Δεν έχω τίποτε με τα παιδιά, το αντίθετο. Έχω δυο δικά μου, αγαπάω τα παιδιά όλου του κόσμου, συμπάσχω με εκείνα που υποφέρουν και δεν μπορούν να έχουν μια ανέφελη παιδική ζωή, νιώθω ένοχος απέναντί τους που η χώρα που τους παραδίδουμε είναι σ’ αυτό το χάλι, αλλά μερικές φορές με βγάζουν από τα ρούχα μου!

Και αφήνω κατά μέρος τους βανδαλισμούς σε αρχαία μνημεία, αγάλματα, πέτρινους τοίχους, πεζόδρομους, πλατείες, παγκάκια.

Θες, παιδί μου, να εκφραστείς; Κανένα πρόβλημα. Πάρε τα σπρέι σου και κάνε το αυτοκίνητο του μπαμπά σου, της μαμάς σου, το δικό σου ενδεχομένως, «καινούργιο»! Να το βλέπουμε να κόβει βόλτες στην Αθήνα, να το χαιρόμαστε κι εμείς.

Επίσης σε ενοχλεί το λευκό ή το γκρίζο χρώμα των τοίχων και θεωρείς υποχρέωσή σου να το «σπάσεις» με τις εμπνεύσεις σου; Κανένα πρόβλημα επίσης, έχω ιδέα σούπερ! Αντί να κάνεις «γκράφιτι» στους παρόδιους τοίχους και να βλέπω εγώ καθημερινά, στη Βουλιαγμένης ας πούμε, τα «αριστουργήματά» σου, ξεκίνα από το σπίτι σου και κάν’ το επίσης «καινούργιο» μέσα έξω. Και μετά συνέχισε με τα σπίτια των συγγενών σου, του παππού, της θείας σου και των ξαδέλφων σου. Κι επειδή θες, ντε και καλά, να βλέπουμε τη «δουλειά» σου, να απολαμβάνουμε τις «εμπνεύσεις» σου, κάνε μια ανακοίνωση και πες: «Εγώ ο Κώστας τάδε, σας ενημερώνω ότι έχω κάνει κάτι πολύ ωραία γκράφιτι στο σπίτι μου, και περάστε να δείτε τη δουλειά μου». Να έρθουμε. Όλοι. Αν είναι να σε «χάσουμε» από τους δρόμους, να έρθουμε. Και μια και δυο και τρεις φορές. Όσες χρειαστούν τέλος πάντων…