Δεν λέει να τελειώσει η συζήτηση για τον «κρατικοδίαιτο» πολιτισμό, τη φύρα που έχει το Δημόσιο από τους άχρηστους τους καλλιτέχνες και τα λοιπά αντικοινωνικά στοιχεία που παριστάνουν τους συγγραφείς και τους διανοουμένους…

Δεν λέει να τελειώσει η συζήτηση για τον «κρατικοδίαιτο» πολιτισμό, τη φύρα που έχει το Δημόσιο από τους άχρηστους τους καλλιτέχνες και τα λοιπά αντικοινωνικά στοιχεία που παριστάνουν τους συγγραφείς και τους διανοουμένους…

Καίγοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά, απειλούν και πάλι οι ιθύνοντες ότι θα φέρουν τεχνοκράτες να βάλουν τάξη στα οικονομικά των δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών – όσων απόμειναν δηλαδή από τα δόντια της μαρμάγκας… Και η προπαγάνδα του τρόμου έχει αποτελέσματα, γιατί βλέπω με λύπη διευθυντές πολιτιστικών φορέων περιδεείς, που, αντί να ασχολούνται με το έργο το πνευματικό που τους ανέθεσε η πολιτεία, μιλάνε σαν μπακάληδες για έσοδα και έξοδα, προϋπολογισμούς κι ελλείμματα ή πλεονάσματα λογιστικών βιβλίων…

Η δουλειά τους όμως δεν είναι να μετράνε τα δίφραγκα – αυτό όντως μπορεί να ανατεθεί σε αρμόδιους λογιστές –, αλλά να προσδιορίσουν στόχους και αξίες πολιτισμικές, να προσδώσουν μορφή στο αίτημα του ανθρώπου για την επανένωση αλήθειας κι ομορφιάς… Ο γεωργός που βάζει λίπασμα στο δέντρο του δεν προσδοκά να πάρει πίσω λίπασμα, αλλά ωραίους καρπούς, κάθε γιαγιά φροντίζει τον βασιλικό και τα λουλούδια της χωρίς να περιμένει άλλο πλουτισμό απ’ το άρωμά τους. Ιδού κάτι ακατανόητο για τους υπουργούς της σήμερον ημέρας και όσους παρασύρουν στο δραχμοβόρο άρμα τους.   

Αλλά και με όρους στεγνά οικονομικούς, πλην μακροπρόθεσμους, είναι ανίκανοι να σκεφτούν οι πολιτικοί μας. Ο Παρθενώνας και οι εκδόσεις των κλασικών κειμένων της Οξφόρδης, ο Μότσαρτ και ο Μιχαήλ Άγγελος δεν έφεραν τα λεφτά τους πίσω εν μια νυκτί… Έφεραν όμως λάμψη, και η λάμψη αυτή έφερε τη φήμη, και με τον καιρό το περιπόθητο το χρώμα το χρυσό που απαιτούν εν τη παλάμη και με τρόπο μαγικό οι τεχνοκράτες και οι λοιποί ανίδεοι, που, αντί να πάνε να πνιγούν, θέλουνε να μας σώσουν.   

Πιο σπάταλο κράτος όμως απ’ αυτό που δεν δίνει δεκάρα για τις τέχνες και τα γράμματα δεν γίνεται να υπάρξει, γιατί άμα δεν πετάξεις λεφτά απ’ το παράθυρο (με επίγνωση ότι κάποια θα χαθούν) δεν μπαίνουν απ’ την πόρτα τα υπόλοιπα – που λίγα ανάμεσά τους, σίγουρα, θα πολλαπλασιαστούν τόσο που θα υπερκαλύψουν την προσωρινή χασούρα… Αυτό είναι νόμος οικονομικός, κι όποια κοινωνία τον παραβαίνει, αυτοκαταδικάζεται σε βαθιά φτώχεια…