Πριν από λίγο καιρό στη χώρα μας η Βενεζουέλα, όπως και άλλες εξωτικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, προβαλλόταν ως παράδειγμα – διακυβέρνησης, οικονομικής ανάπτυξης, αντίστασης, αγωνιστικότητας κ.τ.λ. – προς μίμηση. 

Σήμερα στη Βενεζουέλα – πέρα από τις απερίγραπτες γραφικότητες που έρχονται κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας –, όπου ο Τσάβες εμφανίζεται αυτοπροσώπως στον ύπνο του Μαδούρο και τον συμβουλεύει ή του μεταφέρει τα λόγια του Τσε Γκεβάρα, κανείς δεν κάνει κουβέντα για τα άδεια από τρόφιμα ράφια στα σούπερ μάρκετ ή ότι ο διάδοχος του Τσάβες έλαβε από την Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας έκτακτες εξουσίες που του επιτρέπουν να κυβερνά με έκτακτα διατάγματα.

Κανείς δεν μιλά πλέον για τον πληθωρισμό που σκαρφάλωσε στο εντυπωσιακό 58%, με αποτέλεσμα το εθνικό νόμισμα να αντικαθιστά τα χαρτιά υγειάς, τα οποία έχουν εξαφανιστεί από τη χώρα. Διακριτικά κανείς δεν θυμάται τη μακρινή Βενεζουέλα, όπου ο δύστυχος λαός τραβά της ψυχής του τον τάραχο.
 
Κακώς, κάκιστα, γιατί όντως η Βενεζουέλα είναι ένα εύστοχο παράδειγμα για τα καθ’ ημάς!