Δυνατό οσκαρικό χαρτί της τρέχουσας χρονιάς, οι «Άθλιοι» συγκεντρώνουν πλήθος προσδοκιών για παραπάνω από έναν λόγους.

Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ
Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Ράσελ Κρόου, Αν Χάθαγουεϊ, Αμάντα Σέιφριν τ
 
Δυνατό οσκαρικό χαρτί της τρέχουσας χρονιάς, οι «Άθλιοι» συγκεντρώνουν πλήθος προσδοκιών για παραπάνω από έναν λόγους: μεταφορά ενός αριστουργήματος της κλασικής λογοτεχνίας (του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ουγκό), σκηνοθετημένο από τον Τομ Χούπερ, που πρόσφατα έδρεψε δάφνες με τον «Λόγο του βασιλιά», και καστ που μοιάζει με παρέλαση μεγάλων ονομάτων. Το μόνο στοίχημα που φαίνεται ικανό να διχάσει είναι η τολμηρή φόρμα της διασκευής, καθώς οι «Άθλιοι» δεν είναι απλώς μια ταινία κοστουμιών με μουσικά κομμάτια, αλλά ένα είδος κινημα­τογραφικής όπερας, όπου τα μεγάλα πάθη των ηρώων τραγουδιούνται από την αρχή έως το τέλος. Ένα στοίχημα που δεν είναι και τόσο πρόσφατο, αφού η με­τατροπή του μυθιστορήματος του Ουγκό σε μιούζικαλ δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή της Γαλλίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
 
Πίσω από το φανταχτερό περιτύλιγμα, η ιστορία των «Αθλίων» παραμένει στον πυρήνα της η ίδια: στη Γαλλία του 19ου αιώνα ένας αέρας εξέγερσης πνέει στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του λαού. Από εκεί προέρχεται και ο πρώην κατάδι­κος Γιάννης Αγιάννης, που προσπαθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία και κατα­λήγει να γίνει δήμαρχος μιας πόλης της Γαλλίας, ενώ καταδιώκεται ασταμάτητα από τον αστυνομικό Ιαβέρη. Όμως η κεφαλαιώδης συνάντηση στη ζωή του Αγιάννη θα είναι η απολυμένη εργάτρια και νυν πόρνη Φαντίν, που λίγο πριν πεθάνει θα τον παρακαλέσει να σώσει τη ζωή του εξώγαμου παιδιού της. Εδώ το έργο του Ουγκό συμπυκνώνεται σε μια ντελιριακή σύνοψη 158 λεπτών, όπου όλα βιώνονται σε μια ερμηνευτική και στιλιστική διαπασών, με τους ηθοποιούς να τραγουδούν σε σύγχρονη ηχοληψία (ακούμε τις αυθεντικές φωνές των γυρισμάτων, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για ένα μιούζικαλ) και μόνο τη μουσική να προστίθεται εκ των υστέρων.
 
Σε τόσο απαιτητικές συνθήκες, ηθοποιοί όπως οι Χιου Τζάκμαν και Αν Χάθαγουεϊ βρί­σκουν έδαφος για να χαρίσουν μερικές απολαυστικές στιγμές, ενώ άλλοι, όπως οι Ράσελ Κρόου και Αμάντα Σέιφριντ, προσπαθούν να πείσουν φυσιογνωμικά, αλλά αγωνίζονται να αποφύγουν τα φάλτσα περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Όμως το πρόβλημα των «Αθλίων» δεν βρίσκεται τόσο στις επιμέρους ερμηνείες, όσο στο πάντρεμά τους σε ένα αρμονικό και ρυθμικό σύνολο. Ο Τομ Χούπερ μάλλον πιστεύει πως ο μόνος τρόπος να κρατήσεις αμείωτη τη συγκίνηση επί δυόμισι ώρες είναι να «μπουκώσεις» τον θεατή με υπερβολική δόση μελοδραματισμού κι επικής ομορφιάς, γι’ αυτό και μοχθεί φανερά ώστε κάθε σκηνή να είναι ακόμα πιο μεγαλειώδης από την προηγούμενη. Το τελικό αποτέλεσμα μάλλον λειτουργεί αντίστροφα, αφού στα πρώτα 30 λεπτά της ταινίας οι «Άθλιοι» μας έχουν δώσει τις πιο ουσιωδώς εμπνευσμένες εικόνες τους. Από κει και πέρα, η απόπειρα του σκηνοθέτη να στήσει μια θεατρική ατμόσφαιρα σπάνια για τα χολιγουντιανά δεδομένα ακυρώνεται από την έλλειψη μέτρου και καταλήγει να ωχριά μπροστά στις καλύτερες στιγμές του Μπαζ Λούρμαν ή στην πρόσφατη «Άννα Καρένινα».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.