Η… ιδέα για την εγκατάλειψη των ελλη­νικών νησιών με πληθυσμό λιγότερο των 150 κατοίκων που – κατά κάποιον τρόπο – έπεσε στο τραπέζι των συνο­μιλιών που πραγματοποιεί η ελληνική κυβέρνη­ση (των τριών) με τους υπαλλήλους των πιστωτών (τρόικα) θα μπορούσε να αποδοθεί και στον λογιστικό ζήλο κάποιου γιάπη των Βρυξελλών ή του ΔΝΤ, ο οποίος βλέπει μπροστά του μόνο αριθ­μούς. 

«Από νομικής απόψεως πρέπει η κατοχή (των νησιών) να έχει τεκμηριωθεί και η κυριότητα των κατεχομένων νησιών να έχει μεταβιβαστεί με μία Συμφωνία. Από τα νησιά που ήταν στις 13 Φε­βρουαρίου 1914 υπό ελληνική κατοχή, τα Θάσος, Ευστράτιος, τα Ψαρά και η Κρήτη ανήκουν στην Ελλάδα. Συνεπώς τα νησιά που δεν έχουν κατα­ληφθεί στη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου από την Ελλάδα ανήκουν στον διάδοχο της Οθω­μανικής Αυτοκρατορίας, την Τουρκία. Επί των πα­ρακείμενων νησιών που μένουν εκτός των νήσων που δίδονται στην Ελλάδα βάσει του Άρθρου 12 της Συνθήκης της Λωζάννης, δηλαδή των νήσων Ζουράφα, Σπαλματόρι, Οινούσσα, Φούρνοι και των βραχονησίδων γύρω από την Κρήτη, νομικά συνεχίζεται η κυριαρχία της Τουρκίας».
 
Σύμφωνα με το «έγγραφο Ατές»:
«Για να μπορέσει η Ελλάδα να μετατρέψει όλο το Αιγαίο σε μία ελληνική λίμνη, πρέπει να οικει­οποιηθεί ακριβώς αυτές τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται υπό τουρκική κυρι­αρχία. Κατά συνέπεια η κρίση των Ikizce / Kardak [Ίμια] στις αρχές του έτους 1996 προέκυψε γι’ αυτόν τον λόγο. Με την κρίση των βραχονησίδων εξαιτίας της προβολής δικαιωμάτων εκ μέρους της Ελλάδας επί άνω των 100 νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που βρίσκονται σήμερα υπό τουρ­κική κυριαρχία στο Αιγαίο, έχει έλθει στην επικαι­ρότητα το πρόβλημα των “διαφιλονικούμενων νησιών’’. Η απόφαση που θα ληφθεί για την κυ­ριότητα των βραχονησίδων Ikizce θα ισχύσει και για τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις.