Δεν είναι δυνατόν! Το διάβασα και δεν το πίστευα! Είκοσι δύο παραγωγές (όπως ακούτε, 22!), εκ των οποίων τέσσερις επαναλήψεις περσινών επιτυχιών, ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσει φέτος στο Εθνικό Θέατρο ο νέος διευθυντής του Σωτήρης Χατζάκης! 

Δεν είναι δυνατόν! Το διάβασα και δεν το πίστευα! Είκοσι δύο παραγωγές (όπως ακούτε, 22!), εκ των οποίων τέσσερις επαναλήψεις περσινών επιτυχιών, ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσει φέτος στο Εθνικό Θέατρο ο νέος διευθυντής του Σωτήρης Χατζάκης!

Έχω μείνει άναυδη! Σε εποχή μαύρης λιτότητας, που το Εθνικό έχει πάνω από 100 διοικητικούς υπαλλήλους, τεχνικούς κ.λπ., οι οποίοι απορροφούν σχεδόν όλο το κονδύλι του υπουργείου Πολιτισμού που διατίθεται για τον Πρώτο Θεατρικό Οργανισμό της χώρας, έρχεται τώρα ο κ. Χατζάκης και του φορτώνει δεκάδες άλλους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συντελεστές – άνευ λόγου. Δεν ξέρω ποια μανία τον διακατέχει και θέλει να επιδείξει τόσο σπάταλη παραγωγή! Δεν γνωρίζει φαίνεται το αρχαίο ρητό: «Ουκ εν τω πολλώ το ευ». Αλλά ούτε το «Ευ» βλέπω να συμβαίνει.

Με όλο αυτό το επιτελείο των εμπορικών – λαϊκών ηθοποιών… Δεν θα αναφερθώ στα ονόματα! Άλλωστε, οι παροικούντες τον καλλιτεχνικό χώρο αντιλαμβάνονται απολύτως ποιους εννοώ γιατί παραείναι εξόφθαλμο το γεγονός. Γιατί πρέπει το Εθνικό να κουβαλήσει στις σκηνές του – όσο κι αν είναι γνωστοί – όλους αυτούς που χρόνια ολόκληρα παίζουν μπαλαφάρες, με τις γνωστές μανιέρες τους, για να ερμηνεύσουν έργα του κλασικού δραματολογίου; Μήπως και το θυμούνται πια αυτό το θέατρο ποιότητας, όταν οι ίδιοι το έχουν αποκηρύξει μετά βδελυγμίας μια ζωή; Και γιατί, επιπλέον, πρέπει αυτούς να τους πληρώνει ο φορολογούμενος Έλληνας πολίτης; Το Εθνικό Θέατρο δεν είναι τόπος διασκέδασης. Είναι τόπος Ψυχαγωγίας, με τον ορισμό που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες.

Στόχο έχει την αγωγή της ψυχής! Να ανοίγει τα παράθυρα της ψυχής των πολιτών, να τους εκπαιδεύει και να τους προβληματίζει μέσα από τους μεγάλους συγγραφείς και τις σπουδαίες ερμηνείες. Δεν μπορεί να είναι ένα ακόμη εμπορικό θέατρο ανάμεσα στα δεκάδες άλλα! Αν δεν είναι Ιερή η αποστολή του, τότε το Εθνικό Θέατρο δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης. Μα απολύτως κανέναν!