* Το κείμενο αυτό εστάλη στους “ΡΕΠΟΡΤΕΡ του δρόμου” από τον Αλέξη Καζαντζίδη 24 ετών.

Στη Βορειοανατολική ράχη της Λέσβου, ένα βήμα από τα τουρκικά παράλια και ζωσμένος από λιοχώραφα, στέκεται ο «Κόρακας». Ονομα και πράγμα. Κοφτεροί βράχοι σαν λαιμητόμοι, στη θάλασσα σχηματίζουν εκεί, ένα άγρια «μαύρο» ακρωτήριο, το οποίο προκαλεί δέος. Τέτοιο δέος, μάλιστα που το καθιστά ιδανικό τόπο δράσης για τα «κοράκια» που καραδοκούν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, γυρεύοντας για «σάρκα»: να εμπορευτούν ό,τι απέμεινε στης γης τους κολασμένους…

Στη Βορειοανατολική ράχη της Λέσβου, ένα βήμα από τα τουρκικά παράλια και ζωσμένος από λιοχώραφα, στέκεται ο «Κόρακας». Ονομα και πράγμα. Κοφτεροί βράχοι σαν λαιμητόμοι, στη θάλασσα σχηματίζουν εκεί, ένα άγρια «μαύρο» ακρωτήριο, το οποίο προκαλεί δέος. Τέτοιο δέος, μάλιστα που το καθιστά ιδανικό τόπο δράσης για τα «κοράκια» που καραδοκούν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, γυρεύοντας για «σάρκα»: να εμπορευτούν ό,τι απέμεινε στης γης τους κολασμένους , μετά από την φτώχεια, την πείνα και εναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο: Την ελπίδα τους, όχι αναγκαστικά για μια καλύτερη ζωή, μα την ελπίδα τους, απλά, για ζωή. Φιλοξενώντας ένα αλισβερίσι της ντροπής, ο «Κόρακας» προειδοποιούσε για τα μελλούμενα: Τα αφιλόξενα νερά του έγιναν, πρόσφατα, το νεκροταφείο οκτώ ανθρώπων.

Το γεγονός δεν ήταν πρωτοφανές, μιας και κάθε φορά, η θάλασσα αποτελειώνει το μακάβριο έργο που είχε αφετηρία κάπου στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ για να αποθέσει στις παραλίες ανθρώπινες σορούς. Αντρες, γυναικόπαιδα δίχως ταυτότητα, που οι ντόπιοι τους κλαίνε σαν να ήταν δικοί τους άνθρωποι. Όσο, βέβαια, κλαίνε για εκείνους, άλλο τόσο χαμογελούν με ανακούφιση για τους άλλους, αυτούς που επέζησαν, που τα κατάφεραν. Χαμογελούν όταν τους βλέπουν, τον ένα πίσω απ’ τον άλλο, αφού διασχίσουν πεζοί το νησί, να καταλήγουν στο πολυπόθητο τοπικό λιμάνι. Χαμογελούν, ωστόσο, μόνο για λίγο.

Στο νου έρχεται η κοντινή «Παγανή» και το κολαστήριό της (κέντρο φιλοξενίας το «πολιτικώς ορθό»), όπου πολλοί θα βρεθούν έγκλειστοι, τα σκοτεινά γκέτο και αθηναϊκά «κάτεργα», οι εκκαθαρίσεις- «σκούπα», ο εργασιακός εξευτελισμός και τέλος, η απέλαση. Το- επιεικώς- αβέβαιο αύριο, δηλαδή, που τους ξημερώνει. Το χαμόγελο έχει πια, παγώσει.Είναι καθαρό δάκρυ. Παρόλ’ αυτά, εκεί, κόντρα στο ρεύμα των «αγανακτισμένων» συνελλήνων, για αρκετούς, οι μετανάστες αναβιώνουν μνήμες οδυνηρες μιας άλλης, δική μας και πολυπαθούς προσφυγιάς. Και αν τότε, τα γερμανικά εστιατόρια απαγόρευαν την είσοδο «στους σκύλους και στους Έλληνες», κάποιοι, σήμερα, δεν αντιστρέφουν τους ρόλους θύτη- θύματος: χαρίζουν μια κουβέρτα, ένα πιάτο φαϊ σε όποιον έχει ανάγκη από βοήθεια.

Και ας μη σταθεί αυτό αρκετό. Τουλάχιστον, αφαιρούν λίγες σταγόνες από τον ωκεανό που οι μετανάστες καλούνται να διασχίσουν. Σαν εκείνο το έθιμο, με το οποίο αποχαιρετούν τους ξένους: χύνουν πίσω από το διάβα τους, μια κανάτα από νερό, έτσι ώστε να κυλήσει, να ανοίξει δρόμο που θα«καθαρίσει» τα εμπόδια… Εμείς, όμως; Εμείς μπορούμε περισσότερα. Περισσότερα από…διεθνή Φόρουμ και εκδηλώσεις που ορίζουν πόσοι μετανάστες χρειαζόμαστε. Όσο για τους υπόλοιπους που…συνωστίζονται στα σύνορά μας και στα κέντρα υποδοχής-κράτησης, τους περιμένει και αυτούς μια θάλασσα βαθιά, σαν και αυτή που κατάπιε στη Μυτιλήνη;

Mετα τιμής, Αλέξης Καζαντζίδης, 24 ετών