Μέσα σε όλα όσα ζούμε έχουμε και τις διαμάχες που λαμβάνουν χώρα στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, που βιώνει κι αυτό με τη σειρά του τις επιπτώσεις των ευρύτερων εκπτώσεων της τρέχουσας συγκυρίας, πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών, ηθικών, πολιτισμικών.

Έτσι, η θεατρική παράσταση Corpus Christi και ό,τι αυτή πραγματεύεται μέσα στα όρια των καλλιτεχνικών αναζητήσεων, έχει γίνει αντικείμενο πολεμικής μεταξύ ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητων Ελλήνων, Χρυσής Αυγής, θρησκευτικών ομάδων. «Προοδευτικοί» εναντίον «σκοταδιστών», «χριστιανοί» και «έλληνες» εναντίον «ανθελλήνων».

Η ίδια η παράσταση μάλλον έχει έρθει σε δεύτεροι μοίρα, ενώ στο προσκήνιο τρέχει η σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων ή μάλλον μια διαμάχη με μικροκομματική στόχευση, πρωτίστως, όπου ο καθένας προσπαθεί να συσπειρώσει το «ποίμνιό» του.

Οι "ελληναράδες" μαζεύουν «κουκιά» από κατηγορίες ανθρώπων που είναι εκτεθειμένοι στην άγνοια, και τον φόβο. Αν με μια παράσταση «προσβάλλεται» η επίσημη θρησκεία και οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτή είναι ένα θέμα προς εκτεταμένη συζήτηση( το οποίο εμπίπτει στη συζήτηση για τα όρια ή μη της τέχνης) που μέχρι σήμερα όμως έχει αξιοποιηθεί κυρίως για πολιτική εκμετάλλευση ή προοδευτικές πομφόλυγες.
Από την άλλη εκείνοι που κάνουν τα κηρύγματα προοδευτικότητας, υπό το άγχος να αναδείξουν πτυχές τους που μπορεί να διασώζουν κάτι από το προφίλ τους (βλ. ΔΗΜΑΡ, η οποία εναγωνίως ψάχνει τρόπους να αναδείξει το γεγονός ότι διαχωρίζεται από την ΝΔ- στο επίπεδο των αξιών –   με την οποία έχει εναγκαλιστεί ασφυκτικά στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης), καλό είναι να δουν το συνολικότερο πλαίσιο. Δεν μπορείς να μιλάς για πρόοδο και να καταδικάζεις το σκοταδισμό και τον Μεσαίωνα, όταν στηρίζεις μια πολιτική η οποία καταδικάζει τεράστια τμήματα της κοινωνίας στο κυνήγι της μέρα με τη μέρα επιβίωσης, όπου μοιραία, θεωρητικές αναζητήσεις δεν έχουν θέση.