Το «όχι» του κυπριακού λαού βρήκε και την ελληνική Αριστερά σε κατάσταση σύγχυσης, μουδιάσματος, έκπληξης, αιφνιδιασμού, νευρικότητας. 

Το «όχι» του κυπριακού λαού βρήκε και την ελληνική Αριστερά σε κατάσταση σύγχυσης, μουδιάσματος, έκπληξης, αιφνιδιασμού, νευρικότητας. Η ελληνική Αριστερά στο σύνολό της δεν είχε προετοιμαστεί γι’ αυτήν την εξέλιξη, καίτοι την ευχόταν. Δεν είχε πρόταση. Έμεινε αμήχανη, την ώρα που χρειαζόταν πυγμή και καθαρότητα. Οι ερμηνείες της, οι κινητοποιήσεις της, οι πρωτοβουλίες της, οι αναλύσεις της, οι δηλώσεις της δεν ήταν αντίστοιχες του βάθους και της σημασίας αυτής της απόφασης.
Έδειξε, για μία ακόμη φορά, ότι στην πράξη η διεύθυνση ενός Κινήματος, η καθοδήγηση ενός λαού, η διαχείριση ενός πολιτικού προσωπικού που έκανε την υπέρβασή του είναι υπόθεση υψίστης πολιτικής εγρήγορσης και συνειδητότητας. Είναι το μέγιστο στρατήγημα και διακύβευμα συνάμα.
Στην Ελλάδα δεν οργανώθηκαν λαϊκές κινητοποιήσεις αντίστοιχες αυτών που έζησε για το Κυπριακό το ύστερο μετεμφυλιακό κράτος, τότε που η Αριστερά, παρά τα πάθη και τις μαζικές ανθρώπινες απώλειες του ανθού των μελών της, είχε όραμα, ελπίδα, σχέδιο αλλαγής. Η σημερινή της αμηχανία είναι σύμπτωμα κρίσης που «θα πληρωθεί» ανάλογα με τις εξελίξεις και την πορεία επιδείνωσης της κυπριακής κοινωνίας.
Τα ερωτήματα και τα αδιέξοδα του κυπριακού ζητήματος θα χρειαστούν απαντήσεις, πειστικές και αντίστοιχες της ελληνικής υπόθεσης. Τα λοιπά κόμματα, και το ΚΚΕ, μάλλον φοβήθηκαν αυτήν την εξέλιξη, τρόμαξαν, αναδιπλώθηκαν και χωρίς πρόταση και πρωτοβουλίες κράτησαν περιθωριακή στάση στα γεγονότα.
Το ελληνικό πολιτικό τόξο συλλήβδην έμεινε πίσω από τις εξελίξεις. Το γεγονός ότι ο Λαός και το Κίνημα δεν έδειξαν την αλληλεγγύη που έπρεπε, δεν εκδήλωσαν τα συναισθήματα συμπαράστασης προς τον ομοιοπαθή κυπριακό λαό, σημαίνει ότι το μνημόνιο και η ψυχολογική του διαχείριση έχουν ενισχύσει την κοινωνική εσωστρέφεια και την αναδίπλωση μέσω της διάχυσης του φόβου και της αβεβαιότητας για το μέλλον.
Γι’ αυτό δεν μπορούμε να εγκαλούμε τους λαούς του Νότου που κινητοποιήθηκαν περισσότερο από τους δύο λαούς του Ελληνισμού. Πάει καιρός που έχουμε υποστηρίξει ότι στο ιδεολόγημα της αιτιολογίας της κρίσης έχουμε ηττηθεί από την υπεύθυνη γι’ αυτήν πλευρά. Η κυρίαρχη τάξη και η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή έχουν αντιστρέψει τις αιτίες με αστήρικτες, αναληθείς και πάγιες νεοφιλελεύθερες αιτιολογίες. Η επιτυχημένη μνημονιακή δημοσιολογία έχει δυσφημήσει πολιτικές και πρόσωπα, αντλώντας επιχειρήματα από το απέραντο οπλοστάσιο της συστημικής παραπλάνησης.

