Γράφει ο Βαγγέλης Πισσίας
Την απάντησή μου στο προσωπικής στοχεύσεως άρθρο του Γιάννη Σχίζα θα φιλοξενήσει το αγαπητό «Ποντίκι» την εβδομάδα που μας έρχεται. Έως τότε θα περιοριστώ σε μια μόνο «υφολογικού χαρακτήρα» εξήγηση 

Την απάντησή μου στο προσωπικής στοχεύσεως άρθρο του Γιάννη Σχίζα θα φιλοξενήσει το αγαπητό «Ποντίκι» την εβδομάδα που μας έρχεται. Έως τότε θα περιοριστώ σε μια μόνο «υφολογικού χαρακτήρα» εξήγηση για το παράλογο και εμπαθές του δηκτικού του λόγου, σε απόλυτη αντίθεση με το εύλογο πάθος του καλλιεπούς λόγου της αυθεντικής πολιτικής οικολογίας.
Εγκαλούμαι, ψευδώς βέβαια, για την, όπως αναφέρει, «προ δύο εβδομάδων» πολιτική μεταγραφή μου (από πού άραγε;) στο κόμμα των Οικολόγων Πράσινων (μέλος απλό του οποίου είμαι εδώ και 10 χρόνια). Να δηλώσω λοιπόν ότι από παιδί υπήρξα οπαδός του μικρού, αποκαλούμενου και «ηρωικού», Πανιωνίου. Έχοντας μάλιστα λασπώσει τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια πριν από πέντε δεκαετίες, τότε επί Ζαρκάδη και Σκορδίλη, στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, παρέμεινα και παραμένω Πανιώνιος (στην ποδοσφαιρική αλλά και στην πολιτική μου ζωή) και δεν σκέφτομαι τη μεταγραφή μου σε κάποια άλλη μεγάλη ομάδα ή κόμμα.
Ο εγκαλών με άστοχα για μεταγραφή, όμως, είναι γεγονός ότι πρόσφατα αναζήτησε τη χαρά της μεγάλης αγκαλιάς που του προσφέρει ο ανελισσόμενος προς την εξουσία πολιτικός χώρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κανείς, μα κανείς ψόγος, για την επιλογή του αυτή. Άλλωστε ποιος από εμάς δεν θα χαρεί αν ο σημερινός του πολιτικός χώρος συντελέσει ουσιαστικά στην ανατροπή της παρούσας κυβερνώσας καταστροφικής ηγεμονίας;
Προς τι λοιπόν ο θυμός του, προς τι η εγκατάλειψη του ευγενούς πάθους του κριτικού αντι-εξουσιαστικού λόγου της κοινωνικής – πολιτικής οικολογίας και η προσχώρησή του στο εμπαθές ύφος και ήθος του λόγου της εξουσίας; Προς τι ακόμη ο επιθετικός του ζήλος για δημιουργία οικολογικής συνιστώσας στον νέο πολιτικό του χώρο, όταν κάποιοι άλλοι, όπως και εκείνος κάποτε, επιμένουν στο ενιαίο όλον του κοινωνικού – πολιτικού και οικολογικού σχεδίου τον 21ο αιώνα;
Περισσότερα για τη «μη σχέση μου με την επιστημονική οικολογία» και για τον «ακτιβισμό», όπως γράφει, και προπαντός επί της ουσίας ορισμένων ζητημάτων που θέτει το κείμενό του, από βδομάδα.