Κόκκινη ξεφτισμένη αυλαία, εγκαταλειμμένα καμαρίνια, χειροποίητοι φωτισμοί, παλιά σκηνικά από έργα που παίχτηκαν εκεί. Τα απομεινάρια ενός θεάτρου του 19ου αιώνα – «ένας τόπος ανάμνησης», όπως υποστηρίζει ο Δημήτρης Καραντζάς.

Στον «Γλάρο», με τον οποίο ο σκηνοθέτης (μετά τις «Τρεις αδελφές» και τον «Θείο Βάνια») συμπληρώνει την τσεχοφική τριλογία του, ο σπουδαίος δραματουργός, θέτοντας στον πυρήνα του τον κόσμο της τέχνης, θίγει τις σχέσεις, τα κίνητρα και τις διεκδικήσεις των καθημερινών – και κυρίως νέων – ανθρώπων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη φθορά της ακύμαντης ζωής τους.

Και όχι μόνο. Σ’ αυτό το πιο αυτοβιογραφικό του έργο εκφράζει τα αδιέξοδα, τις ανασφάλειες και την αγωνία του ως δημιουργός που πίστευε ότι «πρέπει να βρεθούν άλλες φόρμες, καθώς το θέατρο σήμερα είναι σύμβαση».

Ο Δημήτρης Καραντζάς, με τη σειρά του, συμμερίζεται την επιθυμία του αντιμετωπίζοντας το έργο με μια φρέσκια και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ματιά. Στην εκδοχή του η λίμνη που δεσπόζει στον «Γλάρο» γίνεται το ίδιο το θέατρο, όπου τα πρόσωπα κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν «φαντάσματα». Έπειτα χωρίζει την παράσταση σε δύο μέρη: στο πρώτο καταργεί τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας, καθώς παρουσιάζει την προετοιμασία της πρώτης, αποτυχημένης θεατρικής απόπειρας του Τρέπλιεφ. Παράλληλα, παρακολουθούμε – λες και από μία κλειδαρότρυπα – τις ζωές των άλλων: της Αρκάντινας, μιας ηθοποιού και μητέρας του Τρέπλιεφ που εσκεμμένα κλέβει τις εντυπώσεις, του εραστή της και επιτυχημένου συγγραφέα Τριγκόριν, του αδελφού της Σόριν, της μαυροντυμένης Μάσας που «πενθεί τη ζωή της», του γιατρού Ντορν και φυσικά της εύπιστης Νίνας, που ερωτεύεται τον Τριγκόριν και φιλοδοξεί να γίνει ηθοποιός.

Σ’ αυτόν τον κόσμο της τέχνης – «τον μικρό, τον μεγάλο» – αναδύονται ανεκπλήρωτοι έρωτες, ανασφάλειες, φόβοι, ανταγωνισμοί. Και όλα τελειώνουν με την πρώτη, αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας του Τρέπλιεφ, που μάταια προσπάθησε να προσεγγίσει τη Νίνα, να γίνει αποδεκτός από τη μητέρα του και να αμφισβητήσει την αντίληψή της περί ακαδημαϊσμού στο θέατρο.

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος όπου όλα ανατρέπονται. Βρισκόμαστε στο σπίτι του ετοιμοθάνατου Σόριν. Ένα σπίτι με αντικείμενα και κοστούμια που αντικατοπτρίζουν την εποχή.

Όλα πια έχουν αλλάξει. Ο Τρέπλιεφ, αν και εξακολουθεί να καταδύεται στα βάθη της απόγνωσης, είναι πια γνωστός συγγραφέας. Η Νίνα, που εξακολουθεί να τον απορρίπτει, έχει γίνει ηθοποιός τρίτης κατηγορίας αλλά υποστηρίζει με σθένος τη δουλειά της. Έχει, ωστόσο, χωρίσει από τον Γκριγκόριν έπειτα από μια επώδυνη σχέση. Εκείνος ξαναγύρισε στην αγκαλιά της Αρκάντινας. Η Μάσα παντρεύτηκε έναν καλόκαρδο δάσκαλο (Γιώργος Ζυγούρης). Ο γιατρός παρέμεινε σταθερός στις απόψεις του, ένας επιστήμονας με ενσυναίσθηση.

Το τέλος αναμενόμενο. Ο γλάρος, πραγματικά και μεταφορικά, πεθαίνει.

Σ’ αυτή την ουσιαστική, άμεση παράσταση, σημαντικές ήταν οι ερμηνείες των ηθοποιών.

Ο Αινείας Τσαμάτης μετέδωσε εξαιρετικά την εσωτερική αγωνία και το πάθος του Τρέμπλιεφ. Με συναισθηματικές εκρήξεις και αυτοσαρκασμό έχτισε την προσωπικότητα του ήρωά του.

Η Θεοδώρα Τζήμου έδωσε μια Αρκάντινα δυναμική και ναρκισσευόμενη. Το καλύτερο σημείο στην ερμηνεία της όταν, χαμηλώνοντας τους τόνους, εκλιπαρεί για την επιστροφή του εραστή της. Και ξεχωριστός ο τρόπος του αποχαιρετισμού της: «Να με θυμάστε… να με θυμάστε…».

Έξοχος ο κυνικός Τριγκόριν του Μανώλη Μαυροματάκη.

Άνιση η Δήμητρα Βλαγκοπούλου. Παρότι αρχικά υποδύθηκε πειστικά την αθώα, αφελή Νίνα, στον δραματικό μονόλογο του δεύτερου μέρους έχασε τον στόχο της.

Ο Δρόσος Σκώτης πρόσφερε αφενός μια νότα χιούμορ, και αφετέρου κατάφερε να αλλάξει ύφος στην τελική δραματική σκηνή.

Η Μάσα της Νατάσσας Εξηνταβελώνη ήταν μια ενδιαφέρουσα, αέρινη παρουσία.

Ο γιατρός του Φιντέλ Ταλαμπούκα ερμήνευσε θαυμάσια τον ρόλο του.

Η Μαρία Φιλίνη και ο Γιώργος Ζυγούρης συμπλήρωσαν εύστοχα τη διανομή.

Διαβάστε επίσης:

«The Mandalorian and Grogu»: Η Lucasfilm ανακοίνωσε νέα ταινία από το σύμπαν του «Star Wars» (photo/video)

To «Purple Rain» του θρυλικού Prince γίνεται θεατρικό μιούζικαλ

«Το Αγόρι με τις δυο καρδιές» στο Θέατρο Άλμα