Είχαμε γράψει πολύν καιρό πριν, αυτό που δήλωσε πρόσφατα ο Υπουργός Δικαιοσύνης. Ότι, δηλαδή, ο νόμος πλέον υπερασπίζεται ξεκάθαρα τα δικαιώματα του θύτη και όχι του θύματος. Ο κόσμος γέμισε αθώους βιαστές, δολοφόνους, αλήτες, μπράβους, γενικά κάθε λογής κακοποιούς. Όλοι αθώοι: αυτό είναι το βασικό πρόταγμα της νέας πραγματικότητας. Αυτή η ασυδοσία κορυφώθηκε και βρήκε στον νόμο του Υπουργού Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, κου Παρασκευόπουλου τον τέλειο εκφραστή της. Επειδή στις φυλακές συνωστίζονται και το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι εκδικητικό, μπορείτε να είστε παραβατικοί ελεύθερα μέχρι να συλληφθείτε για να σας δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, και μετά μια τρίτη, και μετά μια τέταρτη…

Το έγκλημα επιτρέπεται αλλά η τιμωρία απαγορεύεται: εκτός αν ο δράστης είναι φασίστας. Πάντα υπάρχει και μια εξαίρεση στο νόμο.

Η συλλογιστική είναι καταλυτική: αν ένας «μπάτσος», για παράδειγμα, σπρώξει έναν χούλιγκαν, ξεσηκώνεται ο μαύρος χαμός εναντίον της αστυνομικής βίας. Αν όμως ένας χούλιγκαν πετάξει σ’ έναν αστυνομικό μια φωτοβολίδα, είναι κρίμα για ένα νεανικό λάθος να καταστραφεί μια ζωή (του χούλιγκαν…) γιατί του αστυνομικού η ζωή, που ήδη ακρωτηριάστηκε και χαροπαλεύει, δεν μετρά.

Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει πριν από όλους η κοινωνία τι αστυνομία και τι δικαιοσύνη θέλει. Για να ξέρουμε αν γίνεται ανεκτή η βία, αν θα καταλογίζεται κατά περίπτωση, ή αν και πώς θα εφαρμόζεται ο νόμος.

Από εκεί και πέρα, πρέπει η τωρινή κυβέρνηση να τολμήσει σήμερα, τώρα, και να τ’ αλλάξει όλα, δηλαδή, το έξης απλό: να μην κουκουλώνεται η βία στα ιδιωτικά και δημόσια σχολεία όπως γίνεται συστηματικά, να μην εξαιρούνται της επιβολής του νόμου όλα εκείνα τα αγιόπαιδα που φτιάχνουν σκληρές συμμορίες και βιαιοπραγούν εναντίον των συμμαθητών τους. Γιατί είναι απλό το μήνυμα που λαμβάνουν: η βία είναι cool, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο το δικαίωμα να δέρνουμε.

Τα δε θύματα σκέπτονται: γιατί να μην βαρώ κι εγώ μπουνιές και κλωτσιές, να είμαι μάγκας και ωραίος, «ένας ήρωας του καιρού μου», αντί να είμαι δαρμένος και καταδικασμένος;

Να μην αφήνονται ασύδοτες και δίχως έλεγχο οι «ευαίσθητες» κοινωνικές ομάδες όπως οι λεγόμενοι Ρομά (της πολιτικής ορθότητας) να δρουν ανεξέλικτοι και να αναγορεύονται σε θεωρητικούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Κυρίως, όμως, να συμφωνήσουμε να έχει το δικαίωμα από το νόμο ο αστυνομικός να χρησιμοποιεί το όπλο του για να υπερασπιστεί τη ζωή του. Αλλιώς, ας αφοπλιστεί η αστυνομία, ας καταργηθούν τα ΜΑΤ, και ας κάνουν σεμινάρια πολιτικής ορθότητας για την αντιμετώπιση της βίας.

Ένα παράδειγμα από το πρόσφατο περιστατικό στο Γκάζι:

Η αστυνομία πλησιάζει τον ένοπλο Αλβανό κακοποιό:

– Αστυνομικός: Αγαπητέ κύριε μάθαμε πως πυροβολήσατε κάποιον στο κεφάλι

– Ναι ρε μ@@@@@, εσένα τι σε κόφτει;

– Όχι, προς Θεού δεν θέλω να σας προσβάλλω, άλλα, να, ξέρετε …πώς να σας το πω. Δεν είναι σωστό!

– Τι λες ρε ηλίθιε; Ακούς τι λες; Θες να φας καμιά ξεγυριστή κι εσύ;

Τι καταλαβαίνεις;

– Ηρεμίστε, καλέ μου κύριε, δεν ήθελα να σας προσβάλω άλλα ίσως την επόμενη φορά, ίσως, το τονίζω, να είναι προτιμότερο –για να μην σας ενοχλούμε πάλι – να το ξανασκεφτείτε.

Αλλιώς πώς θα σώσει το αυτοκίνητο του πολίτη που του το κλέβουν, αν δεν τον κυνηγήσει, πράγμα που σημαίνει ότι θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο, όπως έγινε στο πρόσφατο περιστατικό που τρεις – τέσσερεις αξιότιμοι συμπολίτες μας Ρομά, έκλεψαν ένα αμάξι (μπορεί να ήταν το δικό σου) και χάθηκε ένα νεαρότατο παλικάρι της ομάδας ΔΙΑΣ και δυο ακόμα χαροπαλεύουν σακατεμένοι… Αν το ατύχημα ήταν αντίθετο, δηλαδή αν ήταν οι Ρομά θύματα, τώρα θα καιγόταν σε τριάντα σημεία η χώρα γιατί αξίζει να χαθεί μια ζωή για μια παλιοσακαράκα;

Άσε το …παιδί, τον Ρομά να την κλέψει με την ησυχία του. Πώς θα ζήσει την οικογένειά του με την αστυνομία πάνω από το κεφάλι του; Άσε τον δύστυχο μετανάστη να βιάσει την κόρη σου, η να την καθαρίσει ο ισλαμιστής επειδή προσέβαλε το κοράνιο. Ταλαιπωρημένοι άνθρωποι είναι. Θέλουν μια συντροφιά, έναν σεβασμό στην πίστη τους. Άσε να σακατέψει η συμμορία μερικές γριές και γέρους στις μπουνιές και τις κλωτσιές, άσε τον χούλιγκαν να εκτονωθεί πάνω στους μπάτσους, άσε τον τρομοκράτη να σκοτώσει μερικούς ΜΑΤατζίδες, άσε τον δολοφόνο να σε σκοτώσει με την ησυχία του, μην δυσκολεύουμε το έργο του… Ποιος ξέρει τι δύσκολα παιδικά χρόνια πέρασε για να αναγκαστεί το παιδί να σκοτώνει…

Έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο για έναν και μοναδικό λόγο: η παραβατικότητα μετατράπηκε σε δικαίωμα και ο νόμος τέθηκε εκτός νόμου.

Διαβάστε επίσης:

Η κρατική αδιαφορία γιγάντωσε τις εγκληματικές οργανώσεις

Το μέλλον της «μετα – Αριστεράς» και το «φαινόμενο» Στέφανου Κασσελάκη

Ποιος «σκοτώνει» το ποδόσφαιρο; Ποιος είναι ο πραγματικός «δολοφόνος» του αθλητισμού;