Από τη μια (στην αριστερή φωτογραφία) ο πρόεδρος της Ευρω­παϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή ο άνθρωπος που κρατά στα χέρια του τα κλειδιά του ευρωπαϊκού «θησαυροφυλακίου» και ορίζει ποιος και µε ποιον τρόπο, αν και πόσα θα εισπράξει.

Από τη μια (στην αριστερή φωτογραφία) ο πρόεδρος της Ευρω­παϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή ο άνθρωπος που κρατά στα χέρια του τα κλειδιά του ευρωπαϊκού «θησαυροφυλακίου» και ορίζει ποιος και µε ποιον τρόπο, αν και πόσα θα εισπράξει.

Από την άλλη ο επαίτης, ο υπουργός Οικονοµικών της Ελλά­δας, δηλαδή µιας χώρας που έχει παραδώσει την οικονοµική -δηµοσιονοµική της πολιτική στον διεθνή έλεγχο.

Κι όµως… Ο «άρχοντας» Ζαν Κλοντ Τρισέ, όπως τον βλέπου­µε, περιµένει ως κοινός θνητός ανάµεσα σε άλλους επιβάτες, στην αίθουσα αναµονής για να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο της γραµµής.

Αντίθετα, ο… αρχοντοχωριάτης – τύποις – υπουργός (µια που η δουλειά του είναι να εκτελεί τις εντολές των διεθνών ελεγκτών), όπως τον βλέπουµε, κυκλοφορεί ως Μπιλ Γκέιτς µε lear jet!!!

Όπως αποκάλυψε την περασµένη Κυριακή η εφηµερίδα «Το Πρώτο Θέμα», ο Γ. Παπακωνσταντίνου, µε τη γραµµατέα του, κάποιους συνεργάτες και τον γιο του, ταξίδεψε στις ΗΠΑ µε ένα VIP σκάφος που του διαθέτει η χώρα. Αυτό το πήγαινε – έλα του Παπακωνσταντίνου µε lear Jet στις ΗΠΑ κόστισε στο ελληνικό Δηµόσιο 150.000 ευρώ. Αν ο υπουργός και η «παρέα» του χρη­σιµοποιούσαν αεροσκάφος της γραµµής, ακόµη και αν ταξίδευ­αν σε business class , το κόστος θα ήταν 10 φορές µικρότερο.

Τώρα, βέβαια, θα πει κανείς ότι τα 150 χιλιάρικα που πλη­ρώσαµε για να νιώθει ότι είναι «κάποιος» ο υπουργός µας είναι µια σταγόνα στον ωκεανό των χρηµάτων που αρπάζει από τις τσέπες µας µε τις αποφάσεις του. Δεν είναι θέµα χρηµάτων, λοιπόν, η προκλητικά υπεροπτική συµπεριφορά του κ. Παπα­κωνσταντίνου.

Είναι η συµπεριφορά του, δυστυχώς, επιβεβαίωση της πε­ποίθησης η οποία παγιώνεται στην κοινή γνώµη ότι ο υπουργός, όπως και πολλοί ακόµη συνάδελφοί του στην ελληνική κυβέρνη­ση, είναι αλλού. Δεν έχει καµία επαφή µε την πραγματικότητα που βιώνει ο κόσµος, ούτε τον ενδιαφέρει.

Προφανώς, ο υπουργός ζει και απολαµβάνει τον μύθο (ή την ψευδαίσθησή) του, όσο κρατά η «βασιλεία» του…