Τα καλοκαίρια και οι διακοπές μάς παραδίδουν… άλλους ανθρώπους στη μελαγχολία του φθινόπωρου. Ο λόγος είναι απλός: η καλοκαιρινή μαθητεία στο φως και η γοητεία των βυθών είναι μεθυστικές. Αυτή την υπεροχή της νεανικής ζωής που επενδύει μπόλικη φαντασία και υπερβολικό συναίσθημα στην πραγματικότητα, αφηγούνται μέσα από 13 επιστολές δυο νεαρές, ωστόσο προικισμένες, συγγραφείς: η Μαίρη Γεωργίου και η Στέργια Κάββαλου. Πρόκειται για ένα αφήγημα που εξελίσσεται μέσα από την αλληλογραφία δυο σύγχρονων νεαρών κοριτσιών, τα οποία ξεκινούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές κουβαλώντας στις αποσκευές τους προκάτ – μάλλον – νευρώσεις… Οι εντυπώσεις τους, ο προσωπικός τρόπος του βιώματος, η ιδιαίτερη ματιά πάνω στην τρέχουσα ζωή που τις περιβάλλει, μας κρατούν το ενδιαφέρον σ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.

Τα καλοκαίρια και οι διακοπές μάς παραδίδουν… άλλους ανθρώπους στη μελαγχολία του φθινόπωρου. Ο λόγος είναι απλός: η καλοκαιρινή μαθητεία στο φως και η γοητεία των βυθών είναι μεθυστικές. Αυτή την υπεροχή της νεανικής ζωής που επενδύει μπόλικη φαντασία και υπερβολικό συναίσθημα στην πραγματικότητα, αφηγούνται μέσα από 13 επιστολές δυο νεαρές, ωστόσο προικισμένες, συγγραφείς: η Μαίρη Γεωργίου και η Στέργια Κάββαλου. Πρόκειται για ένα αφήγημα που εξελίσσεται μέσα από την αλληλογραφία δυο σύγχρονων νεαρών κοριτσιών, τα οποία ξεκινούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές κουβαλώντας στις αποσκευές τους προκάτ – μάλλον – νευρώσεις… Οι εντυπώσεις τους, ο προσωπικός τρόπος του βιώματος, η ιδιαίτερη ματιά πάνω στην τρέχουσα ζωή που τις περιβάλλει, μας κρατούν το ενδιαφέρον σ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ωστόσο, το στοίχημα στη λογοτεχνία αρχίζει όταν κλείνει το βιβλίο. Εκεί αναμετριέται το κείμενο με τον αναγνώστη, αλλά και με την ίδια του την ύπαρξη. Έχοντας κατακτήσει ένα ενιαίο αφηγηματικό ύφος που ξέρει να κρατά το ενδιαφέρον, κυρίως με την ικανότητά τους να φωτίζουν τον πολύπλευρο και απαιτητικό κόσμο της νεότητας, τα δυο κορίτσια καταφέρνουν να στρέψουν την προσοχή μας σ’ αυτό που υπάρχει δίπλα μας, αλλά στεκόμαστε μακριά του, και που είναι η άλλη όψη των πραγμάτων που ζητά τον δικό της ζωτικό χώρο, τις δικές της ευκαιρίες, την ευχή και την κατάρα της δικής της αυθυπαρξίας. Οι αγωνίες και η εσωτερικότητα ενός δύσκολου παρόντος αποτυπώνονται μέσα από αυτά τα 13 κείμενα – επιστολές δυο νεαρών φωνών που μοιάζουν απελευθερωμένες από τις αγκυλώσεις του παλιού κόσμου, αν και στην τελευταία επιστολή ο Νοέμβρης του Πολυτεχνείου λειτουργεί περισσότερο σαν αξεσουάρ· κάτι σαν φούστα – μπλούζα…