Μπορεί η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας χάντρες και καθρεφτάκια, να κατευνάσει τον θυμό των κοινωνικών ομάδων που ζορίζονται με την πολιτική της;

Για παράδειγμα, η επιστροφή του ενός ενοικίου τον χρόνο είναι δώρο άδωρο, αφού ο μέσος όρος των δηλωμένων ενοικίων φτάνει μόλις τα 254 ευρώ και κάθε αύξηση σε ό,τι δηλώνουν οι ενοικιαστές θα μπορούσε να εκτινάξει όχι μόνο το πραγματικό ύψος τους, αλλά και τη φοροδιαφυγή. Άρα τζίφος.

Ομοίως οι συνταξιούχοι δεν ψήνονται με το επίδομα των 250 ευρώ ετησίως, ούτε οι μικρομεσαίοι μπορούν να ελαφρυνθούν όταν ξέρουν ότι από τη δική τους τσέπη βγαίνουν τα φορολογικά έσοδα του κράτους.

Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης ίσως είναι το ότι οι μικροπαροχές επιδοματικού χαρακτήρα αποτελούν μια ηχηρή ομολογία αποτυχίας, κάτι για παράδειγμα που συμβαίνει στο ζήτημα της στέγης, το οποίο έχει επιδεινωθεί τρομακτικά από κυβερνητικές πολιτικές επιλογές, οι οποίες περιορίζουν δραστικά την προσφορά και αυξάνουν τη ζήτηση ακινήτων για κατοικία.

Το αρχικό ερώτημα λοιπόν έχει απάντηση: Κανενός ζορισμένου ο θυμός δεν κατευνάζεται με ψιλολόγια.

Ωστόσο η απάντηση αυτή δημιουργεί το επόμενο ερώτημα: Θα πληρώσει τον θυμό η κυβέρνηση;

Εδώ η απάντηση εξαρτάται από την αντιπολίτευση. Ό,τι και αν λένε σήμερα οι δημοσκοπήσεις, στο τέλος το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών θα ψηφίσει για επιλογή κυβέρνησης και η θεσμική αντιπολίτευση ή θα πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει ή θα βυθιστεί στο πιο βαθύ πηγάδι. Απλά είναι τα πράγματα…

Διαβάστε επίσης

Η Παρασκευή που έσβησε…

Το καταστροφικό Real Estate της κυβέρνησης στη ΔΕΘ: Business as usual

Το στεγαστικό πρόβλημα για τον λαό η άλλη όψη της μεγάλης κερδοφορίας του κεφαλαίου