Φωτεινή Πιπιλή: Το Ζάλογγο μιας σοβαροφανούς

Φωτεινή Πιπιλή: Το Ζάλογγο μιας σοβαροφανούς

Ακόμα και σήμερα, μετά και από τις επικρίσεις που έχει εισπράξει δηλαδή, πιστεύει ότι η συμμετοχή της στην εκπομπή ήταν αριστοκρατική εκκεντρικότητα. «Χορέψαμε, δεν κλέψαμε», δηλώνει. Θεωρεί, μάλιστα, ότι με τέτοιες επιλογές βάλλει εναντίον της συμβατικότητας του πολιτικού συστήματος

«Τα αστέρια χόρεψαν για άλλη μια φορά στον ΑΝΤ1, στο 3ο live του “Dancing with the stars”. Η Ζέτα Μακρυπούλια υποδέχτηκε στη σκηνή τα 11 ζευγάρια, που εντυπωσίασαν με τις εμφανίσεις τους (…). Οι διάσημες κυρίες διαγωνίστηκαν στη ρούμπα, ενώ οι διάσημοι κύριοι στο quickstep. (…) Οι κριτές, Αλέξης Κωστάλας (!), Φωκάς Ευαγγελινός, Γιάννης Λάτσιος και Γκαλένα Βελίκοβα, αξιολόγησαν τους διαγωνιζόμενους (…). Το ζευγάρι που αποχώρησε (…) ήταν η κυρία Φωτεινή Πιπιλή και ο καβαλιέρος της, Δημήτρης». Το παραπάνω απόσπασμα από δελτίο Τύπου αναδεικνύει ανάγλυφα τη γελοιότητα στην οποία ενέδωσε η βουλευτίνα της ΝΔ στην Α΄ περιφέρεια Αθήνας (ακριβώς, εκλέγεται στο Κολωνάκι και στα πέριξ), Φωτεινή Πιπιλή, άρτι αναβαθμισθείσα από τον Αντώνη Σαμαρά και στο κόμμα της αφού πλέον της έχει ανατεθεί κάτι very hot, η Γραμματεία Για τον Εθελοντισμό και τις Μη Κυβερνητικές Ομάδες. Με πρόφαση τη φιλανθρωπία, η παλαιά δημοσιογράφος, πρόσωπο της τηλεόρασης εθισμένο όπως φαίνεται με τους τρόπους της, στην ουσία περιφρονεί τους ψηφοφόρους της. Διότι τι άλλο παρά περιφρόνηση των αριστοκρατών και των γκάγκαρων Αθηναίων με την εκλεπτυσμένη αισθητική που την προτίμησαν είναι η τωρινή κατρακύλα της σε ένα από τα πιο ταπεινά θεάματα της, ούτως ή άλλως, επαρχιώτικης τηλοψίας μας; Με άλλα λόγια, η Φωτεινή Πιπιλή την πάτησε. Παρασυρμένη από την κυρίαρχη ανάγκη των πολιτικών, που μεταφράζεται στο σλόγκαν «δημοσιότητα πάνω απ’ όλα», έσπευσε να γίνει ατραξιόν στην αρένα του πιο λαϊκού θεάματος των ημερών. Αυτή, μια αριστοκράτισσα, η πρωτοπόρος του σινιέ, η πολυβραβευμένη δημοσιογράφος με τα διεθνούς φήμης εγκυρότατα βραβεία Βότση και Χρυσή Πέννα, η γυναίκα που από τις πρώτες ανακάλυψε την οικολογία ως τρόπο ζωής, η φωτογράφος του ολυμπιακού ιδεώδους με τις μνημειώδεις εκδόσεις «Τα καλλίτερά μου Σαββατοκύριακα και… βάλε» και «Ολυμπιακή Γη» (που μάλιστα εκδόθηκε από τον κορυφαίο θεσμό του πολιτισμού στη χώρα μας, το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού όταν επικεφαλής του ήταν ο Κώστας Καραμανλής), η σνομπ, πώς παρασύρθηκε και ανακατεύτηκε με την τσοκαρία; Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα και σήμερα, μετά και από τις επικρίσεις που έχει εισπράξει δηλαδή, πιστεύει ότι η συμμετοχή της στην εκπομπή ήταν αριστοκρατική εκκεντρικότητα. «Χορέψαμε, δεν κλέψαμε», δηλώνει. Θεωρεί, μάλιστα, ότι με τέτοιες επιλογές βάλλει εναντίον της συμβατικότητας του πολιτικού συστήματος. Ενδεχομένως να πιστεύει ότι, με τέτοιες εμφανίσεις, αναβαθμίζεται και ο ρόλος των βουλευτών. Γι’ αυτό μάλλον και οι δηλώσεις της στο «Πρώτο Θέμα» που ακολουθούν: «Πριν από χρόνια το αξίωμα του βουλευτή ήταν αξιοζήλευτο με προαπαιτούμενο το υψηλό μορφωτικό επίπεδο και την ευχέρεια σκέψης και λόγου. Σήμερα βουλευτής μπορεί να γίνει ο πάσα ένας συνδικαλιστής της επαρχίας, η κάθε ευνοούμενη τοπικού μητροπολίτη κ.λπ. Αν παρακολουθήσει κάποιος τις συνεδριάσεις της Βουλής, είναι ζήτημα πόσοι από τους 300 έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν από το βήμα της Βουλής χωρίς χειρόγραφο. Αλλά και κάποιοι που έχουν μπροστά τους χαρτιά δυσκολεύονται να τα διαβάσουν». Η γυναίκα που διαβάζει με μεγάλη άνεση τα χειρόγραφά της τα χώνει στους συναδέλφους της. Να συμφωνήσουμε μαζί της τουλάχιστον σε ένα πράγμα. Όντως, οι βουλευτές δεν είναι ανάγκη να παριστάνουν τους σοβαροφανείς. Δεν είναι όμως πρέπον να είναι και νούμερα.

