Αίφνης όλοι μας ανακαλύψαμε μια ακόμη μολυσματική ασθένεια τη μπορελλίωση ή νόσο Lyme. Η εξομολόγηση του Τζάστιν Μπίμπερ, ο οποιος αποκάλυψε ότι πάσχει, την έφερε στην επικαιρότητα.
Πρόκειται για μια ασθένεια που μεταδίδεται στον άνθρωπο από τα τσιμπούρια που έχουν τσιμπήσει κάποια άγρια ζώα, τρωκτικά αλλά περισσότερο ελάφια. Σύμφωνα με την επιστημονική προσέγγιση, η νόσος είναι μια πολυσυστηματική διαταραχή η οποία προκαλείται από ένα βακτήριο, το Borrelia burgdorferi. Θεωρείται μάλιστα η πιο γνωστή νόσος στις ΗΠΑ που μεταδίδεται μέσω κροτώνων (τσιμπουριών) και πήρε το όνομα της από την πόλη Lyme του Κονέκτικατ όπου και εντοπίστηκε για πρώτη φορά με διευρυμένα κρούσματα.

Όπως αναφέει το News247 η νόσος είναι ενδημική στη Νέα Αγγλία, στο Long Island, και στα Βορειοδυτικά στην πλευρά του Ειρηνικού. Εμφανίζεται συχνότερα την άνοιξη και το καλοκαίρι, όταν τα τσιμπούρια που αποτελούν τους φορείς της, είναι περισσότερο «δραστήρια». Αν τα εντοπίσει κάποιος νωρίς στο σώμα του και το αφαιρέσει δηλαδή, στις πρώτες 24 έως 48 ώρες, τότε δεν συντρέχει κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας. Σε διαφορετική περίπτωση ο οργανισμός μολύνεται.

Συμπτώματα

Η πορεία της νόσου Lyme χωρίζεται σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο ξεκινά με το τσίμπημα του τσιμπουριού που φαίνεται με μια κοκκινίλα. Μετά από μια περίοδο επώασης 7 έως 14 ημερών, οι ασθενείς μπορεί να αναπτύξουν μεγαλύτερη κοκκινίλα, πονοκέφαλο, δυσκαμψία στο λαιμό καθώς και μυαλγίες και αρθραλγίες. Το δεύτερο στάδιο διαρκεί από εβδομάδες έως μήνες. Τα μικρόβια εξαπλώνονται στο υπόλοιπο σώμα μέσω του αίματος, προκαλώντας σε κάποιες περιπτώσεις αρθρίτιδα (ιδιαιτέρως της άρθρωσης του γόνατος), μυαλγία, καρδιακές δυσρρυθμίες, περικαρδίτιδα, λεμφαδενοπάθεια ή μηνιγγοεγκεφαλίτιδα. Στο τρίτο στάδιο μπορεί η μόλυνση να εξελιχθεί χρόνια λοίμωξη η οποία ξεκινά 2 με 3 χρόνια μετά το αρχικό τσίμπημα. Οι ασθενείς αναπτύσσουν ήπια έως βαριά αρθρίτιδα, εγκεφαλίτιδα ή και τα δύο. Σπάνια δε είναι η περίπτωση του θανάτου.

Θεραπεία

Υπάρχουν αντιβιώσεις με βάση την πενικιλίνη που μπορούν να εξολοθρεύσουν το μικρόβιο ειδικά στο πρώτο στάδιο της νόσου. Σε ασθενείς αλλεργικούς στην πενικιλίνη μπορεί να χορηγηθεί ερυθρομυκίνη ή κεφουροξίμη. Οι ασθενείς με καρδιακή ή νευρολογική συμμετοχή μπορεί να χρειάζεται να αντιμετωπισθούν με ενδοφλέβια χορήγηση κεφαλοσπορινών. Όταν η νόσος αντιμετωπίζεται νωρίς, τα αποτελέσματα είναι καλά. Εάν αντιμετωπισθεί αργότερα, η αποθεραπεία παρατείνεται, αλλά η πλήρης ανάκαμψη αποτελεί τη συνήθη έκβαση στους περισσότερους ασθενείς.

Οι ασθενείς που αντιμετωπίζονται για νόσο Lyme συχνά χρειάζονται αντιβιοτικά για παρατεταμένες περιόδους, ιδιαιτέρως σε προχωρημένα στάδια. Οι ασθενείς με χρόνια νόσο Lyme συχνά χρειάζονται βοήθεια στην αντιμετώπιση των μεταβολών στον τρόπο ζωής, στην αλληλεπίδραση με την οικογένεια και στην ικανότητα εκτέλεσης δραστηριοτήτων της καθημερινής διαβίωσης.