Επιμέλεια αφιερώματος: Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης – Γρηγόρης Αζαριάδης

Θανάσιμη βουτιά

Πρόσωπο στο νερό, δεξί χέρι σε καμπύλη κίνηση μπροστά, αριστερό χέρι πίσω και… αριστερό χέρι μπροστά, δεξί πίσω, ανάσα. Στην επόμενη ανάσα μισάνοιξε τα μάτια του και είδε τον ήλιο που άρχιζε να δύει βάφοντας κόκκινα νερό και ουρανό. Κολυμπούσε για ώρα προσπαθώντας να απομακρυνθεί από τη στεριά και από ό,τι και όποιους βρίσκονταν εκεί.

Πρόσωπο στο νερό, δεξί χέρι μπροστά, αριστερό πίσω και… ανάσα. Μισόκλεισε τα μάτια, καθώς του φάνηκε ότι κάτι ταλαντευόταν στα κύματα μπροστά του. Πήρε άλλη μια ανάσα κι αναρωτήθηκε αν ήταν φρονιμότερο να απομακρυνθεί ή να πλησιάσει να δει τι ήταν. Το φεγγάρι ανέτειλε, αφήνοντας την αντανάκλασή του στα νερά και για μια στιγμή του φάνηκε σαν η θάλασσα να ήταν ο ουρανός και ο ουρανός η θάλασσα και το περίεργο αντικείμενο να ταλαντευόταν στα κύματα του διαστήματος.

Κοίταξε καλύτερα χωρίς να καταλαβαίνει τι ήταν αυτό που έβλεπε. Έμοιαζε με σκάφανδρο που όμως επέπλεε σε οριζόντια θέση. Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς το έφτανε και στηρίχτηκε πάνω του για να μπορέσει να δει καλύτερα. Τρόμος τον κατέκλυσε καθώς βρέθηκε να κοιτάζει δύο ορθάνοιχτα ανθρώπινα μάτια πίσω από ένα γυαλί. Προσπάθησε να ανακτήσει την ψυχραιμία του και ξανακοίταξε για να βεβαιωθεί εάν όντως υπήρχε άνθρωπος μέσα σε αυτή την περίεργη κατασκευή. Δύο γαλανά μάτια, κοίταζαν κατευθείαν τα δικά του, χωρίς να ανοιγοκλείνουν. Αυτό μάλλον δεν ήταν καλό σημάδι σκέφτηκε, ενώ ανοιγόκλεινε τα δικά του μάτια με τις σταγόνες του νερού να δημιουργούν περίεργους αντικατοπτρισμούς.

Πρόσφατα είχε δει ντοκιμαντέρ με Καλύμνιους σφουγγαράδες και έμοιαζε κάπως με αυτούς, αν οι σφουγγαράδες διέθεταν εξοπλισμό του 21ου αιώνα, μια και η κατασκευή έδειχνε υπερσύγχρονη. Αυτό όμως δεν είχε βοηθήσει ιδιαίτερα τον άνθρωπο που βρισκόταν μέσα σε αυτήν, καθώς τα μάτια συνέχιζαν να κοιτάζουν ανοιχτά προς τον ουρανό που γέμιζε με άστρα.

Για μια στιγμή δίστασε για το αν έπρεπε να αναζητήσει τρόπο να τον ελευθερώσει. Αν η στολή του στερούσε την αναπνοή ή συνέχιζε να τον προστατεύει. Το πρόσωπο όμως που είχε καταφέρει να δει φαινόταν τόσο άψογο μέσα σε αυτό το πλωτό φέρετρο, που θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερα να τον τραβήξει στη στεριά κι εκεί να καλέσει βοήθεια.

