Όσο βαθαίνει η κρίση, ως αναπόφευκτη συνέπειά της, παρατηρούμε κρούσματα ανευθυνότητας και εσχατολογίας ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται στρατιές γραφικών με τη συνταγή της σωτηρίας στην άκρη της γλώσσας τους.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Όσο βαθαίνει η κρίση, ως αναπόφευκτη συνέπειά της, παρατηρούμε κρούσματα ανευθυνότητας και εσχατολογίας ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται στρατιές γραφικών με τη συνταγή της σωτηρίας στην άκρη της γλώσσας τους. Στην Ελλάδα είχαμε αναπτύξει μια νοοτροπία τις τελευταίες δεκαετίες που «απαιτούσε» από την κάθε μέρα που ξημέρωνε ότι θα ήταν και καλύτερη από την προηγούμενη, σε δικαιώματα, παροχές και… κεκτημένα. Αυτό το θαύμα το ζήσαμε και το ζήσαμε επί μακρόν και ουδείς έχων σώας τας φρένας είναι σε θέση να το αμφισβητήσει. Οι συνεχώς καλύτερες μέρες, ωστόσο, τελείωσαν, όπως τελειώνουν κάποια στιγμή όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή. Η χώρα βρίσκεται στο καναβάτσο χρεωμένη μέχρι αηδίας για να βγαίνουν κάποιοι απίθανοι τύποι και να ισχυρίζονται ως μοναδική λύση σωτηρίας την άρνηση του υπέρογκου χρέους μέσα από μια ενδιαφέρουσα για την ψυχιατρική επιστήμη επιχειρηματολογία, επιστροφή στη δραχμή, έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως συναίσθηση των συντριπτικών συνεπειών για τις ζωές μας. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το περίφημο κούρεμα θα φτάσει τους μισθούς μας στα 400 ευρώ, το νταϊλίκι που προτείνουν ως πολιτική λύση θα μας φτάσει στα 50 ευρώ δίχως να συνυπολογίσουμε τα καταιγιστικά συνεπακόλουθα μιας τέτοιας αποκοτιάς που μας παραπέμπει σε σενάρια τριτοκοσμικής ποιότητας φανταστικής λογοτεχνίας. Ακόμα κι έτσι, οι διαφορές είναι συντριπτικές. Βεβαίως η ζωή δεν είναι μόνο οικονομία κι αυτό είναι κάτι που το ξεχνάμε επιδεικτικά και επικίνδυνα. Η έλλειψη σοβαρότητας στη χώρα μας δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο. Ωστόσο, η πολυτέλειά μας για γραφικότητες εξαντλήθηκε, όπως και τα χρήματα που ξόδευε αλόγιστα το πολιτικό πελατειακό σύστημα που κυριαρχούσε με τη λαϊκή ψήφο η οποία παρείχε απόλυτη και καθαρή νομιμοποίηση στους κυβερνώντες πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Προφανώς έχουμε πρόβλημα και πολλά ελλείμματα, όπως διαπιστωμένα παρουσιάζουμε ελλείμματα σοβαρότητας, όταν κάποιοι προτείνουν λαϊκά δικαστήρια, μιλούν για νέο Γουδή και ζητούν κρεμάλες. Οι δημοκρατικοί θεσμοί σε αυτόν τον τόπο έχουν κατακτηθεί με αίμα και το αίμα όποιος το εμπορεύεται, το οικειοποιείται και κυρίως το κομματικοποιεί το λιγότερο είναι άξιος για την απόλυτη περιφρόνησή μας. Ας σταματήσουμε να παίζουμε με τους θεσμούς… υπάρχουν πολλές ακρογιαλιές με κουβαδάκια!