◆Μεγάλο το χωριό με τους λευκούς κίονες.◆Ογκώδη τα βιβλία που έγραφαν τις πολύπλοκες προτάσεις. Επιβλητικοί οι άρχοντες που καθόριζαν τη μοίρα. Καραμούζες, φανφάρες, τερτίπια και νάζια απ’ τα καλοσχηματισμένα στρουμπουλά πρόσωπα, τα αξιολογημένα με τους κανόνες μιας παλιάς συνταγής.◆Ελληνική ταινία λαϊκή με ήρωες κάποιους μικρούς που γυάλιζαν παπούτσια και κάποιους αβροστόλιστους που ελεούσαν τους δουλοπάροικους. Διάλογοι δακρύβρεχτοι να φυγαδεύουν την αντίδραση και να αναδεικνύουν τη λανθασμένη πλευρά του συναισθήματος.

◆Μεγάλο το χωριό με τους λευκούς κίονες.

◆Ογκώδη τα βιβλία που έγραφαν τις πολύπλοκες προτάσεις. Επιβλητικοί οι άρχοντες που καθόριζαν τη μοίρα. Καραμούζες, φανφάρες, τερτίπια και νάζια απ’ τα καλοσχηματισμένα στρουμπουλά πρόσωπα, τα αξιολογημένα με τους κανόνες μιας παλιάς συνταγής.

◆Ελληνική ταινία λαϊκή με ήρωες κάποιους μικρούς που γυάλιζαν παπούτσια και κάποιους αβροστόλιστους που ελεούσαν τους δουλοπάροικους. Διάλογοι δακρύβρεχτοι να φυγαδεύουν την αντίδραση και να αναδεικνύουν τη λανθασμένη πλευρά του συναισθήματος.

◆Και αφήνοντας τον πρόλογο στην ησυχία του, αγναντεύεις τη θρασύτητα της επικαιρότητας, η οποία έχει παραβγεί στο τρέξιμο και τον ταχύτερο δρομέα.

◆Πολιτικάντηδες του παρελθόντος ερωτώμενοι, αποφαίνονται στα περί κρίσεως και γελά ακόμα και ο ασχημάτιστος ορισμός της κατανόησης στο μυαλό ενός μικρού παιδιού.

◆Ελλάδα, ο τόπος που η χειροτονία έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της θρησκευτικής διαδικασίας.

◆Χειροτονούμαι πρωθυπουργός, υπουργός, προκαθήμενος, μετακαθήμενος, μουσικός, ηθοποιός, συγγραφέας, ποιητής.

◆Κι ανάμεσα στα κατευθυνόμενα είδωλα προσπαθείς να ξεχωρίσεις το πάθος για εκείνες τις λεπτομέρειες που τσακίζουν τα κόκαλα. Τις λεπτομέρειες που αποκρύπτονται κάτω απ’ τα σκήπτρα.

◆Κοιτάς κατάματα τον Σημίτη και σκύβοντας, καθαρά για λόγους ευγένειας, σου έρχεται να τον καταβροχθίσεις όταν δίνει μαθήματα κακής ποιότητας για το πώς πίνουν την πορτοκαλάδα χωρίς καλαμάκι.

◆Ο μορφασμός σκιαγραφεί την αργοπορία της έκφρασης και οι λέξεις ακολουθούν το σχήμα του προσώπου, προσπαθώντας να φτιάξουν τη σύνθεση που θα καθορίσει τη λεκτική βία που αρμόζει.

◆Σου έρχεται στο μυαλό ο Καραμανλής και γεμίζει ο ορίζοντας με τον ορισμό της αβάσταχτης βαρύτητας του είναι.

◆Ατενίζεις τον Δούκα και αντιλαμβάνεσαι την πολυτέλεια των καθορισμένων επωνύμων.

◆Και προσδιορίζεις τους ενόχους φτιάχνοντας ικριώματα στην εξεταστική του μυαλού σου.

◆Και αθωώνεις την Άντζελα με τα μάτια τα μεγάλα και την αισθαντικότητα που αφηνιάζει την παρανομία των αισθήσεων. Βρήκαν εύκολα τα λεωφορεία με τους επιβάτες, αλλά οι ένοχοι οδηγοί, ιστορικώς απόντες.

◆Και μαζεύτηκαν οι ανθρωποφάγοι να ξεμερδίσουν τα προσφερόμενα πτώματα.

◆Και το ραδιόφωνο άρχιζε να παίζει ερωτικά και το ρολόι σταμάτησε κι άρχισε να χορεύει μαζί σου κάτω απ’ το φεγγάρι.

◆Και γυρίζεις το πρόσωπο ανατολικά και βλέπεις εκείνον το ξένο, τον Ρετζέπ Ταγίπ, με τα χέρια γεμάτα με τα Καζάν Ντιπί να χαμογελά ανοίγοντας με τα σιρόπια μελλοντικές κερκόπορτες. Και η διπλωματία στους καιρούς μας έγινε ειλικρίνεια και ανατρέχεις στα πολιτικά δρομολόγια να ανακαλύψεις τη μεγαλοσύνη του ψεύδους.

◆Και «με κομμένη την ανάσα» στις Κάνες περίμεναν τον Γκοντάρ να προλογίσει την ταινία του «Σοσιαλισμός». Και το χειρόγραφο σημείωμα αντ’ αυτού, επισύναψε την άρνηση. «Νιώθω όπως η Ελλάδα, σε πτώχευση». Η έβδομη αποσαφήνιση της αληθείας.

