Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Όταν ήταν παιδί απολάμβανε να παίζει τα ντραμς που του έκαναν δώρο οι γονείς του και να αντλεί συγκινήσεις από τη τζαζ δισκοθήκη του πατέρα του. Έτσι ξεκίνησε ο Βρετανός Ίαν Γκίλαν για να πορευτεί ως ηγετικό μέλος και η φωνή των Deep Purple για 40 χρόνια.

Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Όταν ήταν παιδί απολάμβανε να παίζει τα ντραμς που του έκαναν δώρο οι γονείς του και να αντλεί συγκινήσεις από τη τζαζ δισκοθήκη του πατέρα του. Έτσι ξεκίνησε ο Βρετανός Ίαν Γκίλαν για να πορευτεί ως ηγετικό μέλος και η φωνή των Deep Purple για 40 χρόνια. Αυθεντικός ρόκερ, πρωτοπόρος ενός μουσικού είδους που κυριάρχησε στα τέλη του ’60 και τη δεκαετία του ’70, έφτασε σε σημείο να κάνει την μπάντα του πιο κερδοφόρα και από τους Beatles ή ακόμα και τον Έλβις Πρίσλεϊ, με πωλήσεις πάνω από εκατό εκατομμύρια δίσκους. Και είναι ακόμα εδώ, στις επάλξεις του ροκ. Χωρίς να έχει κάνει ποτέ όνειρα για την ‘’κορυφή’, έφτασε σε αυτή κι ακόμα στέκεται, οδηγός των νεότερων μελών μιας κολεκτίβας, απ’ την οποία πολλά αφεντικά της μουσικής βιομηχανίας έβγαλαν τεράστια κέρδη. Μα εκείνος κατέκτησε πρωτίστως το μακροχρόνιο, χαρούμενο ‘’παρόν’’ του, μόνο και μόνο παίζοντας και τραγουδώντας κομμάτια, όπως Child in time, Smoke on the water ή το Soldier of Fortune, με τα οποία εμπνέει ανθρώπους από τρεις γενιές σε όλο τον κόσμο. Ο Ίαν Γκίλαν με τους Deep Purple επιστρέφει στα μέρη μας, για να συναντηθεί ξανά με το ελληνικό κοινό του. Πρώτος σταθμός: Αθήνα, Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού στις 20 Μαΐου, όπου θα συναντηθεί επί σκηνής και με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ακολουθούν συναυλίες σε Πάτρα (21/5), Θεσσαλονίκη (23/5), Ιωάννινα (25/5).

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι σημερινοί νέοι παθιάζονται με κομμάτια σας γραμμένα από τη δεκαετία του ’70;Από τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε και να ηχογραφούμε τα κομμάτια μας, προσπαθήσαμε η μουσική μας να μην έχει χρονικό ορίζοντα. Αλλά γενικά ορισμένα κομμάτια μουσικής γεννιούνται αθάνατα. Είμαι βέβαιος ότι υπήρξε κάποια μίζερη μουσική που γράφτηκε πριν 300 χρόνια αλλά θυμόμαστε τα μεγάλα κομμάτια του Μπετόβεν, του Τσαϊκόφσκι, του Μότσαρτ. Επειδή ακριβώς αυτές οι συνθέσεις είναι άριστης και ¨άχρονης¨ γραφής, γι’ αυτό και συνεχίζουν να μας ενδιαφέρουν. Με τον ίδιο τρόπο εκφράζεται και η συγκίνηση την οποία υποβάλλουν μερικοί πρωτοπόροι της τζαζ, που έδρασαν στο ξεκίνημα αυτού του είδους μουσικής. Δεν μπορείς να το αναλύσεις, απλώς το ξέρεις πως όταν ακούς κάποια παλιά κομμάτια, είτε ροκ, είτε τζαζ, είτε κλασικής μουσικής, αισθάνεσαι με αυτά κάθε φορά τα ίδια δυνατά συναισθήματα.

Ποια ήταν τα πρότυπά σας όταν πρωτοξεκινούσατε στη μουσική αρένα; Οι πρώτες μουσικές εμπνεύσεις μου προήλθαν από τους μουσικούς της τζαζ των δεκαετιών ’30 και ’40 επειδή αυτή ήταν η μουσική που είχαμε στο σπίτι όλη την ώρα.  Ήταν η μουσική του πατέρα μου που έπαιζε στο πικάπ. Στη Βρετανία όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν πολύ λίγα μουσικά προγράμματα στο ραδιόφωνο ή στην TV για τους νέους. Ο τρόπος μετάδοσης της μουσικής από τα ΜΜΕ άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Δεν υπήρξα θαυμαστής του Έλβις Πρίσλεϊ. Πάντα ήμουν θαυμαστής των γκρουπ οργανικής μουσικής.

