Φαίνεται τελικά ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιλήφθηκε την ανάγκη λογοτεχνικού συμβούλου. 

Σε βάθος χρόνου μάλιστα, με στοιχειώδη λογοτεχνική επάρκεια και τη συναφή επιλεκτική κρίση, μπορούν να έχουν ακόμα μεγαλύτερο κέρδος από καλές συναναστροφές. Αρκεί να ξέρεις ποιον έχεις στο τραπέζι σου – και αυτό είναι ζήτημα παιδείας. Ο Τσώρτσιλ, αμετανόητος νοσταλγός της βρετανικής αυτοκρατορίας, είχε περί πολλού τον Κίπλινγκ, οπότε ο πρώτος εργατικός πρωθυπουργός της Αγγλίας και πιο προοδευτικός, ο Κλίμεντ Άτλι, μπορούσε να φτάσει ώς τον Μπέρναρντ Σω. Στη μεταπολεμική εποχή ο Αντενάουερ μετέγραφε στην πολιτική του ατζέντα (με ορνιθοσκαλίσματα εννοείται) κάτι από την πνευματικότητα του Τόμας Μαν, ενώ ο Ντε Γκωλ στηριζόταν συναλλήλως στον Ρεϊμόν Αρόν και στον Αντρέ Μαλρό. Ο Παλμίρο Τολιάτι και ο Μορίς Τορέζ (ηγέτες των Κ.Κ. Ιταλίας και Γαλλίας αντιστοίχως) αναφέρονταν στον Αντόνιο Γκράμσι και τον Λουί Αραγκόν. Ο Καραμανλής πάλι (ο παλαιός) είχε για πνευματικό του θεματοφύλακα τον βραχύσωμο Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Φυσικά, για να αντικρίσεις κατάματα έναν συγγραφέα υψηλού αναστήματος, απαιτείται να έχεις κι εσύ κάποιο ανάστημα, μικρότερο ίσως, αλλά όχι σπιθαμιαίο – έτσι ο καθένας φτάνει όπου μπορεί να φτάσει.