Λογικό είναι σε ένα περιβάλλον ελληνικής κατάρρευσης και τουρκικής ανάπτυξης να βρίσκονται πολύ εύκολα ένθερμοι θιασώτες του τουρκικού αναπτυξιακού και οικονομικού μοντέλου.

«Θεωρία Πολέμου»: το προφητικό βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη
Υπάρχει διαδεδομένη – καθ’ ότι έχει προπαγανδιστεί μεθοδικά και εντατικά – η αντίληψη ότι η οικονομική συνεργασία αποτελεί τη μόνη οδό άμβλυνσης και τελικά επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Υπό αυτήν την έννοια και σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η δυσμενής συγκυρία την οποία διέρχεται η ελληνική οικονομία αποτελεί τουλάχιστον μια ευκαιρία για την προώθηση της ελληνοτουρκικής οικονομικής συνεργασίας. Έστω και με την επέλαση των τουρκικών κεφαλαίων στο πλιάτσικο της ελληνικής δημόσιας (και ιδιωτικής) περιουσίας. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη τεκμηριωμένη άποψη, την οποία ίσως θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι κυβερνώντες μας, καθώς όλο αυτό το ελληνοτουρκικό οικονομικό αλισβερίσι συντελείται σε μια στιγμή καταφανούς ελληνικής αδυναμίας. Την άποψη αυτή έχει εκθέσει «προφητικά» ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του «Θεωρία Πολέμου» και ειδικότερα στο επίμετρο, όπου αναλύει τα δεδομένα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο εκλιπών και τεραστίου βεληνεκούς διανοητής, ο οποίος λοιδορήθηκε όσο λίγοι από το εκσυγχρονιστικό κατεστημένο της ισχυρής Ελλάδας, έγραφε από το 1997:
«Η ιδεολογική πίστη ότι η οικονομική συνεργασία ή διαπλοκή οδηγεί αναγκαία σε άμβλυνση γεωπολιτικών και πολιτικών αντιθέσεων δεν έχει κανένα ιστορικό στήριγμα. Αναφέρω ένα ιδιαίτερα αδρό παράδειγμα. Ανάμεσα στα 1900 και στα 1914 το γαλλογερμανικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 137%, το γερμανορωσσικό κατά 121% και το γερμανοβρεταννικό κατά 100%, ενώ περισσότερα από τα μισά τοτινά διεθνή καρτέλ παραγωγής αποτελούσαν κοινή γερμανοβρεταννική ιδιοκτησία (ένα απ’ αυτά μάλιστα παρήγε εκρηκτικές ύλες). Όλοι αυτοί οι εντυπωσιακοί ανοδικοί δείκτες δεν εμπόδισαν τις παραπάνω χώρες να εμπλακούν σε έναν από τους φονικότερους πολέμους από καταβολής κόσμου. H οικονομική συνεργασία γεννιέται καθ’ εαυτήν από οικονομικές ανάγκες και αναγκαιότητες που δεν έχουν αναγκαστική σχέση με φιλικές ή εχθρικές προθέσεις από πολιτική άποψη· συνιστά ένδειξη καλών πολιτικών σχέσεων μόνον υπό την προϋπόθεση ότι έχουν λυθεί οι τυχόν γεωπολιτικές εκκρεμότητες, δηλαδή το ζήτημα ποιος δικαιούται να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω σε ποιον χώρο. Και όπως τα δεδομένα της οικονομικής συνεργασίας διόλου δεν καθορίζουν νομοτελειακά (αν και επηρεάζουν συχνά) τη διαμόρφωση και την άσκηση μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής, έτσι δεν την καθορίζει αναγκαστικά ούτε η μορφή και το ποιόν του εσωτερικού καθεστώτος».