Καταρρίψατε κάποιους μύθους, που είχατε στο νου, όταν ήσασταν 20 χρονών; Εννοείται! Όταν είσαι παιδί, πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις, είναι με το μέρος σου… Αλλά μόλις μεγαλώσεις, μαθαίνεις ότι στη μουσική βιομηχανία, όπως και σε οποιαδήποτε επιχείρηση, ελάχιστοι είναι υπέρ σου… Οτιδήποτε ακούς από ανθρώπους της δουλειάς σου και ιδιαιτέρως από υψηλά ιστάμενούς σου, να μην το λαμβάνει και πολύ υπόψη. Πρόσεχε τα ¨μπράβο¨ στη δουλειά σου. Όταν ακούς ότι η δουλειά σου είναι η καλύτερη ή ότι είσαι ο σπουδαιότερος υπάλληλος που είχαν ποτέ, μην τους πιστέψεις… Αυτό γίνεται γιατί τα αφεντικά θέλουν να βγάζουν από σένα όσο γίνεται περισσότερα χρήματα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι όπως οι πολιτικοί, που μιλούν με τα καλύτερα λόγια, την κατάλληλη στιγμή για να σε κρατούν χαρούμενο και να εισπράττουν από την εμπιστοσύνη σου, όσα περισσότερα λεφτά μπορούν. Πιστεύω ότι για το δικό σου καλό πρέπει να αντιλαμβάνεσαι αμέσως αυτό τον τρόπο συμπεριφοράς, όταν δουλεύεις είτε στη μουσική βιομηχανία, είτε σε οποιαδήποτε μεγάλη επιχείρηση.

Όνειρα ζωής,  τύπου ‘’sex, drugs and rock ‘n roll’’, που μάλλον είχατε όταν ήσασταν νέος, τι απέγιναν σήμερα;Όσο ανόητο ή αν ακούγεται… δεν είχα καθόλου όνειρα μικρός. Ήμουν χαρούμενος μόνο και μόνο επειδή έκανα επάγγελμα το χόμπι μου, το οποίο ήταν να παίζω ντραμς και περιστασιακά να βάζω μερικές λύρες στη τσέπη μου, από αυτή την ασχολία μου.  Αν και η επιτυχία ήρθε πολύ γρήγορα να με βρει, αυτή δεν ήταν για μένα ο λόγος που συνέχιζα να κάνω αυτό που έκανα. Πάντα πίστευα ότι εάν η φύση σου δίνει ένα ταλέντο, δεν πρέπει να κολλάς σε αυτό και να επαναπαύεσαι. Έδωσα στον εαυτό μου τη δυνατότητα να βελτιώνομαι όλο και περισσότερο, δουλεύοντας και με άλλους καλύτερους από μένα μουσικούς. Πάντως για το ποιος είμαι σήμερα και τι σκέφτονται οι άνθρωποι για μένα, είναι κάτι που δεν το ¨έχτισα¨ με συνειδητή σκέψη. Τότε ήμουν ένα παιδί που απλώς πέρναγε καλά με τη μουσική του και τώρα είμαι ένα… λίγο μεγαλύτερο παιδί που επίσης περνώ καλά με τη μουσική μου.