Ξεκίνησε και πάλι να κολυμπάει, σέρνοντας όμως τώρα και κάποιον μαζί του. Ήταν πιο δύσκολο από ό,τι αρχικά πίστεψε. Γνωρίζοντας τα βράχια της περιοχής αρκετά καλά, αποφάσισε ότι θα ήταν πιο ασφαλές να εγκλωβίσει τον παράξενο ταξιδιώτη σε μια σπηλιά, όπου δεν θα μπορούσαν τα ρεύματα να τον παρασύρουν και να γυρίσει πίσω με το λιμενικό που θα ήξερε τι να κάνει.

Βγήκε έχοντας αρχίσει να τρέμει στην ακτή και με τρόμο διαπίστωσε ότι έλειπαν τα ρούχα του, μαζί με το κινητό και τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Μόνο μια πετσέτα υπήρχε για να τυλιχτεί, σαν να τον είχε λυπηθεί ο όποιος κλέφτης. Η πρώτη του σκέψη δεν ήταν στα δικά του χαμένα πράγματα αλλά στον άνθρωπο κλεισμένο στο σκάφανδρό του στη σπηλιά που περίμενε, έστω και νεκρός, τη βοήθειά του. Κοίταξε στην ακτή προς μια παράγκα, που λειτουργούσε σαν καφέ – μπαρ. Αν ήταν τυχερός, θα έβρισκε κάποιον εκεί πέρα και παρότι το μαγαζί δεν διέθετε καν ηλεκτρικό, ήταν ό,τι πιο κοντά στον πολιτισμό εκείνη τη στιγμή.

Λαχανιασμένος έφτασε στο μπαράκι που φωτιζόταν από πυρσούς, αποδεικνύοντας ότι το ρεύμα έλειπε από την περιοχή. Στην έκκλησή του για τηλέφωνο λόγω μεγάλης ανάγκης ανταποκρίθηκαν διάφοροι και σύντομα ενημέρωνε τις Αρχές ότι κάποιος στη θάλασσα χρειαζόταν βοήθεια. Η σύνδεση δεν ήταν καλή και αναγκαζόταν να φωνάζει, χωρίς αυτό βέβαια να βελτιώνει την επικοινωνία. Μπόρεσαν όμως όλοι να ακούσουν για κάποιο σκάφανδρο που επέπλεε στη θάλασσα.

Τον ακολούθησαν πολλοί προκειμένου να προσφέρουν τη βοήθειά τους και να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Αρκετοί βούτηξαν στη θάλασσα και σύντομα έφτασε κι ένα σκάφος του λιμενικού.

Ξεχνώντας ότι κρύωνε, βούτηξε ξανά. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν είχαν ήδη ανασύρει τον άνθρωπο, δεν ήταν δύσκολο να τον βρούνε. Εξάλλου φαινόταν πολύ εύκολα μέσα στο άσπρο τεράστιο κουστούμι του. Όμως μέσα στη σπηλιά δεν διακρινόταν κανένα ίχνος από τον παράξενο ταξιδιώτη των κυμάτων.

Το λιμενικό γρήγορα αποσύρθηκε, σαν να έχασε απότομα το ενδιαφέρον του. Σχεδόν τον απείλησαν ότι θα του ασκήσουν δίωξη για άσκοπη ενεργοποίηση των Αρχών. Μάταια επέμενε ότι όντως είχε δει μέσα στη θάλασσα κάποιον που έμοιαζε με αστροναύτη. Γέλασαν λέγοντάς του ότι στη θάλασσα υπάρχουν μόνο ναύτες, όχι αστροναύτες. Οι ψαράδες έδειξαν περισσότερη ζέση, η αναζήτηση όμως αποδείχτηκε άκαρπη.

Τις επόμενες ημέρες εξακολούθησε να ψάχνει μόνος του. Ήταν βράδυ όταν είδε το ρεπορτάζ για δυο αστροναύτες που είχαν χαθεί στο διάστημα. «Θεωρίες συνωμοσίας», είπε κάποιος κι όλοι συμφώνησαν, ενώ αυτός έβλεπε φωτογραφίες από τα γαλάζια μάτια μέσα στην ίδια διαστημική στολή, που έβλεπε τώρα στην τηλεόραση.

