«Ο Μολιέρος πρέπει να με ήξερε» δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Βήμα», λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία του με τον «Αρχοντοχωριάτη» του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα. Eκείνο που δεν είπε ο Δημήτρης Πιατάς είναι τι γνώμη (θα) είχε -κατά τη γνώμη του- ο Μολιέρος για τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσε τον ήρωά του. Όχι την καλύτερη, υποθέτω.

«Ο Μολιέρος πρέπει να με ήξερε» δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Βήμα», λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία του με τον «Αρχοντοχωριάτη» του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα. Eκείνο που δεν είπε ο Δημήτρης Πιατάς είναι τι γνώμη (θα) είχε -κατά τη γνώμη του- ο Μολιέρος για τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσε τον ήρωά του. Όχι την καλύτερη, υποθέτω. Η επιπολαιότητα με την οποία τον προσέγγισε ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Επιπολαιότητα όχι ηθελημένη (είναι τίμιος στη δουλειά του ο Πιατάς), αλλά απόρροια της μανιέρας που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια (αφόρητη εξωστρέφεια, φωνές, διαρκείς μούτες, καρτουνίστικης αισθητικής κίνηση και έκφραση) η οποία καταπίνει όλους τους ρόλους του. Το εθισμένο στην τηλεοπτική κακογουστιά κοινό σίγουρα διασκεδάζει το θέαμα. Την ίδια όμως στιγμή ένας καλός ηθοποιός χάνει ένα μεγάλο στοίχημα. Επενδύοντας στην ευκολία του. Κάνοντας επιδερμική μίμηση και όχι ερμηνεία. Κι αν η μίμηση λειτουργούσε στο «Στραβόξυλο» του Ψαθά (έργο που ο Πιατάς είχε παρουσιάσει τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο), στον απαιτητικό Μολιέρο προκαλεί πλήξη – αν όχι θλίψη…