Περιγράψτε μου το ροκ του παρελθόντος και του σήμερα.Τις δεκαετίες ‘60 και ’70 το ροκ είχε την ίδια μεγάλη απήχηση, που είχε και η πανκ τη δεκαετία του ’80, όταν το ροκ έχασε την επαφή του με το κοινό. Το rock ‘n roll είναι ένα μουσικό συναίσθημα που αναπτύχθηκε την εποχή που χαλάρωσε το ενδιαφέρον του ακροατηρίου για τη τζαζ. Επειδή η τζαζ είναι πολύ δύσκολη τεχνικά και χρειάζονται πολλά χρόνια εκμάθησης για να πεις ότι είσαι ένα καλός τζαζίστας, γι’ αυτό και οι νέοι δεν μπορούν εύκολα να εκφραστούν παίζοντάς τζαζ κομμάτια. Αντίθετα το ροκ, που γεννήθηκε από την country μουσική, είναι πολύ απλό τεχνικά. Ο καθένας μπορεί με μια κιθάρα να δημιουργήσει τέτοιου είδους μουσική. Υπάρχουν και σήμερα σπουδαίοι νέοι δημιουργοί που γράφουν υπέροχη ροκ αλλά λειτουργούν πολύ διαφορετικά από τους μουσικούς της γενιάς μου. Κινούνται πολύ πιο ομαδικά. Όταν εμείς ξεκινούσαμε, νοιώθαμε ότι το ροκ αποτελούσε ένα ιδιωτικό, δικό μας χωράφι στη μουσική βιομηχανία. Σήμερα το ροκ παραμένει τεράστια βιομηχανία αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να ασκήσει τόσο μεγάλη επιρροή στη ζωή των ανθρώπων, όπως στο παρελθόν, δεδομένου ότι οι άνθρωποι έχουν πλέον με πολλά περισσότερα πράγματα να ασχοληθούν στον ελεύθερο χρόνο τους.

Δηλαδή δεν υπάρχει χώρος για ροκ σκέψη σήμερα;Βεβαίως και υπάρχει. Οι τραγουδοποιοί που έχουν πολιτικές ιδέες, πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο να τις περνούν μέσα απ’ τα τραγούδια τους και να γίνονται εκφραστές ενός μεγάλου κοινωνικού συνόλου. Αλλά ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός τώρα, απ’ όταν εμείς ξεκινήσαμε πριν 40 χρόνια. Έτσι η ανάγκη να γίνονται πολιτικά σχόλια μέσα από τη ροκ μουσική σήμερα πηγάζει από διαφορετικές αιτίες. Οι απόψεις που εκφράζουν τώρα οι ρόκερς πηγάζουν μέσα από τα κοινωνικά προβλήματα του 2011, όπως οι πεποιθήσεις που εκφράσαμε τη δεκαετία του ’60, προήλθαν από τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Αυτή είναι η μόνη διαφορά.

Είναι καλύτερες πλέον οι συνθήκες για νέους δημιουργούς; Όταν εμείς ήμαστε παιδιά, δεν ήταν εύκολο να κάνουμε τον πρώτο δίσκο μας. Έπρεπε να πείσουμε κάποιον ότι ήμαστε αρκετά καλοί, ότι είχαμε κάτι όμορφο και διαφορετικό να πούμε, που θα μπορούσε να πουλήσει. Ήταν δυσκολότερο για έναν καλλιτέχνη να φτάσει στο σημείο της παραγωγής ενός δίσκου. Αλλά το κοινό έδινε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στους νέους δημιουργούς, μέχρι να τους προσέξουν και να τους πιστέψουν. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον. Η πίεση που δέχονται οι νέοι μουσικοί είναι τεράστια. Εάν κάποιος σήμερα κάνει τον πρώτο δίσκο του χωρίς μεγάλη επιτυχία, τότε αυτομάτως έρχεται το τέλος της σταδιοδρομίας του. Οι καλλιτέχνες σήμερα δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία.

Σας αρέσει η ροκ έτσι όπως γράφεται και παίζεται σήμερα; Πάντοτε υπήρχε καλή και κακή μουσική, ανεξαρτήτως του είδους. Στην ίδια κατάσταση είμαστε και σήμερα. Αύριο θα θυμόμαστε την καλή σημερινή μουσική και θα ξεχάσουμε την ανούσια.

Πώς χαρακτηρίζετε τη σημερινή εποχή σε κοινωνικό επίπεδο στην Ευρώπη; Το θετικό στοιχείο της Ενωμένης Ευρώπης είναι ότι μπορούμε να ταξιδέψουμε σε όποια χώρα θέλουμε για να εργαστούμε είτε για να κάνουμε πιο άνετες διακοπές, γνωρίζοντας από κοντά τους διαφορετικούς πολιτισμούς της κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό είναι συναρπαστικό. Το αρνητικό στοιχείο είναι ότι η Ευρώπη έχει γίνει πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι είχαμε αρχικά φανταστεί, με πολύ περισσότερους -δυστυχώς- αντικρουόμενους πολιτισμούς και με τεράστιες κοινωνικές αλλά όχι πολιτικές διαφοροποιήσεις.