Δεν είναι γνωστό το κατά πόσο χαίρονται ή είναι υπερήφανοι στον ΣΥΡΙΖΑ με την εμφάνιση και τον πολιτικό λόγο του κ. Καμμένου. Η υποκρισία υπέρ της πολιτικής σκοπιμότητας επίσης δεν γνωρίζουμε αν συμπεριλαμβάνεται στο ηθικό πλεονέκτημα. Η θεατρική παράσταση της κυβέρνησης πάντως με τον Καμμένο ξεπέρασε τα όρια της γελοιότητας και της ανεκτής υποκρισίας. Υποδηλώνει μια βαθιά παρακμή που ξεπερνά τα αποδεκτά όρια της πολιτικής σκοπιμότητας. Δημιουργεί ένα πάνδημο αίσθημα αηδίας στην κοινωνία, ένα αίσθημα εγκλωβισμού στον βούρκο. Αυτή η αντιπαράθεση που τροφοδοτείται πλέον μόνο με όρους εθνικού διχασμού και τον απόλυτο παραλογισμό, την πλήρη κατάργηση της κοινής λογικής, όχι μόνο δεν υπηρετεί το εθνικό συμφέρον αλλά συντελεί σε μια νέα εθνική καταστροφή: την ιστορική μας αδυναμία να συνεννοηθούμε σε οποιαδήποτε βάση. Το πολιτικό μας σύστημα όχι μόνο δεν βελτιώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο αλλά δημιούργησε συνθήκες μιας άνευ προηγουμένου αίσθησης παρακμής που η χώρα δεν διαθέτει τα εφόδια και τη δυνατότητα να ξεπεράσει.

«Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», ήταν το βασικό σύνθημα του καταληψία μαθητή που βρέθηκε στα πρωθυπουργικά έδρανα ως αποτέλεσμα μιας γενικευμένης παρακμής με βαρύ ιστορικό. Τα γιαουρτώματα, οι μολότωφ, οι ακραίες επικρίσεις -«προδότες»,  Τσολάκογλου», « γερμανοτσολιάδες»- ο γενικευμένος γενιτσαρικός  τραμπουκισμός, η πυρπόληση του κέντρου της Αθήνας, οι μαθητικές μούντζες, οι κρεμάλες στο Σύνταγμα, η ανομολόγητη συμμαχία  της πλατείας με ναζιστές εγκληματίες, το «μπουρδέλο η Βουλή», οι  τραμπουκισμοί στις εθνικές παρελάσεις εναντίον του προέδρου της Δημοκρατίας και εναντίον των «προδοτών» είναι μερικές από τις χυδαιότερες μορφές λαϊκισμού που επικράτησαν αντικαθιστώντας το «παλιό διεφθαρμένο σύστημα» με ένα παραληρηματικό οχετό ψευδών και αντιστροφής της πραγματικότητας.

Με αυτές και παρομοίου ήθους πολιτικές ανανέωσε η Αριστερά τον πολιτικό βίο της χώρας. Μέσα σε ένα παραλυμένο και ευτελές πολιτικό περιβάλλον, πόσο αποδεκτός και πιστευτός μπορεί να γίνει ο οδυρμός για τον Μπαρμπαρούση; Μαζί εισήλθαν ως ανανεωτές του μπουρδέλου και κατάντησαν την Βουλή …όνομα και πράγμα. Τι απορούν, τάχα μου, που επικαλέστηκε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα;  Ποιας συγκυρίας τέκνο είναι ο Μπαρμπαρούσης; Ποιος δεχόταν τις ψήφους των Χρυσαυγιτών ως …καλοδεχούμενες; Ο Μπαρμπαρούσης ως κοινοβουλευτικό πρόσωπο αντικατέστησε «το σάπιο πολιτικό σύστημα», το ανανέωσε, του έδωσε νέα πνοή και είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των αποτελεσμάτων της αγανάκτησης, των πλατειών και της αξιοπρέπειας. Εκεί που εκκολάφθηκε ο φασισμός, ξεφύτρωσε  και το αποτρόπαιο αντίθετό του, ο καθεστωτικός ολοκληρωτισμός.  

Με κραυγαλέα ψεύδη και πολιτικές απάτες που δημιούργησαν δυο επιπλέον αχρείαστα και καταστροφικά μνημόνια, με μια ληστρική φορολόγηση, με μια πολιτική ισότητας στην εξαθλίωση, με άθλια επιδόματα επαιτείας και με ανενδοίαστο λαϊκισμό, τα βαθιά μεσάνυχτα η  κυβέρνηση  τα παρουσιάζει ως μέρα μεσημέρι και ηλιόλουστα.  

Μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα διχασμού και με πολιτική αναίδειας απέναντι στον ορθολογισμό, απαιτεί ταυτόχρονα σεβασμό στους θεσμούς και στα ανθρώπινα δικαιώματα του Κουφοντίνα, εγκαλεί την αντιπολίτευση για ακροδεξιές πολιτικές και συνεργάζεται με την επιτομή του ακροδεξιού λαϊκισμού, τους ΑΝΕΛ, εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ για συνεργασία με την Δεξιά (όροι που δεν ισχύουν πλέον) ενώ η Αριστερά είναι που έχει συμμαχήσει δυο φορές με την Δεξιά – αν θυμάται κανείς το 1989, δηλαδή…  Προτάσσει την εθνική συνεννόηση για εθνικά θέματα τα οποία διαπραγματεύεται εν κρυπτώ, δίχως καμιά ενημέρωση των άλλων κομμάτων, ενώ ταυτόχρονα τα συμψηφίζει με τα ζητήματα της οικονομίας. Από κουτοπονηριά σε κουτοπονηριά, στρεψοδικία στην στρεψοδικία, τακτικισμό στον τακτικισμό. Με κόστος απώλειας;

Η Ιστορία μας έχει επιβαρυνθεί με δυσβάστακτα πολλές μαύρες σελίδες…