Η Ουάσιγκτον δεν κάνει φιλανθρωπία. Εμπορεύεται ασφάλεια, και αυτήν τη στιγμή το καλύτερο προϊόν της λέγεται υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG).

Σε μία Ευρώπη που ακρωτηριάστηκε ενεργειακά μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ μπήκαν στην αγορά σαν dealer: γρήγορη παράδοση, υψηλή τιμή, στρατηγική εξάρτηση διαρκείας.

Δεν πρόκειται απλώς για αέριο, αλλά για γεωπολιτικό συμβόλαιο. Θέλεις ασφάλεια απέναντι στη Ρωσία; Πάρε ακριβό LNG. Θέλεις αμερικανική ομπρέλα; Πάρε κι άλλο LNG. Θέλεις να μείνεις στο δυτικό άρμα; Υπόγραψε μακρά συμβόλαια. Αυτή είναι η νέα «Τράμπ(α)»: ασφάλεια με δόσεις – εφόσον εξασφαλιστεί η αγορά του «ακριβούτσικου» αμερικανικού LNG για την κάλυψη των αναγκών της Ευρώπης.

Σε αυτό το παζάρι, η Ελλάδα αποκτά ρόλο κόμβου. Ο κάθετος άξονας μεταφοράς LNG προς τα Βαλκάνια, οι νέες συμφωνίες ναύλων για αμερικανικό υγροποιημένο αέριο και η ταχεία ενσωμάτωσή της στον αμερικανικό ενεργειακό χάρτη δεν είναι σύμπτωση. Είναι επιλογή προς εκμετάλλευση. Η χώρα μετατρέπεται σε ενεργειακή πύλη της νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε διάδρομο τροφοδοσίας συμμάχων, και σε ανάχωμα ρωσικής επιρροής. Το κέρδος; Γεωπολιτικό, κυρίως. Το κόστος; Πραγματικό και μακροπρόθεσμο – οικονομικό και στρατηγικό.

Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον δεν ποντάρει σε ένα άλογο. Ενώ σπρώχνει την Αθήνα ως ενεργειακό άξονα, συνομιλεί παράλληλα με την Άγκυρα, κρατώντας ανοιχτό το τουρκικό κανάλι του γεωπολιτικού χρηματιστηρίου.

Η Τουρκία δεν είναι απλώς αγορά. Είναι μοχλός πίεσης, διαπραγματευτικό νόμισμα και εναλλακτική διαδρομή στη σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου. Οι «διευθετήσεις» που οραματίζεται η Ουάσιγκτον στην περιοχή δεν είναι ρομαντικές χειραψίες, αλλά τεχνοκρατικές μοιρασιές επιρροής, κοιτασμάτων, διαδρόμων και ρόλων. Και σε ένα τέτοιο παιχνίδι μια χώρα του μεγέθους και των (βάσιμων) φιλοδοξιών της Τουρκίας δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους Αμερικανούς.

Η Ευρώπη, αγχωμένη και ενεργειακά ανασφαλής, δέχεται τους όρους. Η Ελλάδα αξιοποιεί το momentum, αλλά κινδυνεύει να ταυτιστεί με έναν ρόλο μονοσήμαντο, χωρίς επαρκείς εναλλακτικές. Και η Τουρκία παίζει το γνωστό παιχνίδι: διαπραγματεύεται τα πάντα, ταυτόχρονα, με όλους.

Μέσα σε αυτήν την «Τράμπ(α)», το ερώτημα δεν είναι ποιος κερδίζει σήμερα. Είναι ποιος θα πληρώνει τον λογαριασμό αύριο…

Διαβάστε επίσης:

Από τη Χρυσόβουλο Χάρτα στη Χρηματοπιστωτική Υποτέλεια

Όχι άλλη διαφάνεια κ. Μητσοτάκη

Όταν, ο πράσινος Πρωθυπουργός, έγινε «MAGA»