Η συγγραφέας Ελισάβετ Παπαδοπούλου γράφει για το μυθιστόρημά της «Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας».

Θέλησα να γράψω για τις οικογένειες και τις ψυχικές πληγές που μας φορτώνουν άθελά τους. Θέλησα να γράψω για την επαρχία, την απομόνωσή της αλλά και τις μεγάλες προσδοκίες των εφήβων της. Θέλησα να γράψω για την Αθήνα της δεκαετίας του 1990, για εκείνη την ατμόσφαιρα διαρκούς πανηγυριού που επικρατούσε, θέλησα να γράψω για τους μεγάλους έρωτες που μας στοιχειώνουν μια ολόκληρη ζωή, κι έτσι κατέληξα να γράψω το «Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας».

Όλα ξεκινάνε το ζεστό καλοκαίρι του 1975 σ’ ένα χωριό στο Διδυμότειχο και οι πρώτες σελίδες αναδίδουν εκείνη την ειδική ατμόσφαιρα καλοκαιριού που βρίσκουμε μόνο στα χωριά του κάμπου. Η βασική ηρωίδα, η Αθηνά, ζει τον εφηβικό της έρωτα. Γύρω της ένας τραυματικός μικρόκοσμος, οι δικές της μεγάλες προσδοκίες και οι αρχές μιας γενιάς που συνδέει την ευημερία με τη δικαιοσύνη, τη μόρφωση με την κατάκτηση μιας καλύτερης ζωής. Η συνέχεια του βιβλίου τοποθετείται στην Αθήνα, μια πόλη που ζει γιορτάζοντας τη δεκαετία του 1990. Νέα πρόσωπα εισέρχονται στην ιστορία και η έφηβη Αθηνά είναι πλέον πετυχημένη δικηγόρος.

Μέσω αυτής παρακολουθούμε τη διάψευση του οράματος για έναν καλύτερο κόσμο, παρά το τόσο χρήμα που ρέει άφθονο. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι επιδοτήσεις να ξεκοκαλίζονται, τα ανατολικά και βόρεια προάστια να εποικίζονται από τη γενιά της φοροδιαφυγής, παλιές νοοτροπίες να σαρώνονται, μια ολόκληρη χώρα να ζει ξαφνιασμένη από έναν ανεξέλεγκτο πλούτο. Ανάμεσα σ’ όλα αυτά, παρακολουθούμε τους δεσμούς και χωρισμούς των ηρώων, τα εσωτερικά τους τοπία, τα ψυχικά τραύματα που διαμορφώνουν ζωές και καριέρες, τους παλιούς έρωτες που καίνε σαν αναμμένα κάρβουνα, γυμνές ζωές κάτω από την επίφαση της επιτυχίας, την ηθική κόπωση μιας υπέροχης δεκαετίας.