Έχοντας ήδη αποκτήσει στενούς δεσμούς με το ωραίο μέσα από την τυπογραφική αίσθηση του βιβλίου, που θαρρείς ζωντανεύει την ιστορία σαν ένα εξαίσιο σκηνικό θεάτρου, ο αναγνώστης αποκομίζει και από το διάβασμα εντυπώσεις που δεν υστερούν σε εντάσεις και ενδιαφέρον.

Έχοντας ήδη αποκτήσει στενούς δεσμούς με το ωραίο μέσα από την τυπογραφική αίσθηση του βιβλίου, που θαρρείς ζωντανεύει την ιστορία σαν ένα εξαίσιο σκηνικό θεάτρου, ο αναγνώστης αποκομίζει και από το διάβασμα εντυπώσεις που δεν υστερούν σε εντάσεις και ενδιαφέρον. «Το ελάχιστο ίχνος» εκφράζει την υπέρτατη αγωνία της ύπαρξης να μείνει ως ανάμνηση, έστω σαν μια σκιά, κι αυτός ο διακαής πόθος προϋποθέτει θρησκευτική συνείδηση και πάθος, πίστη και τόλμη – μια δόση παραφροσύνης στην άχρωμη και ανούσια καθημερινότητα. Η ζωή υπό αυτές τις προϋποθέσεις καλείται να επεκταθεί απ’ τα ιερά και τα όσια ώς τα ανίερα και ανόσια όριά της. Η πραγματικότητα βιώνεται μέσα στον παραλογισμό τής απόδοσής της ως αναπαράσταση, όπου η τέχνη είναι μια σκληρή, ανελέητη κι αφιλόξενη για τους περισσότερους πατρίδα. Η εσωτερικότητα ψάχνει να βρει την πιο πιστή της έκφραση, αυτήν που θα τη δικαιώσει και θα τη μεγαλύνει, αυτήν που θα σφραγίσει το πέρασμα του ανθρώπου από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Ο Αυγουστίνος Ψυχός, σαν ήρωας ενός ατομικού έπους, θα σηκώσει το βάρος της ιστορίας και των υπόλοιπων ζωών στις πλάτες του. Η ζωή τον προικοδότησε με βαριά μοίρα, μια και υπήρξε ανίερος καρπός που γεννήθηκε στη διάρκεια της Κατοχής και πήρε τη ζωή ενός άλλου μισερού πλάσματος, το οποίο οι θετοί του γονείς αντικατέστησαν μ’ αυτόν, προκειμένου να ξεφορτωθούν το ανάπηρο. Η ζωή θα συνεχίσει να φέρεται στον κατοπινό ηθοποιό σκληρά μέσα στην απόρριψη εντός και εκτός σκηνής. Ο ήρωας παθιάζεται αναζητώντας το ανύπαρκτο ταλέντο ή την ανύπαρκτη ζωή του με μιαν απύθμενη δίψα για επιτυχία, εντός και εκτός εαυτού – μέχρι να μοιραστεί τον επί σκηνής θάνατό του συντροφιά με έναν θεατρικό ήρωα.