Είθισται μεταξύ συνταγματολόγων να διατυπώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις, οι οποίες ουδόλως διαταράσσουν την αμοιβαία συναδελφική εκτίμηση – στις δημόσιες δηλώσεις τους τουλάχιστον. Υπάρχει όμως και η μοιραία πολιτική διάσταση πίσω από τις συνταγματικές ερμηνείες και από αυτή την άποψη αρκετοί σημείωσαν την κριτική του Γιώργου Γεραπετρίτη με αφορμή τις απόψεις που διατύπωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος με άρθρο του στα «Νέα» σχετικά με τη συνταγματική διάσταση της ψήφου των εκλογέων που διαμένουν εξωτερικό. 

Όπως φάνηκε ο κ. Γεραπετρίτης δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του για την παρέμβαση αυτή, λέγοντας ότι ως εμπνευστής της αναθεώρησης του 2001 ο Βενιζέλος «θα έπρεπε να κάνει αυτοκριτική γιατί βρεθήκαμε σε αδιέξοδο» ως προς το επίμαχο ζήτημα. 

«Με τη διάταξη της δικής του έμπνευσης είχαμε την αποτύπωση μιας λάθος μηχανικής του Συντάγματος» είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι «δεν είναι δυνατόν να ανάγεις σε μείζονα εθνική διακύβευση την ψήφο των εκτός Ελλάδος και την ίδια στιγμή να διαμορφώνεις συνθήκες απόλυτης αδυναμίας για να υπάρχει αυτό το νομοσχέδιο», υπονοώντας την αυξημένη πλειοψηφία των 200 βουλευτών. 

Πάντως για την ιστορία, όπως σημειώνει και ο μικροπολιτικός, η αναθεώρηση εκείνη έγινε σε ένα κλίμα συναίνεσης το οποίο τυχαίο δεν ήταν, όπως επίσης πως και το ότι οι προηγούμενες απόπειρες από διαφορετικές κυβερνήσεις να επιλυθεί το ζήτημα αυτό είχαν αποτύχει. 

«Οι Έλληνες που βρίσκονται εκτός επικράτειας αξίζουν μια λύση που αναβαθμίζει και τον πολιτικό και το νομικό μας πολιτισμό και αυτή μπορεί να βρεθεί τώρα που υπάρχει το momentum», είχε γράψει ο Βαγγέλης Βενιζέλος στην ανάλυση για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει με την ψήφο των αποδήμων μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος.