Του Παναγιώτη Τσόγκα

Του Παναγιώτη Τσόγκα

Σε τούτη εδώ τη χώρα, συνηθίζεται η υπεροχή ενός ατόμου πάνω σε ένα άλλο ή μιας ομάδας κοινωνικής ή άλλης πάνω σε μια άλλη, να εκφράζεται με σεξουαλικού τύπου υπονοούμενα. «Καθρέφτης» αυτής της τάσης είναι φυσικά και το γήπεδο, καθώς το ποδόσφαιρο είναι ένα παλλαϊκό κοινωνικό φαινόμενο.

Για παράδειγμα, ίσως τη μεγαλύτερη αθλητική επιτυχία της ιστορίας μας, την πανηγυρίσαμε με τα συνθήματα: «Είναι βαριά η π… του Τσολιά» ή το αλησμόνητο «πάρε μου μια π… πριν να φύγω, Λουίς Φίγκο, Λουίς Φίγκο». Το απίστευτο και το αστείο είναι σε αυτή την περίπτωση, ότι οι γυναίκες φίλαθλοι της Εθνικής ήταν πρώτες στη φωνή μέχρι… ξελαρυγγιάσματος.

Στο «Γ. Καραϊσκάκης» πριν από μερικές ημέρες, δύο συνθήματα κυριολεκτικά έκλεψαν την παράσταση στην νίκη του Ολυμπιακού επί της Ντόρτμουντ. «Έτσι γ… αυτοί που σας χρωστάνε» και «Βάλτε όλο το δάνειο στον κ…». Ακόμη και οπαδοί άλλων ομάδων μειδίασαν και έκαναν χαβαλέ στους Γερμανούς με αυτά τα συνθήματα.

Επί της ουσίας βέβαια -για να πάμε και στα σοβαρά- η Μέρκελ και ο γερμανικός-ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι εκείνοι που κραυγάζουν εδώ και μήνες προς τη χώρα μας: «Έτσι γ… αυτοί που τους χρωστάτε». Και αυτοί δεν το φωνάζουν μόνον. Το… πράττουν σε οικονομικοπολιτικό επίπεδο.

Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί συνεχώς επιδιδόμαστε σε τέτοιους είδους αντιδράσεις ως νεοέλληνες, που επί της ουσίας δεν προσφέρουν κάτι. Ρέπουμε ως κοινωνία σε μία τάση να κοιτάζουμε πάντα το κοντόφθαλμο και το άμεσο και όχι το μέλλον. Το δέντρο και όχι το δάσος. Μας έχει κοστίσει αυτό σε όλα τα επίπεδα εδώ και 36 χρόνια και δε λέμε να το αποβάλλουμε από πάνω μας. Πρόκειται για εκτόνωση και παραδοσιακό ελληνικό χαβαλέ ή για κουτσαβακισμό του χειρίστου είδους; Πρόκειται για έναν αριστοφανισμό που κουβαλάμε ανά τους αιώνες ή για επίδειξη ψευτομαγκιάς.

Ας το ψάξουμε καλύτερα μέσα μας, σαν κοινωνία. Μπορούμε να καμαρώνουμε για πολλά πράγματα ως χώρα. Έστω κι έτσι! Ακόμη και σήμερα! Ο χαβαλές βέβαια, ακόμη και στα δύσκολα, είναι στοιχείο του χαρακτήρας μας ως κοινωνία. Και ορισμένες φορές μας κρατάει και… όρθιους.