Στις τελευταίες του ποιητικές συλλογές, ο Ντίνος Σιώτης έμοιαζε να απομακρύνεται διακριτά από το ίδιο του το ποιητικό παρελθόν· όχι για να το απαρνηθεί, όπως ίσως βιαστικά οδηγηθεί στο να συμπεράνει κανείς. Κάθε άλλο!

Στις τελευταίες του ποιητικές συλλογές, ο Ντίνος Σιώτης έμοιαζε να απομακρύνεται διακριτά από το ίδιο του το ποιητικό παρελθόν· όχι για να το απαρνηθεί, όπως ίσως βιαστικά οδηγηθεί στο να συμπεράνει κανείς. Κάθε άλλο! Έχοντάς το αφομοιώσει, επιχείρησε μια νέα έξοδο στο ποιητικό του τοπίο. Με απλά λόγια, προχώρησε αφήνοντας πίσω του το κεκτημένο – πράγμα δύσκολο, επώδυνο και τολμηρό. Ο Σιώτης σταθερά, αλλά όχι εκβιαστικά, μας εισήγαγε σε μιαν άλλη ποιητική προσέγγιση του κόσμου, διαφορετική από αυτήν που παραδοσιακά υιοθετεί το ποίημα στοχεύοντας στην υπέρβαση της πραγματικότητας. Η νέα του ποίηση, στο τελευταίο του βιβλίο με τον τίτλο «Εκεί έξω», έχει την αμεσότητα της ματιάς εκείνης που δεν αναζητά την εκζήτηση για να ξεχωρίσει, κοιτά το προφανές, το ευδιάκριτο και το προσεγγίζει απλά – όχι απαξιωτικά, σαν κάτι κοινότοπο. Μοιάζει με ποιητή – ρεπόρτερ που καταγράφει αυτό που υπάρχει, το γεγονός – δεν το εφευρίσκει, δεν αναλύεται σε συναισθηματισμούς, ούτε εγκλωβίζεται σε ιδεοληψίες. Απλώς το καταγράφει, με τέτοια ενάργεια και βαθύτητα, που σε ξαφνιάζει. Να μια πολύτιμη ιδιότητα της ποίησης: το ξάφνιασμα! Το ιδεατό με το πραγματικό συνυπάρχουν αρκετές φορές μέσα στον φυσικό παραλογισμό της καθημερινότητας, καθιστώντας την απρόβλεπτα ανατρεπτική. Στην ποίηση του Σιώτη, όλα κρατούν μια διακριτή απόσταση από τη θέρμη της εσωτερικότητάς τους. Η ψυχρότητα έρχεται σαν κυνικός καταλύτης απέναντι στο συναίσθημα. Η έκπληξη είναι συγκρατημένη και η αφήγηση δεν κοιτά τα ουράνια, αλλά ίσα μπροστά της, επιζητώντας την επι-κοινωνία κι όχι την απομόνωση. Ο ποιητικός λόγος τρέχει στους δρόμους, ταξιδεύει, αισθάνεται, τρυπώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, είναι μαλακός, δεν κόβει, δεν ματώνει, δεν συγκινεί, συνομιλεί με τον αναγνώστη, δεν κρατά αποστάσεις ή πόζες αυτοθαυμασμού, αλλά ζει μαζί με τον καθημερινό άνθρωπο στο βλέμμα του, με τις αδυναμίες του, με τις περιπλανήσεις του, με τα αισθήματά του. Θα τολμούσε κανείς να πει ότι ο Σιώτης κοιτά σαν συγγραφέας και γράφει σαν ποιητής.