Λίγες ώρες πριν από την τραγική «έξοδο» της Πολυξένης Καπαρέλου, η Παρθενόπη Μπουζούρη μίλησε στο topontiki.gr για την συμβίωση με την ηρωίδα της στη σειρά «Η μάγισσα» (ΑΝΤ1) του Λευτέρη Χαρίτου, την «περιπέτεια» του παρθενικού τηλεοπτικού ταξιδιού της, το θέατρο και το «Υλικό Μήδειας» της Άντζελας Μπρούσκου και τη σάτιρα.

Η σκηνική της παρουσία έχει εκτόπισμα. Η Πολυξένη της ήταν άνθρωπος που κινήθηκε στις σκιές και «μιλούσε» με σιωπές. Το φινάλε της (στο επεισόδιο της Τρίτης) είναι η κορύφωση της στάσης ζωής της.

Μέχρι τη «Μάγισσα» ποιος ήταν ο λόγος που δεν είχατε δοκιμάσει την υποκριτική μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και τι σας ώθησε να συμμετάσχετε σε τηλεοπτική σειρά;

«Δεν ήμουν εσωστρεφής, μόνον, αλλά και προσηλωμένη στο θέατρο. Η τηλεόραση θέλει “κυνήγι”. Δεν γνώριζα μέχρι τώρα την πρακτική. Αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε “έλα”, θα πήγαινα. Πείτε με κακομαθημένη, αλλά δεν ξέρω να διεκδικώ.

Βρίσκομαι 30 χρόνια στη σκηνή του θεάτρου και εκεί καταθέτω ό,τι έχω. Με εντόπισε η διευθύντρια διανομής ρόλων, Μιράντα Ρωσταντή και με πρότεινε.

Η τηλεόραση, μπορώ να πω πλέον, έχει μεγάλη ίντριγκα. Τα μεγέθη είναι μεγάλα. Σε μαθαίνει κόσμος που δεν σε ήξερε. Εκτός Αθήνας. Διότι το θέατρο είναι ένα είδος αθηναϊκού προνομίου. Χάρη στην τηλεόραση μας έμαθαν και στην επαρχία».

Είναι άδικο αυτό;

«Όχι. Ήταν η στιγμή για να συμβεί σε εμένα αυτό με την τηλεόραση. Είχε πλάκα. Επειδή στις “Άγριες μέλισσες” έπαιξαν σχεδόν όλοι, πήγαινα στο θέατρο για παράσταση και ρωτούσα τους συναδέλφους “τι πρέπει να κάνω για να παίξω στην τηλεόραση”; Ήταν τιμητικό αυτό που συνέβη με την Μιράντα. Δεν είχα ιδέα για τη σειρά, αλλά όταν έμαθα ποίοι ήταν οι δημιουργοί, ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός, κατάλαβα ότι είχε μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Για το ρόλο δεν μού είπαν πολλά και κάθε φορά με εξέπληττε».

Τι ήταν αυτό που προκάλεσε την έκπληξη σας;

«Ο χαρακτήρας είχε μη αναμενόμενα, ανατρεπτικά στοιχεία. Μου ανακάλεσε στη μνήμη τον Ίψεν, μετρ του σασπένς και της δραματουργίας. Η Πολυξένη είναι, όπως είδαν και οι τηλεθεατές, ομοφυλόφιλη. Κατάλαβα από τις σιωπές της ότι ο ρόλος έχει μεγάλη δύναμη, διότι υπάρχει κυρίως σωπαίνοντας. Είχα να παίξω αυτά που δεν λέει.

Η Πολυξένη είναι μυθιστορηματική ηρωίδα, σχεδόν ρομαντική. Έχει εκείνο το “πεθαίνω για σένα”. Το ανομολόγητο πάθος, τον κρυφό έρωτα για την Δαμιανή».

Πώς το διαχειριστήκατε;

«Δύσκολα στην αρχή. Αλλά στις σκηνές με τη Μαριώ, τη χωριάτα ερωμένη της Πολυξένης, βοήθησε πολύ ο Λευτέρης (σ.σ. Χαρίτος). Δουλέψαμε μαζί τις σκηνές. Είναι θέμα αισθητικής.

Η Πολυξένη είναι τολμηρή ηρωίδα, διότι σε μια βάναυση, πατριαρχική, βάρβαρη Μάνη, έχει ερωμένη η οποία είναι η “Αχίλλειος πτέρνα” της.

Η “Μάγισσα” είναι μια σειρά με μεσαιωνικά χαρακτηριστικά. Έχει μοτίβα του Σέξπιρ – παράλληλοι σύζυγοι, πειρατές, μαγγανεία, κλειστοί πύργοι.

