Tο ΡΚΚ… υπακούει ακόμη στον φυλακισμένο από το 1999 ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Η Άγκυρα όμως θα… υπακούσει στη φωνή της «αυτοσυντήρησης», που της επιβάλλει, ίσως πρώτη φορά με ρεαλιστικούς όρους, μια πιο συμβιβαστική στάση στο Κουρδικό;

Ώρα αποφάσεων
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα ίσως έχει πρώτη φορά «ρεαλιστικό συμφέρον» στην εξεύρεση έστω και ενός «ελάχιστου» κοινού τόπου με τους Κούρδους της Τουρκίας. Όσο περνάει ο καιρός οι εξελίξεις, τόσο στο εσωτερικό της όσο και στο εξωτερικό, την πιέζουν να πάρει ορισμένες αποφάσεις.
• Από τη μια, οι πολιτικές (προεδρικές) φιλοδοξίες του Ερντογάν τον υποχρεώνουν να αναθερμάνει τη σχέση του με τους Κούρδους ψηφοφόρους.
• Από την άλλη, η παρατεταμένη κρίση στη Συρία και οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή τον φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση έναντι των Κούρδων της Τουρκίας αναγκάζοντάς τον να «πάρει πρωτοβουλίες» προκειμένου να μη βρεθεί προ δυσάρεστων τετελεσμένων.
Η «αναπάντεχη» συμμαχία των Κούρδων της Συρίας με τον Άσαντ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο δημιουργίας άλλης μιας «αυτόνομης» κουρδικής περιοχής στα σύνορα της Τουρκίας, ενώ άνοιξε παράλληλα έναν «διάδρομο» στρατηγικής σημασίας για το ΡΚΚ, ο οποίος του επέτρεψε να εξαπολύει επιθέσεις σε τουρκικό έδαφος.
Όλα αυτά την ώρα που η Άγκυρα είχε ήδη επιλέξει να στρατευτεί πίσω από το Αρμπίλ (πρωτεύουσα του αυτόνομου Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ) στη διαμάχη του με τη Βαγδάτη προκειμένου να «επωφεληθεί» των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής, αλλά και για να μπορεί να ασκεί την απαραίτητη «επιρροή» στην τοπική κυβέρνηση.

Η ώρα της απόδειξης
 
Το κατά πόσον η Άγκυρα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της έναντι του ΡΚΚ μένει να φανεί… Εξάλλου, ακόμη και αν δεν προχωρήσει σε κάποια εξαιρετικά προκλητική ενέργεια κατά των Κούρδων μαχητών, μένει να αποδείξει το πιο δύσκολο από όλα: ότι έχει πραγματικά την πρόθεση να αναγνωρίσει ως «ίσους» τους Κούρδους της Τουρκίας. Και, κυρίως, να προσδιορίσει με πειστικό τρόπο τι σημαίνει ακριβώς αυτή η… «ισότητα». Δύσκολα πράγματα…