Τον γύρο του Διαδικτύου κάνει τις τελευταίες μέρες μια φωτογραφία με την Αθήνα στολισμένη, ολόφωτη, με τα πεζοδρόμιά της γεμάτα κόσμο και με τα μαγαζιά της στολισμένα με δεκάδες λαμπιόνια.

Από τον ιστότοπο του μουσείου κάποιος την πήρε και την ανέβασε στον διαδικτυακό του «τοίχο». Από εκεί και πέρα έγινε ανάρπαστη. Εκατοντάδες τα «μου αρέσει», δυο χιλιάδες περίπου οι αναδημοσιεύσεις μέσα σε λίγες μέρες, πολλά τα σχόλια, που μιλούσαν κυρίως για νοσταλγία.

Όμως οι πιο πολλοί που διάλεξαν να ποστάρουν αυτήν τη φωτογραφία στους «τοίχους» τους το 1960 δεν είχαν καν γεννηθεί ή ήταν ακόμα μωρά. Δεν μπορεί λοιπόν να θυμούνται βόλτες σε καμιά παρόμοια Αιόλου. Από κάτι άλλο πρέπει να πηγάζει αυτή η προτίμηση που έδειξαν στη φωτογραφία του Μπαλάφα και όχι από νοσταλγία, που είναι ένας πόνος ο οποίος οφείλεται στη λαχτάρα του γυρισμού.
Μάλλον φταίει που, στην εποχή της κρίσης και με όλα τα προβλήματα στο «κόκκινο», παρόμοιες εικόνες μας φαίνεται πως συμβολίζουν μια εποχή γεμάτη φως και ελπίδα, μια εποχή ανόδου. Δεν είναι όμως έτσι.

Μπορεί η ωραία φωτογραφία να μας θυμίζει παλιά αμερικανική ταινία, αλλά ούτε τότε ήταν όλα «χολιγουντιανά». Ειδικά σε τούτη τη χώρα. Υπήρχαν, όπως και τώρα, πολλά προβλήματα και ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, στα οποία δεν έχουμε κανέναν λόγο να επιστρέψουμε. Αν κάτι πραγματικά θα έπρεπε να παραμείνει όπως και τότε, είναι τα κτήρια δεξιά και αριστερά του δρόμου, που είτε έχουν γκρεμιστεί είτε έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και καταστρέφονται.

Τα φώτα και τη διάθεση για εορτασμούς που αποπνέει η φωτογραφία μπορούμε να τα ξαναβρούμε. Αυτά τα ωραία παλιά σπίτια, όμως, που φωτίζουν την Αθήνα πολύ περισσότερο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια μπροστά τους, προκαλούν θλίψη. Διότι η πόλη μας είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στον κόσμο που το κέντρο της έχει εγκαταλειφθεί από τόσο πολλούς, για τόσο πολλά χρόνια.