Το ισχυρό «χαρτί»
Το πάθημα όμως της Κύπρου είναι και μήνυμα προς όλους τους λαούς, τα Κινήματα, τις πολιτικές τεχνοδομές, προς την Αριστερά κυρίως. Το ισχυρό «χαρτί» της επαναδιαπραγμάτευσης με απειλή την κατάρρευση των συστημικών χρηματοοικονομικών, δομικών και θεσμικών συνεξαρτήσεων, δεν θα είναι εφεξής ικανό να συνεγείρει τον λαό, την ώρα που φαινόταν ότι αποκτά ιδιαίτερη δραστικότητα. Γίνεται περισσότερο τεχνικό, εξειδικευμένο, πολύπλοκο, που δεν μπορεί να συνοψιστεί σε μια ρωμαλέα και ανατρεπτική πολιτική κίνηση. Πολύ περισσότερο που το λαϊκό φρόνημα είναι πεσμένο και το πρόγραμμα της αυτοενοχοποίησής του καλά κρατεί.
Μπορεί η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης να εκθέτει την ΟΝΕ σε σοβαρούς κινδύνους και να επιβάλλει διαχωριστικές γραμμές με τον ευρωπαϊκό Νότο, εκμεταλλευόμενη έτσι την ανταγωνιστική στρατηγική θέση της Γερμανίας στο ατελές ευρωπαϊκό νομισματικό εποικοδόμημα… Μπορεί το όραμα της νομισματικής ολοκλήρωσης, αλληλεγγύης και δίκαιης ανακύκλωσης των αναπτυξιακών πλεονασμάτων προς τον Νότο να ξεφτίζει παντελώς…
Δεν πρέπει να υποτιμηθεί, όμως, η ιστορικά αποδεδειγμένη ευπιστία ενός λαού που πέφτει εύκολα στην παγίδα της ομαδικής παράκρουσης, του ανορθολογισμού και της διαβουκόλησης σε θέσεις που μπορεί να είναι αντίθετες και με τα δικά του συμφέροντα. Επομένως, ακόμη και αν το επιχείρημα της δυναμικής επαναδιαπραγμάτευσης προβληθεί κατά τον καλύτερο τρόπο και με την πλέον άριστα δομημένη διεθνή στήριξη, δεν θεωρείται βέβαιο ότι η γερμανική σφαίρα επιρροής θα επιδείξει ορθολογικό ευρωπαϊκό πνεύμα.
Δεν είναι πλέον διόλου απίθανο να ευνοεί κατά βάθος τάσεις αυτονόμησης των πληττομένων λαών (αφού προηγουμένως τους έχει λεηλατήσει), ώστε να βρεθεί αποκλειστική διαχειρίστρια του ευρώ και του νέου πλούτου, μαζί με τις χώρες – «δορυφόρους» της.

Η απάντηση
Σε μια σκληρή, ανένδοτη, άτεγκτη Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή που τιμωρεί τους λαούς και αρπάζει βίαια τον εθνικό αλλά και ιδιωτικό πλούτο τους, η απάντηση πια δεν μπορεί να είναι νέα διαπραγμάτευση μέσα από τα συνήθη διπλωματικά κανάλια και τις «τρομοκρατικές» Συνόδους Κορυφής. Το επιχείρημα δεν είναι πλέον ισχυρό. Η Κύπρος μάς έβαλε νέα καθήκοντα υψηλότερης ευθύνης, μεγαλύτερης συνειδητοποίησης, άμεσης επιτακτικότητας. Οφείλουμε μετά από αυτό το κομβικό και τραγικό περιστατικό να προτείνουμε καθαρά πού θέλουμε να οδηγήσουμε τον ελληνικό λαό και το ευρωπαϊκό όραμα. Η Κύπρος άλλαξε την ατζέντα μας και τα καθήκοντά μας. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε, όσο σταθερότερα αναπτύξουμε την αλληλεγγύη των πολιτών του ευρωπαϊκού Νότου και τη μετατρέψουμε σε οργανωτική πολιτική βάση, όσο γρηγορότερα αποκαλύψουμε το πολύπλευρο σχέδιο της οικονομικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης του λαού μας, όσο εναργέστερες και απροκατάληπτες είναι οι κατεπείγουσες αντιμνημονιακές μας συμμαχίες εντός της χώρας, τόσο καλύτερα για όλους μας και για τους Έλληνες πολίτες. Οι ρωγμές του συστήματος ούτως ή άλλως θα διευρύνονται μέσα από τους διαύλους μεταφοράς πλούτου από τους κυριαρχούμενους στους κυρίαρχους. Απομένει σε εμάς να τις μεγεθύνουμε και να περάσουμε την εναλλακτική αντιμνημονιακή μας πρόταση.