Θα ήθελε να φωνάξει «Αυτός είναι», αλλά συγκρατήθηκε. Ήταν σίγουρος πια ότι αυτός που είχε δει στη θάλασσα ήταν ο χαμένος αστροναύτης. Πώς όμως είχε βρεθεί από τον ουρανό στη θάλασσα; Και πώς είχε εξαφανιστεί από τη σπηλιά που τον είχε ασφαλίσει;

Ήπιε μια γουλιά μπύρα και κοίταξε την οθόνη που συνέχιζε το ρεπορτάζ. Μίλαγε για τις επιπτώσεις της έλλειψης βαρύτητας στα σώματα των αστροναυτών. Κοίταξε λοξά την οθόνη, ενώ ένιωθε να τον κοιτάνε λοξά από το διπλανό τραπέζι. Λες να τον παρακολουθούσαν; Είχε όντως βρει τον χαμένο αστροναύτη; Τον αστροναύτη που δεν μπόρεσαν να επαναφέρουν στη γη; Κάποιοι μάλλον είχαν μπει σε πολύ κόπο για να μην επιβεβαιωθεί η αποτυχία της αποστολής. Δεν είχαν εξαφανιστεί από μόνα τους τα ρούχα του. Κάποιος θέλησε να καθυστερήσει την αναζήτηση βοήθειας. Για να προλάβει να απομακρύνει τον αστροναύτη. Κάποιος που τον έψαχνε ήδη. Που ήξερε ότι το δυστύχημα είχε ήδη συμβεί και δεν ήξερε πού να ψάξει.

Έπρεπε άραγε να μιλήσει στην αστυνομία για το γεγονός ότι τώρα ήταν βέβαιος για το τι είχε δει στη θάλασσα ή δεν ήθελαν να ξέρουν; Κάποιοι προφανώς ήδη ήξεραν και αυτό αρκούσε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι συνέβαλαν συνειδητά στον θάνατο του αστροναύτη. Μήπως όμως και η συγκάλυψη ενός δυστυχήματος δεν αποτελούσε από μόνη της έγκλημα; Και κάπου στο διάστημα υπήρχε άραγε ακόμη ένας αστροναύτης; Είχε καταφέρει να φτάσει ασφαλής στη γη ή περιφερόταν αέναα ανάμεσα στ’ αστέρια; Θα ήθελε να πιστεύει ότι και ο δικός του αστροναύτης είχε βρει τρόπο να επιστρέψει στα άστρα όπου ανήκε. Εκεί που θα ένιωθε άνετα με το παράξενο κουστούμι του.

Πώς να είχε καταλήξει να επιπλέει στα ρηχά; Τον φαντάστηκε σε μια θανάσιμη διαστημική βουτιά σε μια προσπάθεια να αποδράσει από το διάστημα, αναζητώντας την ασφάλεια της γης.

Συνέχισε να ψάχνει για μέρες στη θάλασσα, παρότι ήξερε ότι, αν ίσχυαν όσα πίστευε, θα είχαν εξαφανίσει κάθε ίχνος. Ένα σούρουπο ένιωσε τον κίνδυνο να πλησιάζει, καθώς μια πετονιά τυλιγόταν στον λαιμό του. Ο ίδιος ήταν το τελευταίο ίχνος που έπρεπε να εξαφανιστεί.

                                                             ***

Η Έρικα Αθανασίου εργάζεται ως δημοσιογράφος και στην εκπαίδευση ενηλίκων. Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος, Bell, Iasonbooks. Διηγήματά της κυκλοφορούν σε συλλογικές εκδόσεις. Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ελληνική Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.

Διαβάστε επίσης:

Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία  

Βιβλίο: Το αντίπαλο δέος στην παρακμή – Ένα βιβλίο αντίδοτο στην τοξική κυριαρχία της μετριότητας

Βιβλίο: Καλοκαίρι και έγκλημα