◆Περνάνε οι μέρες και ακόμα περιμένω να πέσει το ταβάνι του παρελθόντος.

◆Και προσπαθώντας να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου βλέπω ξαφνικά άλλο ένα γουρούνι πίσω απ’ τη μάντρα να γρυλίζει. Όλο και πληθαίνουν όσο αποκαλύπτεται η γύμνια, σκέφτηκα.

◆«Η κοινωνία στα θρανία» ακούγεται το σύνθημα στις διαδηλώσεις.

◆Τ’ άκουσες και φύτεψες ξανά τον κήπο με λουλούδια και πέταξες εκείνα τα πλαστικά τα δανεικά, που ’χες καρφώσει στο χώμα.

◆Ζωντάνεψες τα χρώματα και άνοιξες τις πόρτες.

◆Βρήκες στο κλειδωμένο συρτάρι την παλιά φορεσιά και ένιωσες τη μυρουδιά που ξέχασες.

◆Και ένα ματσάκι με λεβάντα ανάμεσα στα ρούχα, σου ’ρθε ξαφνικά στο μυαλό και χαμογέλασες ειρωνικά στον μαλάκα που σε κοίταζε περίεργα απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο.

◆Πρέπει να είχε φτάσει το μεσημέρι!

Μυογράφημα

«Πες μου κάτι για το φεγγάρι. Έχω ξεχάσει πώς είναι».

«Τι να σου πω για το φεγγάρι. Κι εγώ έχω καιρό να το δω».

Κάποτε ήταν κόκκινο, είχε και κίτρινο, είχε και κάποιες φωτιές στη μέση. Έβγαινε πάντα όταν έπεφτε η νύχτα. Καθόμασταν στην προκυμαία όλοι μαζί, βγάζαμε τα πέδιλα κι ακουμπούσαμε τα δάχτυλα στο νερό, ίσα ίσα να βρέχονται.

Το κοιτάζαμε μέχρι να ακουμπήσει στη θάλασσα. Κουβεντιάζαμε για τις άσπρες γραμμές στον ουρανό και λέγαμε ότι βγαίναν από αεριωθούμενα. Μιλάγαμε για έρωτες και για το βιβλίο που βρήκαμε καταχωνιασμένο στη βιβλιοθήκη του παππού.

Περνούσαν τα χρόνια, το φεγγάρι έμενε εκεί, οι βεγγέρες ίδιες, οι λέξεις άλλαζαν. Άρχισαν οι πρώτες ανησυχίες, οι πρώτες διαφωνίες για τον κόσμο που μας έδιναν.

Διαβάσματα πολλά, όνειρα μεγάλα. Η ζωή περνούσε δίπλα μας και μας άφηνε μόνο το φεγγάρι.

Και εκείνο κάθε νύχτα κρατούσε όλο το παιχνίδι στα χέρια του.

Ένα βράδυ είχε βρέξει πολύ. Μπουμπουνητά, αστραπές, κεραυνοί. Το ηλεκτρικό είχε κοπεί. Και μέσα στις κάμαρες βγαίναν οι σκοτεινοί υπόνομοι, τα αλητάκια, οι ναυαγοί, ένας κόσμος ολόκληρος.

Κι όταν σταμάτησε η βροχή κι απομείναν εκείνα τα τερατόμορφα γκριζωπά σύννεφα, μαζεύτηκε η παρέα στην αποβάθρα. Κοιτάξαμε όλοι ψηλά μπας και φανεί από καμιά τρύπα. Παραμερίζαμε τον ουρανό, μα πουθενά. Είχε φύγει αφήνοντας πίσω του την απορία μας.

«Τι να σου πω για το φεγγάρι; Έχω καιρό να το δω. Έφυγε εκείνη τη νύχτα».

«Κάποιοι το τρόμαξαν!».

Ο από μηχανής σαρκασμός

Το απρόοπτο της στιγμής καθορίζει την αποτύπωση της ουσίας και ενισχύει το νόημα των εκδηλώσεων.

Διαχωρίζει τις θέσεις των παρισταμένων και ορίζει τους μηχανισμούς της ανατροπής των συνθημάτων του λόγου.

Το σύμβολο το γαλανόλευκο, σύμβολο πια ενός ολόκληρου κόσμου που ξεψυχά κάτω απ’ την μπότα του φασισμού του χρήματος.

Και στις επιθανάτιες κραυγές, η τετράκυκλη πολυτελής αργυροθήκη σαρκάζει το μανιφέστο της αλληλεγγύης.

Και ο προσεκτικός παρείσακτος περίμενε τη στιγμή για να ακινητοποιήσει την εικόνα.

Στους δυο κόσμους της ζωής, άλλοι στο πεζοδρόμιο κι άλλοι αυτοκινούμενοι, αδιάφοροι, βαρυπρεπείς.

Η πραγματικότητα των δρόμων σιωπηλή να ταυτίζεται με τον ύψιστο σαρκασμό της διαφορετικότητας των σκέψεων.

Και κάτω απ’ τα σκούρα τζάμια δεν διακρίνεται εκείνος ο μορφασμός της απέχθειας απέναντι σ’ αυτούς που μπορούν ακόμα να βγαίνουν στους δρόμους για τον διπλανό τους.