Δύσκολα μάλλον υπάρχουν- κι αν υπάρχουν θα είναι ορισμένοι- άνθρωποι που δεν θα συμφωνούσαν πως το εμβληματικό «Αν» του Ράντγιαρντ Κίπλνινγκ- «προφήτη του βρετανικού ομπεριαλισμού» τον είχε χαρακτηρίσει  ο Τζόρτζ Όργουελ- είναι ένα θαυμάσιο ποίημα.

Στο ποίημα ως ζητούμενο ο ποιητής θέτει τη διατήρηση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού του ατόμου. Προτάσσει την  πίστη στις αρχές  και στις υψηλές αξίες του ανθρώπου, ακόμη κι όταν θα δέχεται επιθέσεις από εκείνους που λόγω δειλίας και αδυναμίας έχασαν τον εαυτό τους, κι ενέδωσαν στα κελεύσματα των συμβιβασμών, της μικροπρέπειας και της ευκολίας.

Πιθανόν να πήρε «δάνειο» τον τίτλο του ποιήματος του Νομπελίστα και να είναι μεταξύ εκείνων οι όποιοι συμμερίζονται τη στάση ζωής του Βρετανού ποιητή, ο για την «επιθετική» τακτική που επέλεξε να εφαρμόσει στην εκπομπή «Εδώ» του One στο πλαίσιο συνέντευξης  με  καλεσμένη του τη  Σοφία Θεοτοκά  φοιτήτρια Νομικής  στο ΕΚΠΑ και  εκπρόσωπο της Αριστερής Ενότητας, της δικτύωσης αυτόνομων αριστερών φοιτητικών σχημάτων, για τις αντιδράσεις των φοιτητών στην θέσπιση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Ήταν πράγματι απολαυστικός ο οικοδεσπότης της εκπομπής με το «πρέσινγκ» που άσκησε, με τις ερωτήσεις του, στην φοιτήτρια. Οι ερωτήσεις του αιχμηρές, εκστομίζονταν με καταιγιστικό ρυθμό. Ο Ζαχαρός θύμισε κάτι από τους Άγγλους, τους Γερμανούς, τους Γάλλους,  τους Ολλανδούς ή άλλους ευρωπαίους συναδέλφους του οι οποίοι έχουν μάθει να μην χαρίζουν κάστανα, πάντα με σεβασμό στον συνεντευξιαζόμενο τους, ακόμα κι αν εκείνος είναι πρωθυπουργός χώρας.

Θα ήταν πράγματι σπάνιο δείγμα τηλεοπτικής συνέντευξης στην περίπτωση που ο Έλληνας συνάδελφος των ευρωπαίων ή και Αμερικανών δημοσιογράφων  στρίμωχνε εκπρόσωπο της κυβέρνησης για παράδειγμα.

Πράγματι η επίμαχη συνέντευξη είχε ζωντάνια, είχε παλμό, είχε υψηλή θερμοκρασία  χωρίς όμως διαφανεί έστω υποψία έκρηξης.

Τουλάχιστον το  50% της επιτυχίας της συνέντευξης το πιστώνεται η φοιτήτρια Σοφία Θεοτοκά. Γρήγορα η συνέντευξη, με τις άμεσες και καίριες απαντήσεις της, έλαβε διαστάσεις πινγκ πονγκ. Και φάνηκε να αιφνιδιάζεται ο δημοσιογράφος. Η φοιτήτρια ήταν καταρτισμένη. Μόλις είχε στηθεί ένα ωραίο πινγκ πονγκ ερωταποκρίσεων.

Το «Αν» του Κίπλινγκ είναι ένα σπουδαίο ποίημα. Όμως με «αν» δημοσιογραφία δεν γίνεται, έλεγαν παλαιοί και εμβληματικοί της δημοσιογραφίας.

