Μια από τις σημαντικότερες ποιήτριές μας, η κυρία Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, μας δωρίζει τον δραματικό τόνο της ποίησής της μέσα από μαλακούς και μεγάλους κυματισμούς συνηχήσεων της γλώσσας, όπου η ύπαρξη σε σχέση με τον χρόνο συνθέτουν τον ύμνο της ζωής: κρεσέντο του έρωτα, πρελούδια της σάρκας, ρέκβιεμ της απώλειας…

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

H ανορεξία της ύπαρξης

Εκδόσεις: Καστανιώτης

Σελ.: 54

Μια από τις σημαντικότερες ποιήτριές μας, η κυρία Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, μας δωρίζει τον δραματικό τόνο της ποίησής της μέσα από μαλακούς και μεγάλους κυματισμούς συνηχήσεων της γλώσσας, όπου η ύπαρξη σε σχέση με τον χρόνο συνθέτουν τον ύμνο της ζωής: κρεσέντο του έρωτα, πρελούδια της σάρκας, ρέκβιεμ της απώλειας… Η ποίηση για την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ μοιάζει να αποτελεί μια φυσική συνθήκη στη ζωή της, με την οποία συνυπάρχει, συνδιαλέγεται, εναντιώνεται και αγαπιέται.

Η ποίηση υπάρχει καθώς ο χρόνος, η φθορά, ο θάνατος, το παιχνίδι των λέξεων με τη ζωή, το πέρα για πέρα πραγματικό σώμα με τις αναμνήσεις του και τη χειροπιαστή του τοπογραφία. Η φθορά, τα τραύματα, οι εμπειρίες, όλα ενυπάρχουν σε μια μαγεία, στον ποιητικό κόσμο της Αγγελάκη – Ρουκ, εκεί όπου η βαθύτητα βρίσκεται στην επιφάνεια ολόφωτη, κάπως μελαγχολική, δίχως φκιασίδια. Στην πρόσφατη ποιητική της συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη, η σημαντική ποιήτρια μάς ξεναγεί στους γνωστούς – άγνωστους τόπους της ύπαρξης. Η ποιητική της, ωστόσο, υπηρετείται από την ύπαρξη ή η ύπαρξη από την ποίησή της (αν μπορεί να στοιχειοθετηθεί ένα παρόμοιο ερώτημα…); Δύσκολο να απαντήσει κανείς, αν και το ποιητικό ύφος δίχως αμφιταλαντεύσεις θυσιάζεται, όταν αυτό γίνεται αναγκαίο, μπροστά σε ένα τραύμα της ψυχής, έτσι «που τα ποιήματα δεν μπορούν πια / να ’ναι ωραία / αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει»!

 

