Μικρές απώλειες κατέγραψε το ΚΚΕ στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, απώλειες που μπορεί να μη συνιστούν νίκη βέβαια, δεδομένου του εκλογικού στόχου που είχε θέσει το ΚΚΕ για αποδυνάμωση του δικομματισμού και ενδυνάμωση του ίδιου, μάλλον όμως δεν συνιστούν και ήττα, τουλάχιστον όχι εκλογική.

Μικρές απώλειες κατέγραψε το ΚΚΕ στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, απώλειες που μπορεί να μη συνιστούν νίκη βέβαια, δεδομένου του εκλογικού στόχου που είχε θέσει το ΚΚΕ για αποδυνάμωση του δικομματισμού και ενδυνάμωση του ίδιου, μάλλον όμως δεν συνιστούν και ήττα, τουλάχιστον όχι εκλογική.

Μέσα σε συνθήκες έντονης πολιτικής πίεσης, η οποία σημειωτέον ξεκίνησε πολύ πριν από τις ευρωεκλογές και κορυφώθηκε μέσα στις εθνικές εκλογές υπό το ερώτημα της αυτοδυναμίας που το πολιτικό και μιντιακό σύστημα έβαλε στο τραπέζι, το ΚΚΕ ουσιαστικά συγκράτησε τις δυνάμεις του και διατήρησε την τρίτη θέση. Το ζήτημα που ανακύπτει για το ΚΚΕ είναι, πέραν της αξιοσημείωτης αντοχής που επιδεικνύει σε δυσμενείς πολιτικά συνθήκες,να δει αν μπορεί να υπερβεί τον στόχο της συγκράτησης δυνάμεων και με ποιο τρόπο.

Σε σχέση με το 2007 έχασε μισή μονάδα (7,54% έναντι 8,15% το 2007) και μία κοινοβουλευτική έδρα. Σε απόλυτα νούμερα οι απώλειες ανέρχονται σε 66.688 ψηφοφόρους, δηλαδή πολύ λιγότερους από τους 155.468 που φάνηκε να χάνει στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Από αυτούς εκτιμάται ότι οι περισσότεροι ανήκουν στους αναποφάσιστους που δεν βρίσκονται στο παραδοσιακό κοινό του ΚΚΕ, αλλά το έχουν ψηφίσει κάποια στιγμή για διάφορους λόγους. Το αρνητικό και ανησυχητικό για το κόμμα είναι ότι στις περισσότερες περιφέρειες χάνει από μισή έως 2 μονάδες, την ώρα που, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, ανάλογες είναι οι ποσοστιαίες ενισχύσεις προς το ΛΑΟΣ.

Με βάση δημοσκόπηση της VPRC πάντως, το ΚΚΕ καταφέρνει να προσεγγίζει το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται αφού οι υψηλότερες επιδόσεις του είναι στους φοιτητές, στους νέους μεταξύ 25 – 34 ετών, στους ανέργους και τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (11% σε κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες), στους συνταξιούχους (9%), αλλά και στους έχοντες ανώτερη μόρφωση (10%).

Από εκεί και πέρα, φαίνεται ότι το κάλεσμα για την ενδυνάμωση του κόμματος με στόχο την απόκρουση των αντεργατικών μέτρων της νέας κυβέρνησης δεν είχε την πολιτική  απήχηση που ανέμεναν στον Περισσό σε απογοητευμένους και αναποφάσιστους. Αυτό οδήγησε την Κ.Ε. στην εκτίμηση ότι το αποτέλεσμα είναι «αναντίστοιχο» με την επιρροή του ΚΚΕ στον λαό και τις θετικές διεργασίες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και πάντως κρίνει ως σημαντικό το στοιχείο ότι άντεξε στις πιέσεις των πολιτικών του αντιπάλων.

Κατά την αποτίμηση της Κ.Ε., η αντοχή που επέδειξε το κόμμα

• αφενός «περικλείει σημαντική δυναμική που θα φανεί ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια»,
• αφετέρου «δείχνει την ικανότητά του, τη σωστή γραμμή του, την ετοιμότητά του αύριο να είναι πιο αποφασιστικά στην πρώτη γραμμή» καθώς «παραμένει το μόνο Κόμμα που μπορεί να αντιπαλέψει την κυρίαρχη στρατηγική που υλοποιείται και μέσω της  εναλλαγής των δύο αστικών κομμάτων».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κ.Ε., η οποία θα πάρει τον δρόμο της συζήτησης στις οργανώσεις και τη νεολαία, το αποτέλεσμα των εκλογών:

• Δείχνει ότι «έχουμε αλλαγή κυβέρνησης και όχι αλλαγή πολιτικής». Η Κ.Ε. θεωρεί καταλυτικό για το εκλογικό αποτέλεσμα το ότι αυτό διαμορφώθηκε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και «ενώ το εργατικό κίνημα δεν έχει περάσει σε αντεπίθεση».

• Δεν συνιστά «δείκτη πολιτικής ωρίμανσης» αφού περιορίζεται στη δικομματική εναλλαγή. Αντίθετα, πολιτική ωρίμανση αποτελεί «η ρήξη με τα αστικά κόμματα και την αντιλαϊκή πολιτική τους, με τις κυβερνήσεις τους» που αντιπροσωπεύει η ψήφος στο ΚΚΕ.

• Όσον αφορά το ΚΚΕ, «είναι αναντίστοιχο, κατώτερο προς το κύρος και την επιρροή που έχει κατακτήσει με την πολιτική του δράση και τον ρόλο του στην ανάπτυξη των αγώνων που έγιναν, χωρίς τους οποίους οι εξελίξεις θα ήταν δυσμενέστερες». Σύμφωνα με την Κ.Ε., «αρκετοί έκαναν το βήμα και ψήφισαν το Κόμμα, ανεξάρτητα αν έχουν και ορισμένες διαφωνίες μαζί μας, ενώ αρκετοί, που εκτιμούν την πολιτική και τη δράση μας, υπέκυψαν την τελευταία στιγμή στα εκβιαστικά διλήμματα».

• Δεν απεικονίζει τις θετικές διεργασίες που έχουν γίνει στη λαϊκή συνείδηση», την εκτίμηση, δηλαδή, ότι «ανάμεσα στα δύο αστικά κόμματα δεν υπάρχουν ουσιαστικές  διαφορές», επιπλέον «απέχει σημαντικά από την απήχηση των θέσεων και της δράσης του ΚΚΕ στα εργατικά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία» και τέλος «είναι σε αναντιστοιχία με τις ανάγκες και τα οξυμμένα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων».

Επίσης, η Κ.Ε. επιμερίζει σημαντικό μερίδιο ευθυνών στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο αποδίδει «αρνητικό ρόλο» διότι, «με την αντιδεξιά ρητορεία του, την υποβαθμισμένη κριτική στο ΠΑΣΟΚ, επέτρεψε «την καλλιέργεια της λογικής του μικρότερου κακού και την ελπίδα της κεντροαριστερής συνεργασίας». Τόσο δε ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο ΛΑΟΣ «νοθεύουν την τάση ριζοσπαστισμού, δυσκολεύουν τη λαϊκή συσπείρωση σε ριζική εναντίωση με τα δύο κόμματα και τη στρατηγική τους».