Φαντάζεστε τον Τσε Γκεβάρα με ημίψηλο;Τον Μάο Τσε Τουνγκ με σταυρωτό μπλέηζερ;Τον Άρη Βελουχιώτη με κοστούμι και παπιγιόν;Τον Αλέξη Τσίπρα με πουκάμισο Burberry;

Φαντάζεστε τον Τσε Γκεβάρα με ημίψηλο;

Τον Μάο Τσε Τουνγκ με σταυρωτό μπλέηζερ;

Τον Άρη Βελουχιώτη με κοστούμι και παπιγιόν;

Τον Αλέξη Τσίπρα με πουκάμισο Burberry ;

Αν δημοσιεύαμε πριν μερικές ημέρες αυτό το ερωτηματολόγιο, όλοι θα γελούσαν με το βλακώδες της υπόθεσης.

Η θεμελιώδης διαφορά όμως μεταξύ των τεσσάρων ανωτέρω ανδρών, είναι ότι οι τρεις πρώτοι ήταν βαθειά συνειδητοποιημένοι ως προς την κοινωνική αποστολή τους και ως εκ τούτου η ενδυματολογική τους συμπεριφορά- άρα και μεγάλο μέρος της δημόσιας εικόνας τους-  στήθηκε πάνω σε αυτό το θεμέλιο ή έστω στις δεδομένες  ανάγκες τους.  Αντίθετα, ο τελευταίος βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, εκτός εποχής – και εκτός μόδας τολμώ να πω (ακόμα κι όσοι εξακολουθούν να φορούν την συγκεκριμένη μάρκα, φροντίζουν να κρύβουν διακριτικά το καρρό print στην μανσέτα).  Και απορώ πώς δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος από το οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον ο οποίος να φροντίσει να τον συγκρατήσει από αυτό το στυλιστικό του ατόπημα, όχι μόνο σε επίπεδο εικόνας αλλά κυρίως ως προς την πολιτική σημειολογία του.

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το σύνθημα ‘’Στάχτη και Burberry’’ γραμμένο με spray έξω από το γνωστό μαγαζί του Κολωνακίου, είχε γίνει ένα από τα αγαπημένα συνθήματα των διαδηλωτών της αριστεράς. Τα συγκεκριμένα ρούχα σηματοδοτούσαν μια σειρά από τζιζ! ζητήματα: την εγχώρια μπουρζουαζία, τη φούσκα του χρηματιστηρίου, την καπιταλιστική υπεραξία, την εκμετάλλευση της εργασίας στον τρίτο κόσμο,  τον χλιδάτο νεοέλληνα, την κιτσάτη σνομπαρία των Β.Π και άλλα παρεμφερή «συστημικά  αποστήματα» τα οποία έφτυναν στα μούτρα τα παιδιά της εξέγερσης. ( Και άμα λάχει έσπαγαν και καμιά βιτρίνα.)  Αλήθεια, αναρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας πώς μπορεί να ένιωσαν αυτά τα παιδιά -που πολύ πιθανόν να είναι πλέον ψηφοφόροι του – όταν τον είδαν με το μισητό brand name στο στήθος (μάλλον στον γιακά και στην γυρισμένη μανσέτα) να ανεβαίνει στην εξέδρα προκειμένου να τους μιλήσει για την ανεργία και τη φτώχεια και με το φωτεινό του παράδειγμα να πυροδοτήσει την διαρκή επανάσταση των ονείρων τους; Αμφιβάλλω, αλλιώς δεν εξηγείται. ΔΕΝ.

Το ζήτημα του στυλ δεν είναι μια αστειότητα, όπως πολλοί μπορεί να σκεφτούν. Μερικοί άνθρωποι μέσα από τις ενδυματολογικές τους επιλογές, γέννησαν σύμβολα.

Ο μπερές του Τσε, το σακάκι του Μάο, τα γυαλιά του Τρότσκι, οι χρωματιστές πουκαμίσες του Άμπι Χόφμαν, ακόμα  και το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ήταν κάτι τυχαία ρούχα  που βρήκαν πρόχειρο και έριξαν πάνω τους , ούτε καν στυλιστικές προτάσεις κάποιων τρεχαγύρευε image makers.  Ήταν κομμάτια φτιαγμένα από τις ιδέες των  ίδιων των ανθρώπων που τα έφεραν : Ο μπερές για το διαρκές αντάρτικο, το μαοϊκό σακάκι για την ισότητα ως προς την εμφάνιση, τα γυαλιά του Τρότσκι και του Λένον για την εναλλακτική αριστερά της διανόησης, οι χρωματιστές πουκαμίσες των yippies  για την γενιά της ειρήνης και της αμφισβήτησης, το ζιβάγκο του Ανδρέα για την περίφημη Αλλαγή.  Ρούχα και αξεσουάρ που δημιούργησαν ενδυματολογικούς κώδικες αναγνώρισης, έντυσαν κινήματα, έγιναν μόδα στους δρόμους, απόκτησαν οπαδούς- μερικές φορές περισσότερους κι από εκείνους που τα λανσάρισαν.

Φοβάμαι ότι το burberry πουκάμισο του Αλέξη Τσίπρα δεν θα συμπεριληφθεί ποτέ ανάμεσα σ αυτά.
 
Η Ζέφη Κόλια είναι συγγραφέας