Αυτό ακριβώς όμως συνέβη στο «Εδώ». Όταν ο δημοσιογράφος αντιλήφθηκε πως η καλεσμένη του στις  ερωτήσεις- «καρφιά», αποκρινόταν με απαντήσεις-«αντίκαρφα», το γύρισε στις μπαλιές με φάλτσα, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να απομειώσει τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και να κατευθύνει εκεί που ήθελε/ βόλευε  την κουβέντα: «Αν εγώ με τους φίλους μου είμαστε το ανώτατο συμβούλιο αποφάσεων για την παρέα μου», «Άρα, εγώ που μπορεί να θεωρώ ότι είναι άδικος παρα πολύ ο νόμος το να μην μπαίνω σε μια τράπεζα και να παίρνω τα λεφτά από το ταμείο, μπορώ να τον εφαρμόζω», με κορυφαίο το «αν αύριο μεθαύριο μια φοιτητική οργάνωση ναζιστών, υπάρχουν και τέτοιες, το γνωρίζω, δυστυχώς υπάρχουν, αποφασίσει κάτι και το στηρίξει, θα έχετε την ίδια ανοχή ή είναι ιδεολογική η απόφαση σας». Εκεί το μπαλάκι που πέταξε ο παρουσιαστής είδε να χτυπά δύο φορές στο γήπεδο του εν τέλει.

«Συγγνώμη μας εξισώνετε με τους Ναζί», ήταν η κοφτή ερώτηση της φοιτήτρια η οποία δεν άφησε περιθώρια λέγοντας ψύχραιμα ότι τις αποφάσεις τις παίρνει ο φοιτητικός σύλλογος, με τον δημοσιογράφο να κάνει ελιγμό απαντώντας με την ερώτηση «εγώ σας εξίσωσα με κάτι;». Παραδέχθηκε όμως ότι έφερε ένα παράδειγμα.

Δεν θα μάθουμε ποτέ, ούτε να φανταστούμε, πώς θα αντιδρούσε ο δημοσιογράφος αν γινόταν λόγος -με υποθέσεις και  παραδείγματα από την πλευρά της φοιτήτριας προς εκείνον-  για προσεγγιστικές τακτικές σαν εκείνες εμπνευστή ναζιστικής ενημέρωσης. Η φοιτήτρια διατήρησε ψυχραιμία. Ακαριαία ο δημοσιογράφος την έκανε «γυριστή» υποστηρίζοντας ότι διάβασε από άλλους φοιτητές του ΕΚΠΑ ότι- γενικώς και αορίστως- «τους απαγορεύσατε να συμμετέχουν τους τραμπουκίσατε σε συνέλευση».

Ο δημοσιογράφος έμοιαζε ότι παγιδεύτηκε στον τρόπο «παιχνιδιού» που πήγε να επιβάλλει απέναντι στην καταρτισμένη φοιτήτρια και ενώ την πήγαινε μια στο καρφί και μια στο πέταλο, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα, εκστόμισε «αυτή η περιπτωσιολογία δεν βοηθά κανέναν». Είχε δίκιο. Όμως την περιπτωσιολογία- με αοριστίες και γενικεύσεις- εκείνος την είχε επιλέγει ως τακτική στο διάλογο/αντίλογο.

Το «ματς» έληξε έπειτα από λίγο. Φάνηκε πως για εκείνον έχει περάσει καιρός πολύς από τότε που έχει να έρθει σε επαφή με νέους, όπως η Θεοτοκά που σπουδάζει σε ελληνικό δημόσιο ΑΕΙ, με νέους οι οποίοι εκ φύσεως αμφισβητούν και στέκονται με στάση κριτική στα πράγματα όχι κατά το φαίνεσθαι.

Φάνηκε για τον ίδιον ότι οι νέοι πρέπει να είναι πειθήνιοι. Θύμισε την πατερναλιστική- χειριστική ατάκα των παλαιών σε παιδιά «εσύ είσαι παιδί ακόμα, δεν πρέπει να έχεις νεύρα». Θύμισε το τραγούδι «Για το καλό μου» του Γιάννη Μηλιώκα.

Διαβάστε επίσης:

Κανάκης κατά ΣΚΑΪ – «Ο σταθμός τα πηγαίνει πολύ καλά με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης» (Video)

Φάρσα το τηλεφώνημα για βόμβα στον ΣΚΑΪ 

«Εκατομμυριούχος» και «Famagusta» τα κορυφαία σε τηλεθέαση προγράμματα του Σαββατοκύριακου