Από τον Αλέκο Γιωτόπουλο λά­βαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή:

Παρ’ ότι έχω καταγγείλει επανει­λημμένα το θέατρο που παίζεται σε βάρος των κρατουμένων στα λεγόμε­να Πειθαρχικά Συμβούλια που απο­φασίζουν για τις άδειες, αυτό συνεχί­ζεται απροκάλυπτα.

Από τον Αλέκο Γιωτόπουλο λά­βαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή:

Παρ’ ότι έχω καταγγείλει επανει­λημμένα το θέατρο που παίζεται σε βάρος των κρατουμένων στα λεγόμε­να Πειθαρχικά Συμβούλια που απο­φασίζουν για τις άδειες, αυτό συνεχί­ζεται απροκάλυπτα. Με κύρια ευθύνη της Εισαγγελέως που σύμφωνα με το νόμο Δένδια αποφασίζει, ακόμη κι αν είναι μειοψηφία. Και στα 4 Συμβούλια που παραβρέθηκα η Εισαγγελέας – εκτός της πρώτης τον Οκτώβρη 2010 – επικαλείται το πασπαρτού κλισέ του «υπόπτου φυγής». Χωρίς να έχει κανέ­να συγκεκριμένο στοιχείο αιτιολόγη­σης (τηλεφωνικές ή άλλες επικοινωνί­ες ή οτιδήποτε άλλο) αγνοώντας προκλητικά τη λογική που ανέπτυξα.

Την επαναλαμβάνω: Δεν έχω κανέ­να κίνητρο, όφελος να διαφύγω γιατί θα βλάψω την προσφυγή που έχω κά­νει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με την οποία αμφισβητώ το κατηγορητήριο και την καταδίκη μου· δεν θα μπορέ­σω να τελειώσω το Διδακτορικό μου, αφού δεν θα μπορώ πια να επικοινω­νώ με το Πανεπιστήμιο· δεν θα μπορώ να κυκλοφορήσω, αφού είμαι αναγνω­ρίσιμος και άρα θα πρέπει να παραμεί­νω κλεισμένος σε κάποιο χώρο· δεν θα μπορώ να βλέπω τη σύντροφό μου, τους συγγενείς και φίλους μου αφού θα τους παρακολουθούν. Δηλαδή η κατάστασή μου θα είναι τρισχειρότερη από τη σημερινή του φυλακισμένου.

Αν πάλι διαφύγω στο εξωτερικό εί­ναι προφανές ότι η ξένη αστυνομία θα με συλλάβει και θα με εκδώσει αμελ­λητί. Τέλος να προσθέσω αυτό που μου είπε ένας φύλακας, όταν με ρώτησε γιατί μου έκοψαν την άδεια. Μου απά­ντησε γελώντας: Καλά, μας δουλεύου­νε; Αφού όλοι ξέρουν ότι απ’ τη στιγμή που θα πάρεις άδεια, θα ’χεις κάμπο­σους μπάτσους πίσω σου, που θα σε παρακολουθούν όπου κι αν πας.

Η Εισαγγελέας για όλα αυτά δεν ψέλλισε λέξη και προχώρησε στην απόρριψη θεωρώντας με εξ ορισμού «ύποπτο φυγής». Δεν εφάρμοσε το νόμο, δεν αιτιολόγησε επί της ουσίας των όρων, δεν λειτούργησε ως ανε­ξάρτητος Δικαστής. Αλλά σαν χωρο­φύλακας της μετεμφυλιακής Ελλά­δας, που αποφασίζει και διατάζει για λόγους εκτός νόμου, σύμφωνα με τις άνωθεν διαταγές. Όσο για τη νέα Δι­ευθύντρια, έδωσε δείγμα γραφής με όσα έκανε σε βάρος του Τζωρτζάτου, αντικαθιστώντας το Διευθυντή για να μετατρέψει την υπέρ αυτού ψήφο του, σε εναντίον του, επειδή «δεν τον ξέ­ρει» όπως είπε.

Η μόνη που σέβεται το θεσμό είναι η Κοινωνική Λειτουργός, όχι επειδή ψήφισε υπέρ μου, αλλά επειδή είναι η μόνη που μου έκανε, απ’ το πρώτο κιό­λας «Συμβούλιο», μια σειρά από ερω­τήσεις που είχαν μια λογική και συνέ­πεια, στις οποίες απάντησα.