Έχει επίσης δυσκολία διότι είναι μια σειρά εποχής σε κόντρα με τα σημερινά δεδομένα. Το σώμα, η γλώσσα του τότε ήταν άλλη από τη σημερινή. Αναζήτησα στοιχεία της Πολυξένης στη λογοτεχνία αλλά πέρα από τα κείμενα του λόρδου Βύρωνα ο οποίος γράφει για την ανδρική ομοφυλοφιλία της περιόδου εκείνης δεν υπάρχει κάτι άλλο. Εντόπισα όμως της αμερικανίδας συγγραφέως Έμιλι Ντίκινσον. Δεν έζησε ποτέ κανέναν έρωτα. Ήταν κρυφά ερωτευμένη με την γυναίκα του αδελφού της. Το πάθος της το έκανε στίχους. Ήταν μια έμπνευση για την Πολυξένη».

Ποια ήταν η πρόκληση στον ρόλο της Πολυξένης;

«Ήταν πολυεπίπεδη. Δεν ήξερα το Μέσο, καταρχήν. Την κάμερα. Κάθε γύρισμα ήταν μαθητεία. Όμως έχω τη γνώση να χτίζω ένα χαρακτήρα μακριά, σε μια άλλη εποχή – το καλό του κλασικού ρεπορτορίου.

Μια άλλη πρόκληση ήταν να μην αφήσω αναιτιολόγητο ούτε ένα δευτερόλεπτο της Πολυξένης.

Πρόκληση επίσης είναι η δουλειά στο σύνολο της. Στην τηλεόραση είναι η ματιά του σκηνοθέτη, είναι η ψευδαίσθηση του ενιαίου χρόνου, που δημιουργεί το μοντάζ, είναι το στοιχείο της ομαδικής δουλειάς, που την καθιστούν απρόβλεπτη. Ενώ στο θέατρο, είναι ο ηθοποιός και ο θεατής. “Ο κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτου”, με μια έννοια.

Στη “Μάγισσα” ο Λευτέρης μου έδωσε “γήπεδο” και εγώ “έτρεξα”. Με την Κατερίνα Λέχου, τη Δαμιανή, είχαμε εξαιρετική χημεία. Ήμασταν οι “δίδυμοι πύργοι” της σειράς…».

Η Πολυξένη καθώς κινεί νήματα και διαμορφώνει καταστάσεις πώς επηρεάζει το μέλλον των Λασκαραίων;

«Κατ’ αρχήν είναι το “πρώτο αίμα”. Ανοίγει ο κύκλος  του αίματος στη “Μάγισσα”. Ο σημαντικός Γιόζεφ Κάμπελ έχει αναφέρει πως στο μύθο ο ήρωας κάνει το καθοριστικό βήμα για να αρχίζει η περιπέτεια της ψυχής. Η Πολυξένη είναι επιδραστική και -ναι- έχουν απήχηση οι ενέργειες της. Η Δαμιανή είναι πιο “σκοτεινή” από την Πολυξένη και την χρησιμοποιεί. Όλος ο μύθος στη “Μάγισσα” βασίζεται στην υπόγεια ιστορία Πολυξένης-Δαμιανής».

Τι την κάνει να ζει στην κόψη του ξυραφιού;

«Το ανομολόγητο πάθος για τη Δαμιανή. Είναι τεράστιο».

Η ομοφυλοφιλία της είναι ο λόγος που κινείται στις σκιές;

«Φυσικά. Όταν έχεις ένα μεγάλο μυστικό, για να το προστατεύεις από τη δημόσια σφαίρα, γίνεσαι πύργος. Το προφυλάσσεις. Κατ’ αρχήν με το σώμα. Και αυτό φαίνεται. Η σωματικότητα ήταν ένα στοίχημα. Πώς δηλαδή να “δομήσω” εκφραστικά τον χαρακτήρα. Το σώμα της Πολυξένης βρισκόταν μονίμως σε εγρήγορση. Όχι μόνον δεν λέει αλλά κρύβει και αυτά που σκέφτεται. Αυτή ήταν μια “γλώσσα” την οποία ο θεατής έπρεπε να αντιληφθεί. Και αυτό έπρεπε να είναι εύγλωττο. Με μια στάση. Με ένα βλέμμα. Το σώμα-σήμα».

Τι κερδίζει και τι χάνει από τις επιλογές της;

«Προσπαθώντας να κερδίσει τη Δαμιανή, καταφέρνει να έρθει πιο κοντά με το μυστικό της. Αποδεικνύει την πίστη, την αγάπης, την αφοσίωση. Κερδίζει όταν η Δαμινανή είναι ικανοποιημένη, χαρούμενη,  αισθάνεται ασφαλής.

Τα δίνει όλα και στο τέλος χάνει τη ζωή της. Κόβει τη γλώσσα της μέσα στη φυλακή για να μην προδώσει μυστικά».

Πότε πρέπει να πεθαίνει ένας ήρωας;

«Στην ώρα του. Ο Νίτσε το ‘χει πει. Γίνε αυτός που είσαι και πέθανε στην ώρα σου, είπε. Ακούγεται ηρωικό. Ηρωικό είναι αυτό που κάνει η Πολυξένη, κόντρα στην αντιηρωική εποχή που ζούμε σήμερα. Γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη την μυθοπλασία. Διότι η ζωή είναι επιβιωτική».