Χάρης Βλαβιανός

Σονέτα της συμφοράς

Εκδόσεις: Πατάκης

Σελ.: 86

Μυθιστορηματική ποίηση, αφηγηματική και εξό­χως εξομολογητική. Έχοντας τον ποιητή απέναντί του, ο αφηγητήςτου ποιήματος μοιάζει να τον (αυτο)βιογραφεί – εκ των έσω! Κοιτώντας κατά πρόσωπο τον ίδιο του τον εαυτό, ο ποιητής αναμετριέται με ένα δύσκολο στοίχημα – αυτό της δικής του ποίησης! Και αυτό το φιλόδοξο τόλμημα επιχειρεί ο Βλαβιανός με τη νέα του ποιητι­κή συλλογή. Τόσο στους διαλογισμούς του με τους διαπρεπείς λογίους όσο και με τις τοποθετήσεις του απέναντι σε μεγάλα έργα – ποιήματα κυρίως αλλά και μπόλικη φιλοσοφία – μοιάζει να μεγαλοπιάνεται, ωστόσο εκεί, στην τσάκιση (της ψυχής;) αλλάζει τον οίστρο και μιλά για τους δικούςτου πόνους, τα δικά του βάσανα και τους συγκαιρινούς του· φιλίες – της ποίησης – ιδιότροπες. Στα «Σονέτα της Συμ-φοράς» ο Βλαβιανός δεν καμώνεται τον τολμηρό στους άλλους, αλλά στον εαυτό του – μας μεταφέρει τις μικρές και μεγάλες του στιγμές, τους πόθους και τα παθήματά του, τις εξάρσεις του, τη συντριβή του. Το παρελθόν ζει μέσα στο μικρο παρόν της καθη­μερινότητας, σε περιστατικά ζωής που βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στον χρόνο ή σε ξένες ζωές, αλλότριες σκέψεις ή στίχους. Ποίηση, φιλοσοφία, πολιτική, συνυπάρχουν με χειρονομίες ανθρώπινες, μισοτελειωμένες κουβέντες, υποθέσεις πόθου, επιβεβαιώνοντας μεγάλες ιδέες, μοναδικές στιγμές, αλησμόνητες περιπέτειες μαζί με απλά περιστατικά της ανθρώπινης κατάστασης. Στιγμές της καθημερινότητας αντάμα με μεγάλες προσδοκίες, λεπτομέρειες μαγικά μεγεθυμένες, σοφοί, ποιητές, μεγάλοι άνδρες υπάρχουν μέσα στις πράξεις ενός κόσμου που τους δικαιώνει ή τους λησμονεί. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ακόμα ποιητική συλλογή, αλλά για ένα έργο φιλόδοξο που προκαλεί την τύχη του δυναμικά στο πάνθεον της ελληνικής ποίησης.

 

Ευτυχία Παναγιώτου

Μαύρη Μωραλίνα

Εκδόσεις: Κέδρος

Σελ.: 68

Γεννημένη στη Λευκωσία και σπουδασμένη στην Αθήνα και το Λονδίνο, η νεαρή ποιήτρια έχει ήδη προλάβει να δώσει το στίγμα της με μια ποιητική συλλογή που έχει προηγηθεί της παρούσης αλλά και με την πολύ καλή της μετάφραση των ποιημάτων της Ανν Σέξτον.

Δύναμη, καθαρότητα, οξύτητα. Με αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσαμε συνοπτικά να χαρακτηρίσουμε την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή της Ευτυχίας Παναγιώτου, που μας παρουσιάζεται υπό τον αρκετά μυστηριώδη τίτλο: «Μαύρη Μωραλίνα»! Πρόκειται για μια φτασμένη ποιήτρια που κινείται με χαρισματική άνεση σε όλη την υφολο­γική παλέτα, από την κλασική γραφή ως την αυτόματη! Η ποιητική της κινείται ανάμεσα στα ερεβώδη σκοτεινά τοπία της υπαρξιακής γεωγραφίας, εκεί όπου όλα υπάρχουν εκτός αθωότητας ή μέσα στην πλήρη αθωότητα των ενστίκτων – πάνω σ’ ένα στέ­ρεο πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο με εμπεδωμένη κοσμοαντίληψη. Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ποίηση στιβαρή, δραματική, με ανεξίτηλους βιωμα­τικούς χρωματισμούς, που συνυπάρχει με έντονους κοινωνικούς- πολιτικούς προβληματισμούς. Η ποίηση της Παναγιώτου χαρακτηρίζεται από την αγωνία της Ουτοπίας και την επιμονή τής ζωής στον αγώνα της να γεννήσει ευτυχία. Μέσα από μια σειρά ποιημάτων που στοιχίζονται ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, η Παναγιώτου δεν ξοδεύεται εις μάτην αναζητώντας μιαν αλήθεια που θα δεσμεύει τον κόσμο, αλλά σε εκείνη την υπερβατική συνθήκη που θα τον απελευθερώσει. Ποιήματα ζηλευτά, γραμμένα με κυρίαρχη έμπνευση και γνώση, που ξαφνιάζουν για τη φωτεινότητά της η πρώτη και για τη βαθύτητά της η δεύτερη.

Ξενοφών Μπρουντζάκης [email protected]