Με αφορμή την κανιβαλιστική επίθεση εναντίον του κυρίου Λυκούργου Λιαρόπουλου και της σφόδρα επικίνδυνης εισαγωγής εθνοφυλετικών κριτηρίων αξιολόγησης των πολιτικών απόψεων.

Με αφορμή την κανιβαλιστική επίθεση εναντίον του κυρίου Λυκούργου Λιαρόπουλου και της σφόδρα επικίνδυνης εισαγωγής εθνοφυλετικών κριτηρίων αξιολόγησης των πολιτικών απόψεων.

«Αφήστε μας να χαρούμε!», «Όποιος δεν είναι με την κυβέρνηση, είναι με τους δανειστές!», «Όποιος κρίνει τη νέα κυβέρνηση, είναι ξεπουλημένος και φοβικός!»…

Ήδη, από την πρώτη κιόλας στιγμή, κυκλοφορούν διάφορες αποτρεπτικές απόψεις για τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο που θα κριτικάρει κάποιος τη νέα κυβέρνηση, για το αν είναι θεμιτή η κριτική γενικώς, καθώς και το πολύ επικίνδυνο δίλημμα που θέλει με το ζόρι όποιον δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση να είναι με τους δανειστές!

Να μας επιτραπεί να διατρανώσουμε την ακλόνητη πίστη μας στην απόλυτη ελευθερία των απόψεων και στη δημοκρατική αρχή να εκφράζει ο καθένας απρόσκοπτα τη γνώμη του σε όποιον χρόνο και χώρο ο ίδιος επιθυμεί και επιλέγει.

Οι γνώμες κρίνονται, αλλά δεν απαγορεύονται – πολύ δε περισσότερο δεν ενοχοποιούνται. Κι αν ένας δύστυχος πολίτης θεωρεί ότι δεν διαπραγματεύεται σωστά η κυβέρνηση, για παράδειγμα, τα εθνικά θέματα, τι θα συμβεί; Θα κατηγορηθεί ως φασίστας (πιθανότατα από τον κ. Καμμένο…), ως εχθρός του λαού, ως ξεπουλημένος στα μεγάλα και μικρά συμφέροντα, ως φοβητσιάρης, ως βιαστικός στις κρίσεις του; Και ποιος θα ορίζει τον χρόνο που χρειάζεται για να εκφράσουμε την άποψή μας – λανθασμένη ή σωστή;

Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν την κρίση χρέους, τα επιτόκια, τα δανεικά και τις αγορές ως το μοναδικό πρόβλημα. Ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μια κοινωνία δίχως την ελευθερία του λογού και της αντίθετης άποψης. Θα περίμενε κανείς από μια (με ολίγη Ακροδεξιά) αριστερή ριζοσπαστική διακυβέρνηση ότι το πρώτο καλοδεχούμενο θα ήταν ο αντιπολιτευτικός λόγος, η αντίρρηση, η επιφυλακτικότητα, ο διάλογος, οι αντιθέσεις – ό,τι κρατά ζωντανή τη δημοκρατία δηλαδή, ό,τι παρεμπιπτόντως άσκησε εξαντλητικά και απρόσκοπτα η νυν κυβέρνηση ως αντιπολίτευση. Στον αντίποδα, η θεολογική ενοχοποίηση της αντίθετης άποψης μας τρομοκρατεί περισσότερο και από την ιδέα της πτώχευσης, του κραχ, της εξόδου μας από την Ευρώπη!

Τέλος, είναι αφόρητα οδυνηρό και ολοκληρωτικό το δίλημμα που θέτει κάποιον που διαφωνεί με ενδεχόμενους κυβερνητικούς χειρισμούς στην κατηγορία του προδότη…