Η γεωπονία πώς «συνομιλεί» με την υποκριτική;

«Η επιστήμη είναι επίσης μια “γλώσσα” για να σου απαντήσει ερωτήματα. Στην επαρχία την εποχή μου δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το να περάσεις στο πανεπιστήμιο και ανα ανοιχτείς στον ωκεανό της ζωής. Πήρα το πτυχίο αν και στη μέση της διαδρομής απογοητεύτηκα.

Η Τέχνη και η Επιστήμη  είναι αφηγήσεις αλλά με άλλα εργαλεία. Η Επιστήμη λέει την αλήθεια με ρεαλισμό. Και η Τέχνη λέει την αλήθεια αλλά μέσα από το συναίσθημα. Η επιστήμη μού έμαθε να επαληθεύω τα πράγματα με ψυχραιμία, υπομονή και ταπεινότητα».

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που διαφοροποιούν το «Μήδειας υλικό» και το καθιστούν ένα ιδιαίτερο έργο;

«Η μεταδραματική γραφή. Δεν υπάρχει έργο στην ουσία. Υπάρχει γραπτό υλικό από το οποίο πρέπει να δημιουργήσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε τη συνθήκη μέσα από τρία υλικά: τη λυρική ποιήση, το δραματουργικό υλικό και το χορικό.

Είναι μια ιστορία για την ανθρωπότητα, για την ιστορία του άνδρα. Μιλάει ο Ιάσονας, άλλα «μιλούν» και όλοι οι αποικιοκράτες  που κατέκτησαν μια Κολχίδα  και πήραν μια γυναίκα σαν λάφυρο πίσω στην πατρίδα τους».

Το πολιτικό θέατρο μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις στις μέρες μας;

«Μα από μόνο του το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Δεν ξέρω, όμως,  αν μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις. Η Τέχνη απευθύνεται στον “ανοιχτό” άνθρωπο, ο οποίος έρχεται με διάθεση να μετακινηθεί ψυχικά και συναισθηματικά. Έπειτα θα σκεφτεί για εκείνον, για τις ζωές μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν κουνάμε δάχτυλο στους θεατές. Διότι μοιραζόμαστε τα δικά μας. 

Όταν ανεβαίνεις στην σκηνή με την ιδέα ότι είσαι καλύτερος από εκείνον ο οποίος βρίσκεται κάτω από αυτήν, στην πλατεία, κινδυνεύεις να γίνεις ο γελοίος της υπόθεσης. Τα τοτέμ έχουν τελειώσει. Ιδίως με τους πατριάρχες του θεάτρου. Αρκετά με την πολύ αντρίλα και το δασκαλίκι. Με αυτή την έννοια το θέατρο καταντά βαρετό. Το θέατρο του “έλα να παίξουμε μαζί” -θεατής και ηθοποιός- μπορεί να είναι λυτρωτικό. Οριζόντιο. Απευθύνεται στα ίσια».

Η σάτιρα πρέπει να είναι ανοριακή;

«Εξ’ ορισμού. Για μένα το όριο είναι να νιώθω καλά με αυτό που κάνω, να μην πληγώνω κανέναν με αυτό που κάνω και να ευχαριστώ όσο δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μπορώ. Με αυτή την έννοια η σάτιρα είναι υπερμεγεθυντικός καθρέφτης ανθρώπινων ελαττωμάτων.

Στην περίπτωση του Πάνου Βλάχου πληγώθηκε το king size ego ορισμένων. Ενοχλήθηκαν πορσελάνινοι ελέφαντες στο δωμάτιο. Δεν χρειάζεται να τους αγγίξεις για να ενοχληθούν».

>info

«Η μάγισσα» (ΑΝΤ1, 21.00) σενάριο Μελίνα Τσαμπάνη- Πέτρος Καλκόβαλης, σκηνοθεσία Λευτέρης Χαρίτος  με τους Έλλη Τρίγγου, Γιώργο Γαλλο, Κατερίνα Λέχου, Νίκο Ψαρρά, Παρθενόπη Μπουζούρη, Τάσο Νούσια, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Άρης Νινίκας,  Αναστάσης Ροϊλος κ.ά.. Δευτέρα με Τετάρτη και από βδομάδα  Δευτέρα και Τρίτη μόνον.

«Μήδεια υλικό» του Χαινρ Μίλερ (μεταφραση Ελένης Βαροπούλου), από την Άντζελα Μπρούσκου στο Bios (Πειραιώς 84, Γκάζι, τηλ 2103425535). Με τους  Παρθενόπη Μπουζούρη, Άντριαν Φρίλινγκ. Από το Μάρτιο.

Διαβάστε επίσης:

Σασμός – Spoiler: Η ξαφνική κατάρρευση του Αστέρη φέρνει τα πάνω κάτω (Video)

Ελένη Χατζίδου: Χωρίς τον Ετεοκλή Παύλου σήμερα στην εκπομπή (Video)

ΠΟΕΣΥ: Σχεδιάζει κώδικα δεοντολογίας για την Τεχνητή Νοημοσύνη – «Στον αέρα» ήδη ιστοσελίδα με ειδήσεις ΤΝ