Ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ («Τρεις ήρωες», «The fighter») παραμένει κάτι σαν ένα κρυφό, αλλά δυνατό χαρτί της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που πάντα πέφτει στο τραπέζι για να εμφυσήσει σπιρτάδα και προσωπικό βλέμμα σε «κουρασμένα» είδη.

Μια ρομαντική κομεντί που υπηρετεί άψογα τους κανόνες της, δημιουργώντας ταυτόχρονα χαρακτήρες με αντιφάσεις, αυτοσαρκασμό και χυμούς που θυμίζουν αληθινή ζωή. Τέτοιος είναι ο Πατ, που έχασε δουλειά και γυναίκα μετά από μια άτυχη στιγμή και τώρα βγαίνει από το ψυχιατρείο για να μαζέψει τα κομμάτια του. Τέτοια είναι και η Τίφανι, χήρα αστυνομικού που καμιά φορά πνίγει τον πόνο της στο ακατάσχετο σεξ.

Η συνάντησή τους έχει γέλιο, πονάει, και είναι απόλυτα καλοπαιγμένη από το Μπράντλεϊ Κούπερ (μέχρι τώρα, ο ρόλος της ζωής του ήταν στο “Hangover”) και ιδίως την αποκάλυψη ονόματι Τζένιφερ Λόρενς. Μπορεί οι βασικοί μηχανισμοί του στόρι να μοιάζουν απόλυτα προδιαγεγραμμένοι, όμως η ενέργεια της ταινίας σε παρασέρνει να τους απολαύσεις ως αυθόρμητους και φυσικούς.

Κάτι που ίσως να μην ισχύει για το, πιο συμβατικό του αναμενόμενου φινάλε και την άρνησή του να μείνει σε μια ατμόσφαιρα (έστω κι ελεγχόμενης) τρέλας. Ίσως αυτή να είναι η διαφορά ανάμεσα στο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ και σε έναν δημιουργό όπως ο Γουές Άντερσον, που ξέρει να μένει δίπλα στους ήρωές του μέχρι τέλους.