπεραισιόδοξα την νίκη στις ευρωεκλογές δεν αλλάζουν εύκολα ούτε οι πολιτικοί συσχετισμοί. Όταν μάλιστα για την σημερινή προβληματική κατάσταση της Ευρώπης ελάχιστα μιλούν σε αξιωματική και την άλλη αντιπολίτευση. Πηγαίνοντας για τα 50 χρόνια της Ελληνικής Δημοκρατίας χρειαζόμαστε μια ολική επανεκτίμηση της πορείας μας και μια ριζική πολιτική, προγραμματική ανασύνθεση ευρύτερα στις δημοκρατικές δυνάμεις αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την πορεία της «αναπαλαίωσης» με φτιασίδια της …συγκυρίας, με τους καιρούς να γίνονται πιο δύσκολοι…

Διαβάστε επίσης:

Η κρατική αδιαφορία γιγάντωσε τις εγκληματικές οργανώσεις

Το μέλλον της «μετα – Αριστεράς» και το «φαινόμενο» Στέφανου Κασσελάκη

Ποιος «σκοτώνει» το ποδόσφαιρο; Ποιος είναι ο πραγματικός «δολοφόνος» του αθλητισμού;