Όσο κι αν δεν βρίσκουμε κάθε νέα του ταινία το ίδιο συναρπαστική, ο Φρανσουά Οζόν διατηρεί μια αφοπλιστική ευκολία να μεταπηδά μεταξύ διαθέσεων, ειδών και ιστοριών. 

Πορτρέτο της νεαρής Ιζαμπέλ «σε τέσσερις εποχές και τέσσερα τραγούδια», το νέο φιλμ του Οζόν θυμίζει κάπως τη δραματική δομή του «5×2». Μόνο που σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα στοιχείο σκανδάλου: η πανέμορφη Ιζαμπέλ (την ερμηνεύει πολύ αποτελεσματικά η – γνωστή περισσότερο από ένα διαφημιστικό αντρικού αρώματος – Μαρίν Βαχτ) δεν ξοδεύει τον χρόνο και τα χρήματά της όπως οι άλλες «νέες και όμορφες» συνομήλικές της, αλλά προτιμά την εκπόρνευση. Γιατί άραγε; Ο Οζόν γυρίζει την πλάτη σε οποιαδήποτε εξήγηση ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής φύσης, όπως και σε κάθε επίκριση ή υπερβάλλουσα συμπάθεια απέναντι στην ηρωίδα του. Η δουλειά του ως σκηνοθέτη είναι να δείξει κι έπειτα να αφήσει τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Τηρώντας ευλαβικά τους κανόνες της απόστασης και της ψυχρής επανάληψης, δηλαδή πηγαίνοντας συστηματικά κόντρα στην εύκολη ταύτιση και τον ερεθισμό, ο Οζόν ακολουθεί τον δύσβατο δρόμο και μένει σε αυτόν με αξιέπαινη συνέπεια. Υπάρχει όμως ένα όριο όπου η αισθητική αυστηρότητα και η καλώς εννοούμενη ξεροκεφαλιά του βρίσκονται σε αδιέξοδο: απογυμνώνοντας το πορτρέτο του από κάθε απόπειρα προσέγγισης και κατανόησης, ο Οζόν αφήνει την ηρωίδα του κάπως μετέωρη, σαν μια εικόνα που επαληθεύεται ταυτολογικά από τον εαυτό της. Η 17χρονη «νέα και όμορφη» πόρνη θυμίζει τα κινηματογραφικά μοντέλα του Μπρεσόν, μόνο που έχει τοποθετηθεί σε ένα σχεδόν νατουραλιστικό κινηματογραφικό σύμπαν.

Μπορεί κάτι τέτοιο να μοιάζει με αντίφαση ή να ξυπνά συγκρίσεις με τον τρόπο που ο Γκοντάρ φιλοτεχνούσε το δικό του πορτρέτο στο αριστουργηματικό «Ζούσε τη ζωή της», όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως ο Οζόν έχει συλλάβει μια απροσδιόριστη, μυστηριώδη γοητεία, που ταυτόχρονα αφήνει σπάνια ελευθερία στο βλέμμα του θεατή.