Φαίνεται όμως ότι το θέατρο δεν τους είναι αρκετό. Επινόησαν παράλ­ληλα τη φάμπρικα της μη σύγκλησης του «Συμβουλίου». Ενώ συνέρχεται δυόμισι μήνες το πολύ μετά την αίτη­ση, σήμερα, 4 και πλέον μήνες μετά – η αίτηση έγινε στις 30 του Γενάρη – δεν μου έχουν ακόμη απαντήσει, χω­ρίς καμία εξήγηση.

Κι επειδή στο τελευταίο «Συμβού­λιο» η Εισαγγελέας κ. Μαρία Σπυροπούλου έφτασε στο σημείο να μου πετάξει το μαργαριτάρι ότι «δεν τους βοηθάω επιμένοντας να μην ομολο­γώ», θα υπενθυμίσω για όσους δίνουν τις εντολές ότι εγώ δεν κάνω συμφω­νίες με Νενέκους, ούτε φανερές, ούτε μυστικές. Ούτε για να πάρω άδεια, ού­τε για να μου δώσουν τον ηλεκτρονι­κό υπολογιστή που δικαιούμαι και μου αρνούνται, ούτε για οτιδήποτε άλλο. Ούτε πρόκειται να με εκβιάσουν, για να μου βάλουν στο στόμα τα λόγια που θέλουν ν’ ακούσουν από μένα, ότι η Δί­κη ήταν δίκαιη. Ούτε θα με φιμώσουν για το γεγονός που συνιστά εσαεί ατί­μωση κι ευτελισμό, όχι του Γιωτόπουλου, αλλά της Ελληνικής Δικαιοσύνης, της 17 φορές καταδίκης – μαϊμού σε ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία, φτάνοντας στο σημείο να γράψουν το ανεπανάληπτο ότι έδινα τις διαταγές μέσα σε… ρεμπετάδικα.

Σε μια κοινωνία, της οποίας το πολι­τικό σύστημα χρεοκόπησε, η Δικαιο­σύνη όντας έμμεσα υποταγμένη στην εκτελεστική εξουσία και λειτουργώ­ντας σαν θεραπαινίδα της, είναι ποτέ δυνατόν να παραμείνει άσπιλη, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάποτε υπήρξε; Όχι βέβαια.

Και για να μην θεωρηθεί ότι αυτά αφορούν μόνο την ειδική πτέρυγα, θα κάνω τρεις αναφορές που τυχαία έπε­σαν στην αντίληψή μου. Τον Φεβρου­άριο οι κρατούμενοι σε διάφορες φυ­λακές παρουσίασαν τα αιτήματά τους αναφορικά με το νομοσχέδιο που θα συζητιόταν στη Βουλή και που δεν πα­ρουσιάστηκε ποτέ.

Οι κρατούμενοι στις φυλακές Κο­ρυδαλλού, με 376 υπογραφές από την πτέρυγα  Α λένε στο σημείο 7: Οι άδειες να χορηγούνται υποχρεωτικά σε όποιον κρατούμενο έχει συμπλη­ρώσει το 1/10 (ένα δέκατο) της ποινής του και να μην υπόκεινται στην κρίση συμβουλίου.

Οι κρατούμενοι στις φυλακές Διαβα­τών στο σημείο 8 λένε: Να αλλάξουν οι προϋποθέσεις χορήγησης αδειών και να διευκολυνθεί η χορήγησή των ώστε να αποφεύγεται η ιδρυματοποίηση κρατουμένων που παραμένουν για τεράστιο χρονικό διάστημα φυλα­κισμένοι (…).

Τέλος οι κρατούμενοι στις φυλακές Τρικάλων στο σημείο 5 λένε: Αυτόμα­τη χορήγηση αδειών χωρίς να περνά­με από Εισαγγελέα και να μας τις κό­βει λέγοντάς μας ότι είμαστε ύποπτοι φυγής ή τέλεσης νέων αδικημάτων γι­ατί ο Εισαγγελέας δεν είναι ούτε ψυ­χολόγος, ούτε μέντιουμ.

Τα πράγματα είναι λοιπόν οριακά. Αν δεν αλλάξει σύντομα ο τρόπος χο­ρήγησης αδειών, η ίδια η λογική τους θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αιματο­χυσία.

 

Αλέκος Γιωτόπουλος

Φυλακές Κορυδαλλού

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012