Εγκλωβισμένοι απελπιστικά στον θλιβερό μας μικρόκοσμο, σε αυτό των κομματικών συγκρούσεων για την ανακατανομή της εξουσίας υπό το πρόσχημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και των γνωστών ευγενών ιδεών που προτάσσονται πάντα ως στάχτη στα μάτια του κόσμου…

Εγκλωβισμένοι απελπιστικά στον θλιβερό μας μικρόκοσμο, σε αυτό των κομματικών συγκρούσεων για την ανακατανομή της εξουσίας υπό το πρόσχημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και των γνωστών ευγενών ιδεών που προτάσσονται πάντα ως στάχτη στα μάτια του κόσμου, δεν συμμετέχουμε, ως έπρεπε – βεβαίως με τι προσόντα θα αναρωτιόταν ο στοιχειωδώς λογικός πολίτης –, στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη. Η ελληνική χρεοκοπία, που στο εσωτερικό της χώρας έχει λάβει βιβλικές διαστάσεις – μέσα στο πνεύμα της εθνικής υπερβολής που μας βαραίνει –, είναι μια ελάχιστη λεπτομέρεια της συνολικής κρίσης που μαστίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μέσα σε αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη με λανθασμένες εκτιμήσεις του παρελθόντος, διαστρεβλώσεις της νομισματικής της ένωσης, αλλά και εθνικές σκοπιμότητες, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία, η οποία παίζει ηγεμονικό ρόλο σε όλη αυτή την ιστορική συγκυρία. Σήμερα στη Γερμανία εξελίσσεται μια έντονη συζήτηση σε θέματα που σχετίζονται με το ευρώ, την Ευρωζώνη και εν τέλει τον ρόλο της ίδιας στα τεκταινόμενα. Η Γερμανία δεν μπορεί να κρύψει ότι πίσω από αυτή την ιστορία υποθάλπει την πάντα παρούσα φιλοδοξία της να ηγεμονεύσει τελικά στην Ευρώπη. Η σκέψη ότι αυτά που δεν πέτυχε η Γερμανία στους δυο περασμένους Παγκοσμίους Πόλεμους μπορεί να τα επιτύχει τώρα, είναι υπαρκτή. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα, σημειώνει ο Γερμανός συγγραφέας. Τέλος πάντων, στη μελέτη αυτή δεν υπάρχει η νεο-οργή ούτε η νεο-αγανάκτηση, οι κυρίαρχες μόδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ευρώ – που πολύ πρόθυμα κάποιοι οικονομολόγοι της εγχώριας αγοράς βιάστηκαν να καταδικάσουν εσχατολογώντας – δεν βρίσκεται σε αδυναμία σε σχέση με τα άλλα παγκόσμια νομίσματα. Ένα ακόμα αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η κρίση αυτή δεν αφορά αποκλειστικά την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κρίση ευρωπαϊκών κρατικών χρεών, αλλά πρόκειται για μια κρίση των χρηματιστηριακών αγορών. Στο βιβλίο, ωστόσο, υπάρχει και η κριτική απέναντι στην πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης που επέβαλε η Γερμανία διά της περιλάλητης καγκελαρίου της. Η κρίση, αποφαίνεται ο συγγραφέας, είναι λάθος να αντιμετωπίζεται με την πολιτική της αυστηρής λιτότητας, η οποία, αντί να τη θεραπεύει, την επιδεινώνει. Το ευρώ δεν έχει παρά μια επιλογή: να ενδυναμωθεί, γιατί απλά το ευρώ δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση.