Τι κι αν η κυβερνητική συνοχή τρίζει συνεχώς; Τι κι αν ο πρωθυπουργός εξαρτάται πλέον, και πρακτικά, από την κοινοβουλευτική στήριξη της ΔΗΜΑΡ; Τι κι αν οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις… συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ωχριούν μπροστά στους εμφυλίους που έχουν ξεσπάσει στους εσωκομματικούς κόλπους των τριών συνεταίρων;

Όµηροι ενός φορολογικού νομοσχεδίου που θα επιβά­λει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – παρά τις όποιες προσπάθειες επικοινωνιακής διάσωσής του – την απο­μύζηση των συνήθων υπόπτων… πάλαι ποτέ μεσαίων στρωμάτων που τροφοδοτούν σήμερα τις τάξεις των νεόπτωχων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνι­κή συνοχή.
 
Όµηροι των εξωφρενικών προαπαιτούμενων των ξένων πιστωτών, τα οποία – δεδομένης της γραμμής «μη δι­απραγμάτευσης» – θα τηρήσουν, θέλοντας και μη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική κυριαρχία. Όμη­ροι μιας στρατηγικής επιλογής την οποία καλούνται να προασπιστούν μέχρι τέλους σε μια απέλπιδα προσπά­θεια να «περισώσουν ό,τι μπορούν» από τη μαζική φυ­γή των ψηφοφόρων τους την ώρα που αρχίζουν να νι­ώθουν στον σβέρκο τους την καυτή ανάσα της κάλπης.
 
Πάνω από όλα, όμως, οι τρεις εταίροι είναι όμηροι των πεποιθήσεων και των φόβων τους. Πρώτα της πεποί­θησης ότι μοναδικός δρόμος ήταν αυτός της υποταγής στους εταίρους – δανειστές μας. Και ύστερα του φό­βου που τους κυρίευσε όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι ενδεχομένως να υπάρχει άλλος δρόμος… ο οποί­ος όμως οδηγεί στον δικό τους πολιτικό αφανισμό. Γι’ αυτό και, παρά το αντάρτικο στο εσωτερικό της Ν.Δ., παρά την άτακτη «εκκένωση» του βυθιζόμενου ΠΑΣΟΚ και παρά την άτυπη – αλλά ουσιαστική – διάσπαση της ΔΗΜΑΡ, οι τρεις αρχηγοί κάνουν την… πάπια, τονίζο­ντας με κάθε ευκαιρία ότι η συμμαχία «αντέχει». Συγ­χαρητήρια. Το μόνο που απομένει τώρα είναι να δούμε πόσο ακόμη θα τους αντέξει ο ελληνικός λαός.