ΠΛΗΝ

Καταλαβαίνουμε ότι ο Σπύρος Βούγιας θα προτιμούσε να είναι σε ένα πιο χάι μαγαζί, στο Υπουργείο Πολιτισμού ει δυνατόν. Προτιμά να νταραβερίζεται με δημιουργούς παρά με ένστολους. Καταλαβαίνουμε, επίσης, τα κίνητρά του, όταν αποφασίζει να διευκολύνει τους στρατιωτικούς στην πρόσβασή τους προς τα προϊόντα της τέχνης, προσφέροντάς τους έκπτωση στα μουσεία ή στα θέατρα. Θέλει και οι ένστολοι να γίνουν κουλτουριάρηδες. Κατά τα άλλα, είναι προφανές ότι εργάζεται για τη δική του εικόνα, αποκλειστικά: οι φίλοι που συναντά στα μπαρ εργάζονται στην κουλτούρα κι όχι στην ασφάλεια. Και κάθε πολιτικός, όταν αναλογίζεται την κάλπη, νιώθει ανασφάλεια.

ΣΥΝ

Ο Μιχάλης Λιάπης, προτελευταίος υπουργός Πολιτισμού των κυβερνήσεων της ΝΔ, θα είχε περάσει απαρατήρητος αν, ακόμα και σήμερα, δεν τον σκέπτονταν στο Υπουργείο για τη «στρατιά των φραπέδων», των υπαλλήλων επί της υποδοχής του γραφείου του δηλαδή, που συνεχώς είχαν προσαρμοσμένο στο στόμα (από την πολλή δουλειά) ένα καλαμάκι με τον οποίο ρουφούσαν τον αγαπημένο τους ελληνικής επινόησης καφέ. Παρ’ όλα αυτά, έστω και λόγω αδράνειας, προσέφερε κάτι στον ελληνικό πολιτισμό: δεν διευκόλυνε τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, τον εκκεντρικό γάλλο σκηνοθέτη τού πάλαι ποτέ νέου κύματος, να γυρίσει μια ταινία στην Ελλάδα. Έστω κι έτσι, δηλαδή, μας γλίτωσε από λίγη επιπλέον αερολογία. Μικρό το όφελος, θα πείτε. Η αερολογία είναι ίδιον των καλλιτεχνικών θεσμών αυτής της χώρας. Σωστό. Γι’ αυτό είναι περιττή η προσθήκη μιας ακόμα, έστω και γαλλικής.

Λία Παραλία