♦ Όταν το ανεπιτήδευτο απογειώνει την επιχει­ρηματολογία και η παρομοίωση μέρος του λό­γου, γίνεται επιμύθιο αισιοδοξίας. Και στην πρώ­τη ματιά, στο βουητό που προκαλεί ο ενήλικας εφιάλτης, έρχεται το πρωτόλειο να εξεικονίσει το καθημερινό και να σκορπίσει τη συγκίνηση που μονοπωλεί η παιδική γιγάντια πολυπλοκό­τητα.

♦ Όταν το ανεπιτήδευτο απογειώνει την επιχει­ρηματολογία και η παρομοίωση μέρος του λό­γου, γίνεται επιμύθιο αισιοδοξίας. Και στην πρώ­τη ματιά, στο βουητό που προκαλεί ο ενήλικας εφιάλτης, έρχεται το πρωτόλειο να εξεικονίσει το καθημερινό και να σκορπίσει τη συγκίνηση που μονοπωλεί η παιδική γιγάντια πολυπλοκό­τητα.

♦ Ο μικρός Αλέξανδρος Χ. στην Τετάρτη διαδρο­μή εξοικείωσης με τους κανόνες και με μονοψή­φιο χρόνο αντίληψης των σαρκοβόρων ημερών.

♦ Αποτυπώνει:

♦ «Τώρα τελευταία τους ανθρώπους τους απα­σχολεί μόνο ένα πράγμα.

♦ Η κρίση! Π.χ., συχνά οι γονείς μου μού λένε:

♦ Τα λεφτά μας δεν ήρθαν από τον ουρανό, ή όταν μου λέει ο μπαμπάς μου, δεν πρέπει να πε­τάμε λεφτά.

♦ Επίσης, τώρα τελευταία ο μισθός της μαμάς έχει μειωθεί. Του μπαμπά μου το ίδιο.

♦ Ο μπαμπάς μου φεύγει συχνότερα για ταξίδι και για πολύ χρόνο, πολλές μέρες.

♦ Εγώ την κρίση τη βλέπω σαν έναν μεγάλο πει­νασμένο λύκο που είναι έτοιμος να τα κατασπα­ράξει όλα. Όλοι όμως βαθιά μες στην ψυχή μας κρύβουμε μια κουκκίδα χαράς. Και όλοι σκεφτό­μαστε ότι θα φύγει η κρίση.

Ο λύκος θα χορτάσει.

♦ Πού θα πάει!».

♦ Και παρουσιάζεται η μεγαλειότητα της τρυφερότητας κι αφήνει τη τσαχπινιά την απροσχη­μάτιστη να καρφώσει το χαμόγελο στο σκουρό­χρωμο της μελαγχολίας.

♦ Στις αίθουσες των μεγάλων δηλώσεων, από μικρούς άτακτους φυγάδες της συντεταγμένης σκέψης.

♦ Κουτσή η κατάληξη του χειμώνα, χωλή και η προσαρμογή στη νοημοσύνη των ανακοινώσεων.

♦ Δηλώσεις ημιυπαίθριου συλλογισμού και κα­ταφανείς οι προσπάθειες διατήρησης της αρχαιότροπης νοοτροπίας.

Κοκορομαχίες των αρχόντων για την επιφά­νεια των πραγμάτων και επαναστατικές πολιτι­κές πράξεις που προσεγγίζουν τα όρια της ευ­τραπελίας. Το αδιανόητο ορίζει το ερμήνευμα και το αδειανό βλέμμα καθηλώνει την απορία.

Τα χέρια χαμηλωμένα και οι απαντήσεις σιω­πηλές!

♦Ένα μεσονύκτιο σκαρφαλωμένο στους ημερο­δείκτες έχει σταματήσει την εκδρομή των ονεί­ρων.

♦ Διαδικαστική πράξη πια το ξημέρωμα και μια βιασύνη να περάσει το φως γιατί τρομάζει. Κου­μπωμένα σώματα αμήχανα, βυθισμένα στον χαραγμένο μονόδρομο ακολουθούν τα αποτυ­πώματα.

Πανομοιότυπες κινήσεις, ίδια χαμόγελα και ταυτόσημες εκφράσεις.

♦ Στον ίδιο φράχτη τα πρόβατα συνωστίζονται. Και ένας παραλογισμός λεκτικών χαρακτηρισμών φτιάχνει το αληθινό πρόσωπο της γραφής.

♦ Δημόσιες συγγνώμες, ανακλήσεις, μετακλή­σεις και ένα γεμάτο τετράδιο αντιφάσεων.

