Από μια μεριά, το βιογραφικό πορτραίτο του  μακελάρη της Καλιφόρνιας βαραίνει περισσότερο από τις πράξεις του: Εικοσιοχτάχρονο παλληκάρι, γεννημένο στο Σικάγο, σπουδαγμένο σε κρατικό πανεπιστήμιο, υγειονόμος το επάγγελμα, με 70.000 δολλάρια ετήσιο εισόδημα, με αδελφό παρασημοφορημένο βετεράνο του Ναυτικού, πατέρας ενός κοριτσιού έξι μηνών…

 

Από μια μεριά, το βιογραφικό πορτραίτο του  μακελάρη της Καλιφόρνιας βαραίνει περισσότερο από τις πράξεις του: Εικοσιοχτάχρονο παλληκάρι, γεννημένο στο Σικάγο, σπουδαγμένο σε κρατικό πανεπιστήμιο, υγειονόμος το επάγγελμα, με 70.000 δολλάρια ετήσιο εισόδημα, με αδελφό παρασημοφορημένο βετεράνο του Ναυτικού, πατέρας ενός κοριτσιού έξι μηνών…

Ένας τυπικός Αμερικάνος της middle class δηλαδή, με σίγουρη δουλειά, με άνετη ζωή, με οικογένεια και μέλλον. Όχι κάνας απροσάρμοστος μετέφηβος, απ’ αυτούς που τα σπάνε στα γήπεδα, ούτε κάνας απελπισμένος εξεγερσίας των banlieues, από τα κατά Σαρκοζύ “αποβράσματα” που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ούτε βέβαια κάνα κακομοίρικο θύμα της “αποικιοκρατίας” και του “νεοφιλελευθερισμού”, απ’ αυτά που έχουν κατά νου όσοι βλέπουν σ’ όλες τις πληγές τα ματωμένα δάχτυλα της Δύσης.

Κι όμως, ένας τέτοιος άνθρωπος στήνει, σχεδιάζει και οργανώνει (προφανώς επί μήνες και, προφανέστατα, με τη συνέργεια ζηλωτών – κι ας είναι ακόμη φειδωλές οι Αρχές στις αποκαλύψεις τους) μια τέτοια πράξη, ένα τέτοιο ψυχρό λουτρό αίματος, μπουκάροντας τη Μέρα της Αναπηρίας σ’ ένα Ίδρυμα Αναπήρων και στρεφόμενος κατά πάντων – συναδέλφων, παρευρισκόμενων, κοινωνικών λειτουργών…

«Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πω», δήλωνε τις προάλλες ο Στέφαν Λεβέν, κάτοχος του πρωθυπουργικού θώκου στη Στοκχόλμη, «ότι η Σουηδία στάθηκε αφελής. Ίσως είναι δύσκολο για μας να δεχτούμε ότι στην ανοιχτή κοινωνία μας υπάρχουν Σουηδοί πολίτες που συμπαθούν τους δολοφόνους του Ισλαμικού Κράτους. Ακριβώς όπως είναι δύσκολο για μας να δεχτούμε ότι 70 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα υπάρχουν ακόμα ναζί».

Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός λέει την αλήθεια. Σε Ευρώπη και Αμερική, υπήρξαμε όλοι αφελείς, δεκαετίες ολόκληρες τώρα. Με την έπαρση του επιτυχημένου και του νικητή, πιστέψαμε ότι αρκεί να προσφέρεις στους επήλυδες την ανοιχτή σου κοινωνία και τα αγαθά της για να τους κάνεις να απαρνηθούν τη δική τους εικόνα του κόσμου, το δικό τους πιστεύω, τα δικά τους ηθικά ιδεώδη. Παραγνωρίσαμε πόσο απίθανα ευάλωτη και εύθρυπτη και οδυνηρή είναι η υβριδική ταυτότητα του μετανάστη, ιδίως της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, και πόσες θύελλες ξεσηκώνει μέσα του η διαρκής ελξαπώθηση ανάμεσα στην αυτοκατανόηση που τον κυβερνά και στις συμβάσεις του κόσμου στον οποίο καλείται να ζήσει. 

Αυτή την αφέλειά μας καλούμαστε πλέον να ξεπεράσουμε. Γιατί τον εξωτερικό, τον εισαγόμενο κίνδυνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αποτρέπεις, τον περιορίζεις, τον κρατάς σε λογαριασμό. Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ΗΠΑ, Ευρώπη και Ρωσσία θα συνθλίψουν στη Συρία και το Ιράκ τους ιερομαχητές του ολέθρου. Όμως, αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσά μας και κάποια στιγμή αρπάζουν το καλάσνικωφ ή τη χειροβομβίδα του μίσους τους και μας τινάζουν μεμιάς στον αέρα – αυτά τα παιδιά πώς τα νικάς;

* Ο Κ. Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού Νέο Πλανόδιον (neoplanodion.gr)