Ο Μοναχικός Καβαλάρης δεν είναι ένα τυχαίο όνομα για την αμερικάνικη κουλτούρα, καθώς κουβαλά πίσω του ακριβώς 80 χρόνια ιστορίας.

Ο κινηματογραφικός «Μοναχικός καβαλάρης» φωτίζει το μύθο μέσα από μια οπτική που ακούγεται απρόβλεπτη, αλλά είναι εύκολα εξηγήσιμη: τα κατορθώματα του ήρωα μεταφέρονται στο θεατή μέσα από την αφήγηση του Τόντο, δηλαδή του πιστού συντρόφου του και εκδιωγμένου μέλους της ινδιάνικης φυλής των Κομάντσι. Θυμίζει λίγο την αφηγηματική σύλληψη του «Δον Κιχώτη», μόνο που εδώ τα πράγματα είναι κάπως απλούστερα – ο Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Τόντο είναι το βαρύ όνομα της ταινίας και πρέπει να αναδειχθεί σε ισότιμο πρωταγωνιστή πάση θυσία.

Χωρίς να βρίσκεται πολυ μακριά από μια ινδιάνικη εκδοχή του Τζακ Σπάροου, ο Ντεπ δείχνει πως γνωρίζει πολύ καλά πώς να ικανοποιήσει τις δεδομένες προσδοκίες του κοινού, δίνοντας ταυτόχρονα προσωπικό χρώμα και αναγνωρίσιμο πρόσωπο κάτω από τόνους μακιγιάζ. Στο ύψος των προσδοκιών στέκεται και ο Βερμπίνσκι, επιδεικνύοντας την ιδιαίτερη τεχνογνωσία που χρειάζεται ώστε να καθοδηγήσεις με θεαματικό αλλά σταθερό τρόπο την ατμομηχανή μιας τέτοιας υπερπαραγωγής. Με άλλα λόγια, ο «Μοναχικός καβαλάρης» διαθέτει την λάμψη του απόλυτου καλοκαιρινού υπερθεάματος, και τον κατάλληλο σταρ για να το στηρίξει. Κι όμως, η ταινία του Βερμπίνσι παραμένει μια άψυχη φαντασμαγορία, που σφυρίζει αδιάφορα καθώς η χαοτική αφήγησή της λύνει τις όποιες διαφορές μέσα από την ασυγκράτητη βία. Όποιος διατίθεται να χαμηλώσει τον πήχη των προσδοκιών, θα απολαύσει ένα από τα πιο χορταστικά καλοκαιρινά μπλοκμπάστερ.