♦ «Η χώρα είναι σε κατάσταση πολέμου. Αν συ­νεχιστεί αυτή η κατάσταση, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, να πάμε τότε στον λαό» φωνάζει ο Απόστολος Κακλαμάνης, δίνοντας ακριβώς τη νηπιότητα των πεπραγμένων.

♦ Το συναγόμενον χαρακτήρισε θαρραλέα τη λαλιά και τον χορό κι απόμεινε ο λαός, ο αγιο­γράφος.

♦ Παραλογισμός!

♦ Και μια πρόταση δευτερεύουσα έψαχνε το νό­ημά της.

♦ Στον αχυρώνα οι θημωνιές στοιβαγμένες. Ντουβάρια χωρίς σοβά και ένα λιγοστό φως. Βα­ριά μυρουδιά και περιττώματα.

♦ Μικρές εποχές, ασήμαντα και τα επιφωνή­ματα.

♦ Η κατασκευή κατέρρευσε κι απόμεινε το κουρνιαχτό.

♦ Τεκμήριο μοναξιάς.

♦ Στη ζωγραφιά ο ήλιος γράφτηκε με μαύρο, από κάτω ένα διάφανο σπιτικό. Στρωμένο τραπέ­ζι. Άνθρωποι γραμμές καθισμένοι. Χωρίς χαρα­κτηριστικά. Πιο κάτω κρεβάτια αδειανά. Απεικό­νιση γραμμική αφαιρετική.

♦ Στο κάτω μέρος του χαρτιού λίγο κόκκινο πάνω σε ένα λουλούδι φώναζε την ανάγκη της ιχνογραφίας για την ελπίδα!

 

Μυογράφημα

Το ρολόι καρφωμένο στον τοίχο. Μεγάλο, στρογγυλό. Μαύροι λεπτοδείκτες. Δόρατα που σημάδευαν τους αριθμούς.

Αρχή δεν υπήρχε, μα ούτε και τέλος. Γύριζαν γύρω -γύρω κάνοντας εκείνο τον θόρυβο που αποσπούσε την προσοχή. Σταγόνες χρόνου με ήχο.

Υποδιαιρέσεις του απείρου. Πολυλογία

μονότονη, διαδρομή κυκλική.

Δείκτες προσφώνησης της ζωής.

Κυνηγοί αδυσώπητοι των ονείρων, μόνιμοι σύντροφοι του προγράμματος. Συλλέκτες απεγνωσμένων βλεμμάτων και πολύμορφων συναισθημάτων.

Κι η ώρα περνά ή δεν περνά. Αναλόγως των περιστάσεων!

Οριοθέτες των διαδρομών,

τιθασευτές του απεριόριστου, λαιμητόμοι της χαράς, αλλά και λυτρωτές του πόνου, οι σκοτεινοντυμένοι υπάλληλοι των μετρήσεων.

Ομοιότητα βηματισμού στην καμπύλη και γωνίες να σχηματίζουν οξείες, αμβλείες, ορθές και ευθείες.

Κρεμασμένες στιγμές, συναντήσεις κάτω απ’ τις

λέξεις, ερωτηματικά κι απαντήσεις.

Κοφτές αναπνοές, επισημάνσεις της λεπτομέρειας.

Φτερουγίσματα κι αναμονή, μυστικά και ψέματα. Οξειδωμένα πάθη, επιτηδευμένες εκδρομές, αγγίγματα μαγικά, ψευτοδιλήμματα κι όρκοι αιωνιότητας.

Στο μεγάλο ρολόι του τοίχου συγκεντρωμένη η ψευδαίσθηση. Και ένας παρείσακτος κούκος ξύλινος περιοδικά φανερώνεται. Θυμίζει και συρράπτει στο χαμηλό, το υψηλόφωνο.

Ένα κοροϊδευτικό «κου­κου», συνάθροιση ομοίων συλλαβών, απογυμνώνει το ονειρικό μουντζουρώνοντας το φευγαλέο χωρίς οίκτο.

Φωναχτά!

Και μια υποσημείωση αθυρόγλωσση ξέφυγε απ’ τη σελίδα.

Σταμάτησε το δευτερόλεπτο και κράτησε την ανάσα απέραντη.

Όσο χρειαζόταν για εκείνο το φιλί.

 

Πλους

Επρόκειτο περί ενός ταξιδίου

στο πρόχειρο των υδάτων.

Με γυρισμένη τη ράχη.

Όταν τα τέρατα φανερώθηκαν.

Και ένα ε! Ο!

Δυο ε! Ο!

Να τρέξει.

Να ξεφύγει.

Να φτάσει.

Λαχανιασμένος.

Εκεί στο μακρινό,

το πέτρινο μουράγιο.

Κι ένα χέρι στην μπιντα πιάνει το σχοινί,

μια κραυγή

και φτου ξελευτερία!

 

[email protected]