Σε αυτό το βιβλίο της η σπουδαία ελληνίστρια ασχολείται με τις αναμνήσεις. Για την ακρίβεια, με τον τρόπο με τον οποίο αυτές αναδύονται από τα βάθη του προσωπικού – και πραγματικού – χρό­νου στην επιφάνεια δίχως αυτό να συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη αφορμή ή με το περιεχόμε­νό τους. Πρόκειται για αναμνήσεις εντυπωσιακά αυθαίρετες, που μοιάζουν με ανακαλύψεις του χρόνου έτσι όπως εμφανίζονται στα τελευταία χρόνια του βίου της συγγραφέως.

Μετάφραση: Άννυ Σπυράκου 

Εκδόσεις: Συνάψεις 

Σελ.: 122 

Σε αυτό το βιβλίο της η σπουδαία ελληνίστρια ασχολείται με τις αναμνήσεις. Για την ακρίβεια, με τον τρόπο με τον οποίο αυτές αναδύονται από τα βάθη του προσωπικού – και πραγματικού – χρό­νου στην επιφάνεια δίχως αυτό να συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη αφορμή ή με το περιεχόμε­νό τους. Πρόκειται για αναμνήσεις εντυπωσιακά αυθαίρετες, που μοιάζουν με ανακαλύψεις του χρόνου έτσι όπως εμφανίζονται στα τελευταία χρόνια του βίου της συγγραφέως. Στον σύντομο πρόλογό της, προσπαθώντας να απομονώσει αυ­τό το συγκεκριμένο είδος ανάμνησης, ξεκαθαρίζει πως δεν υπάρχει καμιά σύνδεση ή σχέση με την ανάμνηση του χαμένου χρόνου, όπως αριστουρ γη ματικά πραγματεύεται στο έργο του ο Προυστ. Στην περίπτωσή της έχουμε περιστατικά του δικού της ιστορικού χρόνου, τα οποία κάνουν την εμφάνισή τους στον παρόντα χρόνο με αφορμή μια μυρωδιά ή μια λέξη. Έτσι επαναβιώνεται το παρελθόν δημιουργώντας μια νέα αντίληψη του χρόνου και της «αθανασίας» του. Μια σειρά από ιστορίες του παρελθόντος, οι οποίες εμφανίστη­καν στην επιφάνεια του χρόνου, γίνονται η αφορ­μή έντονου προβληματισμού που, παρότι απο-φεύγει τη μεταφυσική θρησκευτική προσέγγιση, παραμένει στο σκεπτικό ότι πιθανόν να υπάρχει και κάτι άλλο σε αυτή την πολύπλοκη σχέση μας με τον χρόνο, που δεν κατανοούμε ή δεν μπορού­με να έχουμε μια πλήρη εικόνα του. Έτσι, πέρα από τον χρόνο με τον οποίο αναπτύσσουμε σχέ­σεις κατανόησης, μήπως υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος που δεν τον αντιλαμβανόμαστε – ξένος, διαφορετικός; 

Ξενοφών Μπρουντζάκης